Biegański h. Leszczyc, z Bieganina w powiecie kaliskim, na którym dziedziczyli 1579 r. Podpisali elekcję 1697 r. z woj. poznańskim. Dziedziczyli dobra Potulice (1854) i Cyków (1876) w Poznańskiem. Tych ostatnich Boniecki zalicza do Prawdziców.
niedziela, 30 listopada 2008
sobota, 29 listopada 2008
Bielecki
Biel
Biel h. Ostoja, zamożna rodzina, dziedzicząca między 1350 a 1450 w Błesznie i Białej pod Częstochową.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.
• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.
Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
Bielowie inni.
• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.
• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503.
Źródło: Bon. I 212.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.
• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.
Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
Bielowie inni.
• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.
• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503.
Źródło: Bon. I 212.
Bielański
Bielański h. własnego. Herb — w polu niebieskim półksiężyc złoty, rogami w górę, nad nim krzyż złoty duży ze srebrnym szpiczastym zakończeniem; na tarczy dwa hełmy: na prawym w koronie pięć piór strusich, z nich drugie i czwarte złote, inne czerwone; na lewym w koronie skrzydło orle niebieskie, barkiem w prawo, nad nim półksiężyc z krzyżem, jak na tarczy.
Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskim otrzymał w 1782 r. Piotr arcybiskup grecko-unicki lwowski, tajny radca austriacki.
• PIOTR Bielański (ok. 1720-1797), mianowany został 24 I 1780 roku, przez cesarzową Marię Teresę, biskupem lwowskim, kamienieckim i halickim obrządku unickiego, konsekrowany 24 IX 1781; był też administratorem diecezji przemyskiej od 1794.
Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.
Bielański h. Nałęcz, z Mazowsza przeszli do woj. wileńskiego i na Białą Ruś. Z powiatem rzeczyckim podpisali konfederację olkienicką 1700.
Źródło: Urus. I 175.
Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskim otrzymał w 1782 r. Piotr arcybiskup grecko-unicki lwowski, tajny radca austriacki.
• PIOTR Bielański (ok. 1720-1797), mianowany został 24 I 1780 roku, przez cesarzową Marię Teresę, biskupem lwowskim, kamienieckim i halickim obrządku unickiego, konsekrowany 24 IX 1781; był też administratorem diecezji przemyskiej od 1794.
Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.
Bielański h. Nałęcz, z Mazowsza przeszli do woj. wileńskiego i na Białą Ruś. Z powiatem rzeczyckim podpisali konfederację olkienicką 1700.
Źródło: Urus. I 175.
Bielanowski
Bielanowski h. Rogala, v. Bielamowski, wywiedli się zapewne z Wielkopolski.
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z województwem wileńskim.W XVII wieku posiadali majątek Bilczewo w pow. wieluńskim, który sprzedali Wyganowskim 1683. W XIX w. dziedziczyli dobra Różany i Bogdaniszki w gub. kowieńskiej 1881. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim w latach 1841-1844.
Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z województwem wileńskim.W XVII wieku posiadali majątek Bilczewo w pow. wieluńskim, który sprzedali Wyganowskim 1683. W XIX w. dziedziczyli dobra Różany i Bogdaniszki w gub. kowieńskiej 1881. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim w latach 1841-1844.
Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.
piątek, 28 listopada 2008
Bielakowski
poniedziałek, 24 listopada 2008
Bielak
Bielak h. własnego, rodzina tatarskiego pochodzenia, osiadła w W. Ks. Litewskim.
Posiadali m. in. dobra Łowczyce w woj. nowogrodzkim (1760), Koszołę w woj. brzeskim litewskim (1763), oraz część wsi Połosek w pow. bielskim (1840).
Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1840 r.
Herb — w polu czerwonym dwie srebrne kolumny obok siebie; na tarczy korona szlachecka bez hełmu.
• JÓZEF Bielak (ok. 1740-po 1792), syn rotmistrza królewskiego Samuela, generał major wojsk litewskich 1791, uczestnik kampanii 1792 r.
Źródło: Bon. I 212; Urus. I 174.
Posiadali m. in. dobra Łowczyce w woj. nowogrodzkim (1760), Koszołę w woj. brzeskim litewskim (1763), oraz część wsi Połosek w pow. bielskim (1840).
Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1840 r.
Herb — w polu czerwonym dwie srebrne kolumny obok siebie; na tarczy korona szlachecka bez hełmu.
• JÓZEF Bielak (ok. 1740-po 1792), syn rotmistrza królewskiego Samuela, generał major wojsk litewskich 1791, uczestnik kampanii 1792 r.
Źródło: Bon. I 212; Urus. I 174.
niedziela, 23 listopada 2008
Bielejewski
• STANISŁAW Bielejewski (ok. 1470-po 1516), syn Jana i Małgorzaty Sułoczyny, kanonik poznański w 1516 roku.
