Łużecki

Łużecki h. Lubicz, senatorska rodzina podlaska, ze wsi Łużki w ziemi drohickiej, woj. podlaskim. Pisano ich czasem mylnie Łużewski. Jakub Łużecki, dziedzic na Łużkach, stawił się na popis ziemi drohickiej 1528. Podpisali z woj. podlaskim obiór Stanisława Leszczyńskiego 1733. Byli
właścicielami m. in. Łużków, Rogowa w ziemi drohickiej, Horbowa w bielskiej, Podborców i Kamienpolu w lwowskiej, klucza sokołowskiego, starostwa szmeltyńskego i dembowickiego. Z nich: 1 wojewoda 1670 — 1686.
Boniecki wymienia jeszcze Łużeckich na Rusi Czerwonej, którzy wzięli nazwisko od wsi Łużek Górny w pow. samborskim, w której byli dziedzicznymi sołtysami. Legitymując się ze szlachectwa w Galicji, podali herb Lubicz za swój, idąc zapewne za Niesieckim.

• STANISŁAW Karol Łużecki (ok. 1630-1686), s. Wojciecha i Marianny Oborskiej, dziedzic Rogowa i Łużków, następnie klucza sokołowskiego, starosta szmeltyński 1659, rotmistrz wojsk koronnych, regimentarz, podkomorzy drohicki 1660, kasztelan podlaski 1670-1683, wojewoda podolski 1683-1686; elektor królów Michała i Jana III z woj. podlaskiego, posłował kilkakrotnie na sejmy, z których wyznaczony był do licznych komisji; dzielny żołnierz, odznaczył się na czele swego pułku w wielu bitwach, był pod Wiedniem 1683, poległ na na wyprawie przeciw Turkom i Wołoszy; 1ż. (p. 1659) Katarzyna Humiecka, starościanka smotrycka, 1v. Jackowa Szembekowa; dzieci: Antoni, Jan, Stanisław; 2ż. Anna Kopeć, kasztelanka trocka, 2v. ks. Konstantowa Szujska, pisarzowa wielka litewska.
 
Źródła: Bon. t.16/161-164; Dw.Teki; Kos. t.1; Nies.