Bielski

Bielski h. Gryf, zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1855—1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródła: Urus. t. 1/189.


Bielski h. Jasieńczyk, wg Paprockiego mieli pochodzić z ziemi czerskiej. Mniemanie to powstało prawdopodobnie stąd, że ziemię tę zamieszkiwał dom rozrodzony Belskich, heraldykom naszym nie znany, a który brali za jedno z Bielskimi. Gniazdo ich jest nieznane, i być może, że jest nim wieś Białe w powiecie warszawskim. 

W XVI i XVII wieku dziedziczą na dobrach Chinów (1590), Białe (1609), Czachów i Jasienice w ziemi czerskiej (1663), Łysołaje w woj. lubelskim (1699). W XIX w. posiadali Dźbów pod Częstochową. 

Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie 1843 r.

Źródła: Bon. t. 1/234-235; Urus. t. 1/188-189.


Bielski h. Jelita, vel Saryusz-Bielski, Bilski,  pisali się z Biały i Woli Bielskiej, a później z Olbrachcic (Bon.). Zarówno wieś Biała, od której wzięli nazwisko, jak i Wola Bielska, położone są w pow. piotrkowskim, w dawnym woj. sieradzkim. 

Na Biały dziedziczyli 1552 r. Wojciech Bielski, Skórkowski i Stanisław Wolski z Woli Bielskiej, wszyscy herbu Jelita. Ten ostatni wziął nazwisko od Woli Bielskiej, której był wyłącznym właścicielem. W tym samym stuleciu i Olbrachcice, położone w pow. radomskowskim, należały do Bielskich. Liczni ich potomkowie rozproszeni po całym kraju, a głównie osiedleni w Małopolsce, woj. lubelskim i na Rusi, pisali się z tejże wsi. Dziedziczyli tam jeszcze w 1764 r. 

Bielscy podpisali elekcje 1648 i 1764 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. lubelskim, z ziemią chełmską i woj. sandomierskim. Osiedleni w W. Ks. Litewskim, podpisali elekcję 1697 r. z woj. brzeskim litewskim. Posiadali m. in. starostwo rabsztyńskie 1730-1768, czerwonogrodzkie 1749-1761, rohatyńskie 1768, dobra Olchowiec 1669, Mzurki w pow. piotrkowskim 1733, Zborów na Rusi Czerwonej 1750, Miączyn w powiecie grabowieckim 1772, Fajstówki i Krzywe w woj. lubelskim 1825, Czarnów w pow. kaliskim 1840, Rychcice 1840 i Uher ok. 1860, w Galicji. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w Cesarstwie w 1841, 1847 i 1865 r., zapisani zostali do ksiąg szlachty guberni mińskiej, wołyńskiej, grodzieńskiej, wileńskiej i kowieńskiej. 

Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 1778 r. Z nich: 1 kasztelan w latach 1771 — 1774.

Genealogia
(osób: 94)

• TERESA Saryusz-Bielska h. Jelita (1819-27 III 1889), c. Ignacego i Zofii Sucho- dolskiej; m. (1846 Chełm) Tomasz Antoni z Kicina Kiciński h. Rogala (9 I 1806-1882), s. Stanisława i Zofii Zaborowskiej, dziedzic Białopola w pow. hrubieszowskim (Bon.); dzieci: Bogdan, Konrad, Stanisław, Maria, Eugenia, Tadeusz – Kicińscy.

• WŁADYSŁAW Jan Bielski h. Jelita (24 VI 1810-1881), s. Ignacego i Zofii Sucho- dolskiej, ziemianin, właściciel Giebułtowa w Krakowskiem; ur. Pławanice, obwów Krasnystaw (Bon.; Girt.); ż. (1841 Kraków) Anna Brygida Helcel h. Sztersztyn (1817-po 1852), c. Antoniego i Józefy Sonntag; ślub w parafii NMP, tj. Mariackiej (MK Kraków: NMP); dzieci: Włodzimierz, Zygmunt, Zofia.

Źródła: Bon. t. 1/235-237; Dw. Teki; Kos. t. 1/10; Nejm.; Nies.; Szl. Król.; Urus. t. 1/189-190.


Bielski h. Ostoja, z Biały w powiecie piotrkowskim, z tego herbu świadczyli przy wywodzie szlachectwa 1405 r. w Piotrkowie, oraz 1445 r. w Radomsku. 

Źródła Bon. t. 1/237; Urus. t. 1/189-190.


Bielski h. Pogoń litewska, jednego pochodzenia z książętami Olelkowiczami Słuckimi. Ich protoplasta Iwan, syn Włodzimierza, księcia kijowskiego a wnuk w. księcia Olgierda, wziął nazwisko Bielski od miasta Bielska, które dostał w udziale. Jego potomkowie wyemigrowali do Rosji w końcu XV stulecia, a zgaśli w końcu XVI.
 
Źródła: Kos. t. 1.