Źródło: Bon. I 224.
niedziela, 16 listopada 2008
Bielikowicz
Bielikowicz h. własnego, v. Bielikoicz, są gałęzią rodu o nazwisku Bielik, który występował m. in. na Rusi Czerwonej w XV stuleciu. Bielikowicze z pow. włodzimierskiego używali w XVI w. przydomku Świszczowski.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.
• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.
• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.
• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.
• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.
Bielkiewicz
Bielkiewicz h. Bielikowicz (in. Bielikoicz), v. Bilkiewicz, mają pochodzić od rodziny Bielikowicz. Pod koniec XVII stulecia zamieszkiwali w powiecie rzeczyckim na Litwie. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. ruskim. Wielu z nich wylegitymowało się ze szlachectwa w Cesarstwie 1855 r. i zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.
• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.
Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.
Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.
Źródło: Urus. I 188.
Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].
Źródło: Urus. I 188.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.
• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.
Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.
Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.
Źródło: Urus. I 188.
Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].
Źródło: Urus. I 188.
wtorek, 11 listopada 2008
Bielowski
Bielowski h. Prus II, w Małopolsce, ze wsi Bielowice i Mroczków Mały, gdzie dziedziczą około 1470 r. Heraldycy przypisywali im często herb Janina. W XVII w. widzimy ich już na Podolu, m. in. w powiecie latyczowskim. Podpisali elekcję Augusta II z woj. podolskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 2 połowie XVIII w.
sobota, 8 listopada 2008
Bienicki
Bienicki h. Natarcz, v. Bieniecki, z Bienicy w powiecie oszmiańskim.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.
• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662.
Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.
• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662.
Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.
Bieniecki
Bieńkiewicz
Bieńkuński
Bieńkuński h. Bajbuza (in. Wąż), pochodzą z województwa trockiego ze wsi Bieńkuny, okolicy szlacheckiej.
W XVIII w. zamieszkują w powiecie oszmiańskim i dziedziczą dobra Ruczany i Popielewicze, Sylwestrowszczyzna i Dubniki, jednak w większej części jest to szlachta zagrodowa.
Zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.
Wielądek, a za nim Bobrowicz, pisząc o herbie Bieńkuńskich, nazywają go Bajbuzą, lecz w opisie nie wspominają, aby strzała, przeszywająca głowę węża, utkwiona była w ziemi między trzema grzybami.
Źródła: Bon. I 250; Urus. I 201.
W XVIII w. zamieszkują w powiecie oszmiańskim i dziedziczą dobra Ruczany i Popielewicze, Sylwestrowszczyzna i Dubniki, jednak w większej części jest to szlachta zagrodowa.
Zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.
Wielądek, a za nim Bobrowicz, pisząc o herbie Bieńkuńskich, nazywają go Bajbuzą, lecz w opisie nie wspominają, aby strzała, przeszywająca głowę węża, utkwiona była w ziemi między trzema grzybami.
Źródła: Bon. I 250; Urus. I 201.
piątek, 7 listopada 2008
Biernaszewski
Biernaszewski h..., v. Biernaszowski, w ziemi sanockiej 1464, właścieciele Niewiastki 1495. Otrzymali konsens królewski na wykupienie wójtowstwa w Samborze w 1539.
Źródło: Bon. I 255.
Źródło: Bon. I 255.
czwartek, 6 listopada 2008
Biernawski
Bieroński
Bierzgliński
Bierzgliński h. Poraj, z Bierzglina w powiecie pyzdrskim 1358 r. Wieś ta w XVI wieku nie była już w ich posiadaniu, a od wsi Góry, której byli właścicielami, czasami zwali się Górskimi.
• JAN Bierzgliński (ok. 1330-po 1386), kasztelan kaliski 1386; bratanek biskupa krakowskiego Bodzanty; dziedzic Bierzglina 1358.
Źródło: Bon. I 256-257.
• JAN Bierzgliński (ok. 1330-po 1386), kasztelan kaliski 1386; bratanek biskupa krakowskiego Bodzanty; dziedzic Bierzglina 1358.
Źródło: Bon. I 256-257.
Bierzwiecki
Bierzwiecki h. Nałęcz, v. Bierzwicki, pochodzą ze wsi Bierzwce, dzisiaj Bierwce w powiecie radomskim, gdzie dziedziczyli w 2 połowie XV wieku. Są tam jeszcze ok. 1650. Następnie znajdujemy ich w ziemi czerskiej. W XVI i XVII stuleciu są właścicielami Bierzwiec i Woli Bierzwieckiej 1569, Sebranki i Wygnanki 1625, Sikut 1626, Gośniewic i Hołdaków 1667.
Źródło: Bon. I 257.
