Darowski

Darowski h. Ślepowron, vel Weryha-Darowski, rodzina czerwonoruska, używająca przydomku Weryha. Podobno wywodzi się od Wojsiełka czyli Wasyla, syna Mendowsa, pochwyconego przez Tatarów, którego po powrocie z niewoli nazwano Weryhą. Z nich Zygmunt sławny rębacz za

Dobrzyński

Dobrzyński h. Jelita, pochodzą z woj. kaliskiego, w XIX wieku zamieszkiwali jednak głównie w Galicji. 

Dambrówka

Dambrówka, wygasła rodzina śląska, polskiego pochodzenia; otrzymała w XVII stuleciu tytuł baronowski czeski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Daczycki

Daczycki, rodzina pochodzenia polskiego w Czechach, otrzymała tytuł baronowski austriacki 1815. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Deym

Deym, rodzina hrabiowska niemiecka; z niej Kazimierz prezes sądu szlacheckiego we Lwowie, otrzymał w 1786 r. indygenat galicyjski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Dembliński

Dembliński, Filip August hrabia de Canon, margrabia (Marquis) de Ville, pochodzący ze starej francuskiej rodziny, urodzony z hr. Izabelli Mniszech, otrzymał od cesarza Aleksandra I pozwolenie na używanie nazwiska Dembliński i tytułu hrabiego. Tytuł ten przyznany mu został w Królestwie Polskim 1844 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
— Philip Auguste de Canon, born to countess Izabella Mniszech, marquis de Ville-sur-Illon, baron de Canon, in 1816 received the Polish name and title of count Dembliński from the Emperor Alexander I.
Source: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Daszkowicz-Gliński

Daszkowicz-Gliński h. Gliński, rodzina książęca pochodzenia tatarskiego, herbu i gałęzi książąt Glińskich, wygaśli w XVI stuleciu.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Dłużewski

Dłużewski h. Pobóg, na Mazowszu; z nich 1 kasztelan 1724—1726.

Długosz

Długosz h. Wieniawa, pisali się „z Niedzielska" w ziemi wieluńskiej; z nich 1 arcybiskup lwowski 1480.

Dembowski

Dembowski h. Jelita, vel Dębowski, Dęmbowski, pisali się z Dębowej (Dembowej) Góry, w pow. łęczyckim, lecz pierwotnym ich gniazdem, od którego też wzięli nazwisko, jest zdaje się Dębowiec (Dembowiec), pow. Radomsko, leżący obok Zamościa, należącego w 1552 r. do Stanisława Zamoyskiego. W tymże roku Dębowiec należał jeszcze do Dębowskich (Paw.). 

Derszniak

Derszniak h. Korczak, rodzina czerwonoruska; z niej 1 kasztelan 1670—1677.

Denhoff

Denhoff h. własnego, właściwie Dönhoff, Doenhoff, Dönhof, rodzina niemiecko-inflancka, w Polsce osiedliła się w końcu XVI stulecia i aż po wiek XVIII należała do magnackich krajowych. Tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego otrzymała w 1632. W początkach XVIII stulecia wygasła w Polsce, lecz w XIX wieku istnieli w Prusach. Z niej: kardynał 1, biskup 1, wojewodów 8, hetman 1, minister 1, kasztelanów 2. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Dąbrowski

Dąbrowski h. Dąbrowa, prawie wszyscy pisali się ze wsi Dąbrowa, leżącej w dawnym powiecie szreńskim, skąd z pewnością wyszli. Ze względu na liczne rozrodzenie, często używali przydomków, wśród których znane są Bielica i Szostak. 

Dantyszek

Dantyszek h. Dantyszek, rodzina miejska gdańska; z niej 1 biskup 1530—1548. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Daniłowicz

Daniłowicz h. Sas, znakomita magnacka w XVII stuleciu rodzina czerwonoruska, wygasła w głównej gałęzi; pisała się z Żurowa; z niej 2 wojewodów, 2 ministrów i 1 kasztelan 1608 — 1688.
Źródło: Kos. I.

Danaborski

Danaborski h. Topór (Pałuka), stara, wygasła już rodzina wielkopolska, pisała się za Piastów hrabiami (comes) z Panigrodza i Danaborza. Z niej: 3 wojewodów i 6 kasztelanów 1327-1499. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Daszkiewicz

Daszkiewicz h. Korybut, i takiegoż przydomku, wywodzą się od Olgierda, wielkiego księcia litewskiego przez jego syna Dymitra Korybuta, brata króla Władysława Jagiełły, protoplasty ks. Wiśniowieckich, Zbaraskich, Woronieckich i innych, to jednak pochodzenie nie jest
dostatecznie udowodnione. Z nich: 1 kasztelan 1792.