Bielecki

Bielecki h. Abdank. Długosz wspomina o Janie Bieleckim, właścicielu Bielczy w powiecie sandomierskim w drugiej połowie XV wieku. Podpisali konfederację korczyńską w 1438. Byli właścicielami m. in. Jaszczowa i Kozic w powiecie lubelskim 1531.


Źródła: Bon. t.1/218.


Bielecki h. Gozdawa, wylegitymowani ze szlachectwa w Cesarstwie w 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródła: Bon. t.1/218; Urus. t.1/178.


Bielecki h. Janina, w województwie ruskim i wołyńskim, pisali się z Biela i Biełki w woj. ruskim. Jedna z gałęzi rodu Janinów osiedlona w woj. sandomierskim, nabywszy już w końcu XIV stulecia wieś Biele na Rusi Czerwonej, od niej wzięła nazwisko Bielecki. Z B-ch osiedlonych w w. Ks. Litewskim, niektórzy przybrali przydomek Brański.
Byli właścicielami starostwa grodkowskiego 1424. W XVI-XVII wikeu są na Wołyniu, gdzie posiadają Niemierzyńce w starostwie krzemienieckim 1628, Barszczów 1630, jak również starostwo płoskirowskie 1655. Byli posesorami dóbr Wielka Wola od 1670, Żdżary w powiecie pilznieńskim od 1768 i Wołotyn na Rusi Czerwonej 1742.
Bieleccy podpisali elekcję Jana III w 1674 z woj. witebskim, oraz z pow. słonimskim, obiór Augusta III z woj. smoleńskim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w sądach galicyjskich: ziemskim i grodzkim lwowskim 1782 i 1783, grodzkim bełskim i ziemskim czechowskim 1782, w Wydziale Stanów we Lwowie 1810 i 1833.
Wylegitymowani zostali w Cesarstwie w 1816 (razem przeszło 40 osób) i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej, inni w gub. wołyńskiej w latach 1830-1835, oraz podolskiej 1841-1858.

• JAN Bielecki (ok. 1550-po 1590), w dzieciństwie wzięty do niewoli przez Tatarów i wychowany w wierze mahometańskiej, powrócił ok. 1580 do Ojczyzny; został przez Stefana Batorego mianowany tłumaczem języka tureckiego i otrzymał królewszczyznę - tę jednak mu zabrano w 1587; Bielecki upominał się o nią u króla Zygmunta III, a gdy sprawiedliwości nie otrzymał, rozgniewany udał się na Krym i namówił chana do napadu na południowe prowincje Rzeczypospolitej, będące właśnie bez żadnej obrony; ten napad należał do najstraszniejszych, cała prawie Ruś Czerwona i Podole były zniszczone ogniem i mieczem; wzruszony tą ruiną Bielecki uprosił chana, aby powrócił na Krym, a jeńców bez okupu uwolnił; zmarł kilka lat później na Krymie w wierze mahometańskiej.

• KRZYSZTOF Brański Bielecki, pisarz grodzki witebski, umarł w więzieniu w Moskwie.

• JAN Elizeusz Bielecki (ok. 1680-po 1732), s. Andrzeja i NN., profesor Paulinów krakowskich 1732. 

Źródła: Bon. t.1/218-219; Urus. t.1/178.

 Bielecki h. Korab, pochodzą prawdopodobnie z woj. sieradzkiego.
Pisali się z woj. kaliskim na elekcję Jana III w 1674. W XVII-XVIII w. są w pow. inowrocławskim, przedeckim, oraz w woj. sieradzkim.

Źródła: Bon. t.1/219.

 Bielecki h. Korczak, otrzymali przyznanie szlachectwa w Cesarstwie w 1852 i zapisani zostali do ksiąg szlachty gub. kijowskiej. 

Źródła: Urus. t.1/179.

 Bielecki h. Ogończyk, byli na Kujawach i w Wielkopolsce.
 
• ŚWIĘTOSŁAW Bielecki (ok. 1740-po 1778), regent grodzki sieradzki 1778.

• STANISŁAW Bielecki (ok. 1740-po 1787), burgrabia łęczycki 1787.

Źródła: Urus. t.1/179-180.

 Bielecki h. Pierzchała (in. Roch II), wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802. 

Źródła: Urus. t.1/180.

 Bielecki h. Trzaska, pisali się z Belca lub Bielca; zamieszczeni zostali w przywileju danym rodowi Trzasków przez Ziemowita księcia Mazowieckiego w 1404. 

Źródła: Urus. t.1/180.