Źródło: Bon. I 257.
środa, 5 listopada 2008
Bierzwieński
Biesiecki
Bies i Biesiecki h. Kornic, v. Biesicki, pierwotnie Bies, rodzina śląska, później osiedlona w Małopolsce, już w XV stuleciu wzięła nazwisko Biesicki v. Biesiecki. W XVII i XVIII stuleciu zamieszkiwali powiat oszmiański i brasławski. Byli właścicielami wsi Horodeczno 1619. Z powiatem oszmiańskim podpisali elekcję Jana III w 1674.
• MICHAŁ Bies (ok. 1380-po 1424), dworzanin ks. opolskiego Bolka, cytowany w 1424 w aktach krakowskich.
Źródła: Bon. I 260; Urus. I 208.
• MICHAŁ Bies (ok. 1380-po 1424), dworzanin ks. opolskiego Bolka, cytowany w 1424 w aktach krakowskich.
Źródła: Bon. I 260; Urus. I 208.
Biestrzykowski
Bietkowski
poniedziałek, 3 listopada 2008
Biezdrowski
Biezdrowski h. Leszczyc (in. Bróg), z Biezdrowa w powiecie poznańskim. Akta poznańskie z końca XIV-go wieku wspominają o Mikołaju, Przybigniewie i Jaśku B-ch.
Źródło: Bon. I 263.
Źródło: Bon. I 263.
Bieździedzki
Bigoszewski
Bilewski
Biliński
niedziela, 2 listopada 2008
Birecki
Birecki h. Gozdawa, v. Bierecki, Berecki, Birlecki, nazwisko wzięli od wsi Bircza in. Biercza w ziemi przemyskiej, i stanowią jeden dom z Humnickimi.
Birkowski
Birkowski h. Topór, z Birkowa w powiecie proszowskim w XIV w.; pierwotnie nosili nazwisko Kolczek. Od nich pochodzą Łowiniccy herbu Topór. Zob. też Bierkowski
Birula
Bisping
Bisping h. własnego, v. Biszping, Bispink, Biszpink, używają przydomku von Gallen. Bispingowie zamieszkiwali powiat starodubowski. Podpisali elekcję Jana III, pisali się z województwem smoleńskim i mińskim na elekcję Augusta II. Aleksandra z Bispingów Święczycowa i Józefa z Bispingów Wojczyńska założyły w XIX wieku Ordynację Massalańską dla Bispinków na Litwie.
Przywilej cesarza Rudolfa II z 1609, poświadczający że przodkowie Jana Bispinga, który pierwszy z tej rodziny przeniósł się na Litwę i tam osiadł, pochodzą ze starożytnej szlacheckiej rodziny i piastowali różne urzędy w m. Monasteryjskiem, tak herb tej rodziny opisuje: "na tarczy w połowie ściętej, w dolnym polu błękitnym, gwiazda ośmiopromienna złota, w górnym białym trzy winne grona, każde z nich ozdobione trzema zielonymi liśćmi; w szczycie hełmu ozdobionego piórami strusimi, w pośrodku błękitnym, a z boków białymi, na których skręcona wstęga tychże kolorów, dwa skrzydła błękitne, w pośrodku których nad wstęgą trzy winne grona, a pod nią gwiazda, jak na tarczy".
• JAN Biszping (ok. 1450-po 1479), kleryk miasta i diecezji monasterskiej w Rzymie 1479.
• JAN Bisping (ok. 1740-po 1793), horodniczy 1765, podstoli 1767, pisarz ziemski 1773, chorąży 1781, marszałek starodubowski 1786, w końcu kasztelan starodubowski 1793, pierwszy i ostatni; w 1776 kawaler Orderu Św. Stanisława.
Źródło: Bon. I 272-273.
Przywilej cesarza Rudolfa II z 1609, poświadczający że przodkowie Jana Bispinga, który pierwszy z tej rodziny przeniósł się na Litwę i tam osiadł, pochodzą ze starożytnej szlacheckiej rodziny i piastowali różne urzędy w m. Monasteryjskiem, tak herb tej rodziny opisuje: "na tarczy w połowie ściętej, w dolnym polu błękitnym, gwiazda ośmiopromienna złota, w górnym białym trzy winne grona, każde z nich ozdobione trzema zielonymi liśćmi; w szczycie hełmu ozdobionego piórami strusimi, w pośrodku błękitnym, a z boków białymi, na których skręcona wstęga tychże kolorów, dwa skrzydła błękitne, w pośrodku których nad wstęgą trzy winne grona, a pod nią gwiazda, jak na tarczy".
• JAN Biszping (ok. 1450-po 1479), kleryk miasta i diecezji monasterskiej w Rzymie 1479.
