Skirmunt

Skirmunt h. Dąb, vel Skirmuntt, Skirmont, na Litwie dom starożytny i możny.

Skroński

Skroński h. Taczała, na Śląsku, otrzymali tytuł baronowski czeski 1730 r. 

Simolin

Simolin h. własnego, otrzymali w 1758 r. szlachectwo niemieckie, w 1768 r. indygenat polski, a 1776 tytuł baronowski nadany przez króla Stanisława Augusta. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Schöpping

Schöpping (Szeping), rodzina baronowska inflancka. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Scheffler

Scheffler, Jan Piotr znakomity uczony, członek towarzystw naukowych londyńskiego, berlińskiego i innych, otrzymał w 1784 r. od króla Stanisława Augusta nobilitację, tytuł baronowski i herb, w którym między innymi godłami umieszczona została rodzina zwana Scheffleria w Nowej Zelandii odkryta i na cześć tego uczonego nazwana. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Soldenhoff

Soldenhoff h. własnego, baronowie państwa rzymskiego 1646, indygenowani w Polsce 1775, otrzymali w 1824 przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Solms

Solms h. własnego, hrabiowie państwa rzymskiego, mieli indygenat w Prusach Zachodnich. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Senft-Pilsach

Senft-Pilsach, rodzina niemiecka, otrzymała w 1812 tytuł hrabiowski saski i tegoż roku indygenat polski. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

von Schliben

von Schliben h. własnego v. Szliben, w Inflantach i Prusach Zachodnich; jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski państwa rzymskiego. Zob. Schlieben

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Schampach

Schampach h. własnego v. Szampach, hrabiowska rodzina czeska, otrzymała w 1633 indygenat polski.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Schak

Schak h. własnego, v. Szak, w Prusach Zachodnich; jedna linia otrzymała w 1759 tytuł hrabiowski pruski.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Salmour

Salmour, rodzina hrabiowska saska otrzymała indygenat polski 1764. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Salisch

Salisch h. własnego (in. Działosza odmienna) v. Salisz (von), rodzina śląska polskiego pochodzenia, otrzymała w 1741 i 1786 tytuł hrabiowski pruski; z niej hrabia Karol otrzymał indygenat polski w 1834.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Siekierzyński

Siekierzyński h. Zadora, rodzina czerwonoruska, pochodzenia ormiańskiego. 

Solloroli

Solloroli, Aleksander szlachcic włoski, mianowany margrabią przez króla Augusta II w 1703 r. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Sagramoso

Sagramoso, margrabiowie włoscy, otrzymali indygenat w dawnej Rzeczypospolitej na sejmie 1775 r. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Sokolski

Sokolski h. Pogoń ruska (in. Św. Jerzy), herbu i linii książąt Czetwertyńskich; zarzucili tytuł książęcy w XVII stuleciu.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Słucki

Słucki, rodzina książęca niewiadomego herbu i gałęzi (inni od książąt Olelkowiczów Słuckich Gedyminowiczów); wywłaszczeni w XV stuleciu z swej posiadłości Słucka, wygaśli lub przyjęli inne nazwisko. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Sieński

Sieński v. Seński, gałąź książąt Smoleńskich, byli na Białej Rusi w XVI stuleciu. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Siemiatycz

Siemiatycz, rodzina książęca niewiadomej gałęzi i herbu, byli na Litwie w XV stuleciu. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.