 Bielski h. Prawdzic, jeszcze w XV stuleciu nazywali się Wolskimi, lecz nabywszy majątek Biała położony w woj. sieradzkim, powiecie radomskowskim (w pobliżu Pajęczna), od niego wzięli nowe nazwisko, dawne „Wolski" zachowując jako przydomek. W XVII i XVIII w. zamieszkiwali w Małopolsce, woj. lubelskim, na Podlasiu i Mazowszu. Byli właścicielami m. in. wsi Poręby (ok. 1600), Kamyk pod Częstochową (ok. 1630), Nosów (1688) i Załusk w ziemi wiskiej (1739). Podpisali elekcję Władysława IV w 1632 r. z ziemią ostrzeszowską. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Cesarstwie w 1802 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Jedna linia tej rodziny osiedliła się na Śląsku i pisała się na Bielicach. Z tej linii Adam w 1616 r. otrzymał szlachectwo czeskie, natomiast Jan Marcin, kapitan wojsk pruskich, zm. 1804 r.

• MARCIN Bielski, znakomity historyk, skreślił pierwsze dzieje w języku ojczystym, które pt. „Kroniki wszystkiego świata" etc. wydane zostały w Krakowie 1550 r. Za młodu służył wojskowo, następnie bawił na dworze Piotra Kmity, wojewody i starosty krakowskiego. Zm. 18 XII 1575 r., pochowany w Pajęcznie.
 
• JOACHIM Bielski, s. Marcina, sekretarz króla Zygmunta III 1590 r., wydał, przerobiwszy i uzupełniwszy pracę swego ojca, dotyczącą Polski, pod tytułem: „Kronika polska Marcina Bielskiego, nowo przez Joachima Bielskiego, syna jego, wydana", Kraków 1597 r. Sam zaś osobno skreślił dzieje Polski od 1587 do 1597 r. Zm. 8 I 1599 r. w Krakowie. 

Źródła: Bon. t. 1/237-238; Urus. t. 1/192.


Bielski h. Rawicz, mają pochodzić wg Paprockiego, ze wsi Biele w woj. sieradzkim, skąd przenieśli się na Ruś Czerwoną. W nagrodę zasług otrzymali od Jana Kazimierza w 1658 r. wsie Zańkiewicze i Chodaki w woj. podolskim. Pisali się z woj. sieradzkim na elekcję Władysława IV w 1632 r., Augusta II w 1697 r. i Stanisława Augusta w 1764 r. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Galicji w 1782 r. w sądzie ziemskim buskim i ziemskim lwowskim, oraz w 1843 r. we Lwowie. Wylegitymowani zostali w Cesarstwie 1850 i 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej. 

Źródła: Bon. t. 1/238; Urus. t. 1/192-193.

Bielski h. Szreniawa, pochodzą ze Szreniawy i Białej w woj. krakowskim, powiecie proszowskim. Mikul ze Szreniawy i Białej już zwał się Bielskim 1394 r. Jedna ich gałąź w XV stuleciu przybrała nazwisko Szypowski, inna od wsi Grzymki pisała się Grzymkowskimi, niektórzy zaś z Bielskich pisali się z Olbrachcic, stąd trudno odróżnić ich od Bielskich herbu Jelita. Podpisali z woj. krakowskim elekcję Władysława IV 1632 r., Jana Kazimierza 1648 r. i konfederację sandomierską 1705 r. W XVIII w. zamieszkiwali na Wołyniu, w pow. żytomierskim, gdzie posiadali dobra Piętki (1711), a także w woj. lubelskim, gdzie dziedziczyli majątek Głusko (1844). Jerzy B. był naczelnikiem poczty w Krośniewicach w Królestwie 1845. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1844-1845, w Cesarstwie 1857, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. 

Źródła: Bon. t. 1/238; Urus. t. 1/193.


Bielski h. Trzaska, pochodzą z woj. rawskiego, ze wsi Białe-Górne, Białe-Grzymkowice, Białe-Wieska etc., wszystkie leżą nad rzeką Białą, obok innych wsi do rodu Trzasków należących. Szymon dziedziczył w 1579 r. na wsi Białe-Grzymkowice. Byli cząstkowymi właścicielami tych wsi jeszcze w XVIII stuleciu. W XVI i XVII w. występują w woj. rawskim i na Kujawach, w pow. inowrocławskim. Podpisali elekcję Władysława IV 1632 r. z pow. inowrocławskim. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1842 r., w Cesarstwie 1843—1846 r. i zapisani zostali do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. 

Źródła: Bon. t. 1/239; Urus. t. 1/193.


Bielski h. Wieruszowa, pochodzą od Kowalskich tegoż herbu, a nazwisko wzięli od wsi Biały w powiecie wieluńskim. Wierusz z Biały świadczył w Wieluniu 1404 r. Z ziemią wieluńską i woj. sieradzkim podpisali elekcję Jana Kazimierza. W XVIII w. zamieszkują m. in. na Kujawach; dziedziczą dobra Myjomice (1773), Ostrówek w pow. łęczyckim (1843).
Wylegitymowani zostali w Królestwie 1843 r., w Cesarstwie 1800 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. 

Źródła: Bon. t. 1/239; Urus. t. 1/193-194.

Bielski, rodzina pochodzenia polskiego, posiadali tytuł baronowski w Cesarstwie Rosyjskim.
 
Źródła: Kos. t. 1.