• JAN Bisping (ok. 1740-po 1793), horodniczy 1765, podstoli 1767, pisarz ziemski 1773, chorąży 1781, marszałek starodubowski 1786, w końcu kasztelan starodubowski 1793, pierwszy i ostatni; w 1776 kawaler Orderu Św. Stanisława.
Źródło: Bon. I 272-273.
Blank
Blank h. własnego (in. Prus III odmienny), v. Blanc, rodzina bankierów warszawskich, otrzymali szlachectwo 1790. Od Grabińskiego nabyli dobra Gniewiewice 1781, a od Mikorskiego prawo emfiteutyczne do dóbr królewskich Brodnia i Brzeg 1791.
Bledzewski
Blęcki
Blęcki h. Drużyna, v. Blendzki, Blądzki, Bladzki, pochodzą ze wsi Blądna in. Blędna, Blendna, Błędna, leżącej w województwie brzeskiem-kujawskim, powiecie przedeckim.
Podpisali przyrzeczenie ziemi brzeskiej, dane Władysławowi Jagielle 1433 r., wybrania królem jednego z jego synów. Dziedziczą na Blędnej jeszcze na początku XVII stulecia.
Źródło: Bon. I 275.
Blęcki h. Poraj. Mikołaj Blaczski, tegoż herbu, świadek przy wywodzie szlachectwa Stefana z Bodzanowa h. Samson w Brześciu Kujawskim 1413 r.
Źródło: Bon. I 275.
Blęcki h. Samson. Mieli być wg Niesieckiego w województwie kaliskim; pisali się z Kosiczyna. Samuel Watta z Kosiczyna Blęcki podpisał konfederację sandomierską 1704 r. Zob. też Belęcki.
Źródło: Bon. I 275.
Podpisali przyrzeczenie ziemi brzeskiej, dane Władysławowi Jagielle 1433 r., wybrania królem jednego z jego synów. Dziedziczą na Blędnej jeszcze na początku XVII stulecia.
Źródło: Bon. I 275.
Blęcki h. Poraj. Mikołaj Blaczski, tegoż herbu, świadek przy wywodzie szlachectwa Stefana z Bodzanowa h. Samson w Brześciu Kujawskim 1413 r.
Źródło: Bon. I 275.
Blęcki h. Samson. Mieli być wg Niesieckiego w województwie kaliskim; pisali się z Kosiczyna. Samuel Watta z Kosiczyna Blęcki podpisał konfederację sandomierską 1704 r. Zob. też Belęcki.
Źródło: Bon. I 275.
Blinowski
Blinowski h. Ostoja. Długosz wspomina o Janie, dziedzicu Charzowic w powiecie sandomierskim, w drugiej połowie XV wieku. Posiadali części w Grabianowicach w województwie lubelskim 1590 r., oraz w Chlaniowie w 1639 r. Zamieszkiwali w ziemi chełmskiej w XVIII wieku.
Źródło: Bon. I 276.
• ANDRZEJ Blinowski (ok. 1520-po 1563), ksiądz, kanonik włocławski, sekretarz królewski 1563.
Źródło: Bon. I 276.
Blinstrub
Bliskowski
Bliziński
Bliziński h. Korczak, ich gniazdem była ziemia chełmska, niektórzy przenieśli się później do woj. wołyńskiego. Podpisali z ziemią chełmską elekcję Stanisława Augusta 1764. Sprawowali urzędy ziemskie i grodzkie w pow. winnickim 1738 i krasnostawskim 1772/81. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1844.
Bliźniński
Bliźniński v. Bliźnieński, ze wsi Blizne w powiecie warszawskim, którą posiadali w 1580 r. Dziedziczyli tam do 1654 r., kiedy wieś tę sprzedali Leszczyńskim.
Źródło: Bon. I 277.
Źródło: Bon. I 277.
sobota, 1 listopada 2008
Blumberg
Blumberg h. własnego, v. Blumberk, Blomberg, Blomberk, w Inflantach. Posiadali dobra Blumbergshoff 1540. Pod koniec XVIII stulecia zamieszkiwali w Ostrzeszowskiem. Podpisali elekcję Władysława IV i Jana III.
Herb ich przedstawia w polu srebrnym przedzielonym pasem czarnym poprzecznym, u góry rzędem dwa żelaza czarne od kamienia młyńskiego, na dole jedno.
Źródło: Bon. I 278.
Herb ich przedstawia w polu srebrnym przedzielonym pasem czarnym poprzecznym, u góry rzędem dwa żelaza czarne od kamienia młyńskiego, na dole jedno.
• ZYGFRYD (Siegfried) Blomberg (ok. 1320-po 1372), arcybiskup ryski 1372.
Źródło: Bon. I 278.
Bławdziewicz
Błażejewski
Subskrybuj:
Posty (Atom)