Rembieliński

Rembieliński h. Lubicz, vel Rębieliński, Rembeliński, Rębeliński, Rebeliński, Rambieliński, Rąbieliński etc., na Mazowszu, są zapewne gałęzią Borzewskich herbu Lubicz, z Borzewa (dzisiaj Bożewo Kościelne), w pow. sierpeckim.

Rembielińskich wymienia Paprocki w 1584 r. Nazwisko wzięli od wsi Rembielin in. Rembielino (Rambielino), w parafii Chorzele, pow. Przasnysz, ale dziedziczyli też w Rembielinie leżącym w ziemi dobrzyńskiej, w parafii Rokicie, w pow. lipnowskim. Jest też Rembielin w ziemi łomżyńskiej.

Według regestów poborowych ziemi dobrzyńskiej z r. 1564 we wsi Rambielino, w par. Rokicie, było 4 poddanych Alberta Rembielińskiego i Zofii Borzewskiej, 2 zagrodników, 1 łan. Mateusz Niewiczo, Andrzej Bank (Bąk), poddani Mateusza Żernickiego; Gorzechowscy mieli 1 ½ łana i 3 zagrodników. Sześciu poddanych Mateusza Mazowieckiego siedziało na 1 łanie. Płacono poboru 6 florenów i 7 groszy (Pawiński, Wielkop. t. 1/278). W 1789 r. były tu 4 części szlacheckie.

Niesiecki wymienia kilku duchownych. Feliks Rembieliński (zm. 1527), kanonik gnieźnieński i łowicki, „mąż ludzki i pobożny, któremu synowiec jego Jan, kanonik gnieźnieński i łęczycki, nagrobek w Gnieźnie wystawił”. Znowu (?!) Jan Rembieliński i Feliks, kanonicy gnieźnieńscy 1578 r. Franciszek, wiceregent krasnostawski 1778. Kajetan, żupnik ciechanowski 1788 (Kras.).

Rembielińscy byli posłami na sejm i elektorami z ziemi ciechanowskiej 1632 r., warszawskiej 1632 i 1669 r., z woj. chełmińskiego, pomorskiego, kaliskiego, i z ziemi czerskiej w 1764 r.
Jako Rebelińscy podpisali elekcje 1648 r. z ziemią sochaczewską i ciechanowską, 1697 r. z ziemią dobrzyńską, warszawską i woj. poznańskim.

Rembielińscy herbu Lubicz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani m. in. do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.
Z nich: 1 kasztelan 1830. 
Genealogia
(osób: 30)

• MARIA Julieta Rembielińska h. Lubicz (1894-28 XI 1988), c. Konstantego i Teresy hr. Wiśniewskiej; ur. Krośniewice, zm. Lailly-en-Val; m. (28 I 1931 Warszawa) Jerzy Aleksander ks. Lubomirski (9 XI 1896-21 V 1943), s. Zdzisława i Marii Branickiej; ur. Mała Wieś k/ Warszawy, zm. Otwock.

• RAJMUND Hiacynt Rembieliński h. Lubicz (23 III 1775-12 II 1841), s. Stanisława i Marianny Marcjanny Łączyńskiej, działacz polityczny i gospodarczy, poseł i marszałek sejmu Królestwa Polskiego, mason; uczestnik insurekcji 1794, prefekt departamentu płockiego, intendent armii polskiej 1809, pełnomocnik rządu Ks. Warszawskiego w odzyskaniu na Austrii Lubelskiego podczas wojny 1809, następnie prezes komitetu wojskowego mazowieckiego za Król. Kongresowego; ukończył korpus kadetów w Warszawie; po upadku powstania listopadowego 1831 osiadł razem z żoną Antoniną Weltz w Dreźnie (Żych.); 1ż. (15 II 1797) Agnieszka Helena hr. Opacka h. Prus III (1777-1863), c. Chryzantego i Marianny Gomolińskiej, kasztelanka wiska; zamieszkała Leszno 1800 (Urus.); ur. Warszawa, zm. Łomża, lat 65 (PSB t.31/82; Kur. Warsz.); rozwiedzeni ok. 1820, ona 2v. żona Józefa Jana Bechon (1784-1858), s. Karola i Doroty Knaszfies, pułkownika (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VII; Kur. Warsz.); 2ż. (28 I 1820 Warszawa) Antonina Weltz (1800-28 XI 1868), słynna niegdyś w salonach warszawskich z piękności i dowcipu; w aktach także: Wels, Welts; od 1844 mieszkała we wsi Sokolniki Wielkie pod Szamotułami bądź w Poznaniu; ur. Lwów, zm. Poznań, apopleksja, lat 68, poch. Kazimierz k/ Szamotuł; 2v. (1844) Wincenty Skarzyński, Skarżyński h. Bończa (22 I 1806-29 IX 1876), s. Stanisława i Ewy Rembielińskiej, kapitan wojsk polskich 1831, pułkownik armii hiszpańskiej, właściciel dóbr Sokolniki pod Szamotułami w W. Ks. Poznańskim (Dz. Pozn. 278/1868; MK Poznań: Św. Marcin); dzieci: Aleksander, Eugeniusz.

 

Źródła: Bil. 145-146; Bork. Sp. 356; Dw. Teki; Elekt. t. 1/302, t. 2/187; Kos. t. 1; Nejm.; Nies. t. 8/103; Pap.; PSB t. 31; Sęcz.; SGKP t. 9/609; Szl. Król.; Urus. t.15/190-192; Żern. t. 2/271.