Boratyński

Boratyński h. Klamry, rodzina podlaska, ze wsi Boratyniec (B. Lacki i B. Szlachecki), w parafii Siemiatycze.

Jakub i Paweł, bracia, Krzysztof, syn niegdy Piotra, dziedzice na Boratyńcu, procesują się z Druzjanną, wdową po Serafinie 1556 r. (Metr. Lit.).

W Galicji dowiedli pochodzenia szlacheckiego Jan i Mikołaj Ksawery Boratyńscy w sądzie ziemskim lwowskim 1782 r.

Genealogia
(osób: 70)

• JACEK Boratyński h. Klamry (17 VIII 1746-po 1790), s. Aleksandra i Urszuli Grzybowskiej h. Poraj, dziedzic we wsi Boratyniec Szlachecki, parafia i powiat Siemiatycze; ur. Boratyniec Szlachecki, parafia Siemiatycze, chrz. 1746; w aktach także: Hiacynt, Jacenty, Hiacenty B-ki (MK Siemiatycze); ż. (ok. 1780) Joanna Niewiarowska (ok. 1755-po 1790); dzieci: Franciszek, Aniela.

• MARIANNA Boratyńska h. Klamry (27 III 1738-po 1761), c. Aleksandra i Urszuli Grzybowskiej h. Poraj; ur. Boratyniec Szlachecki, parafia i powiat Siemiatycze, chrz. 1738 (MK Siemiatycze); m. (1 II 1761 Siemiatycze) Wincenty Moczulski (ok. 1730-po 1761); ślub w parafii Siemiatycze, miejscowość: Grzyby (ib.).

Źródła: Bon. t. 2/21-22; Szl. Gal. 25.

Boratyński h. Korczak, rodzina senatorska na Rusi Czerwonej, pisząca się z Boratynia, w ziemi przemyskiej. Z nich: jeden kasztelan w 1558 r.

Książę ruski Lew nadał Boratyń i Dąbkowice Matfiejowi Kaldofowiczowi, które to nadanie król Kazimierz potwierdził synowi jego Dymitrowi w 1361 r. Synem lub wnukiem Dymitra był Wołczek z Boratynia, podsędek przemyski 1436 r., a tegoż synami byli: Dymitri, Hleb i Andrzej, bracia z Boratynia. Dymitri wziął Stobno i Bolanowice i dał początek rodzinie Bolanowskich h. Korczak, a Hleb i Andrzej otrzymali Boratyń i Dąbkowice. Od Andrzeja poszli Dąbkowscy h. Korczak. 

W 1518 r. dziedziczy na Złoczkowicach i Hościsławicach Jan Boratyński, który na Wołoszczyznie, za Aleksandra Jagiellończyka, hetmana Lanckorońskiego ocalił, a za Zygmunta Starego, pod Połockiem „dzielnie się sprawił”. Jego synem był Piotr (zm. 1558), kasztelan bełski, wybitny prawnik i mówca sejmowy, jeden z przywódców stronnictwa egzekucyjnego w sejmie.

Była także moskiewska odnoga tego rodu – Boriatyńskich, żyjąca w XVI i XVII wieku. Bobryński w „Dworiańskich Rodach” wzmiankuje, że Boratyńscy, zamieszkujący Rosję należą do herbu Korczak. Z tej odnogi: Jabub Boriatyński, kniaź, wódz moskiewski 1606 r. (Bobryński; Pam. Żółk.). 

Wydaje się, że dom Boratyńskich nie wygasł na synu wymienionego wyżej Piotra – Janie, w Galicji wylegitymowali się ze szlachectwa z herbem Korczak – Andrzej i Fabian Boratyńscy 1782 r., w sądzie ziemskim halickim (Szl. Gal.).

• KATARZYNA Boratyńska h. Korczak (ok. 1500-po 1530), c. Jana i NN., siostra Piotra, kasztelana bełskiego (Bon.); m. (ok. 1520) Jan Orzechowski h. Oksza (ok. 1490-po 1530).

• PIOTR Boratyński na Złutkowicach h. Korczak (1509-1558), s. Jana i NN., kasztelan bełski, wybitny prawnik i mówca sejmowy, jeden z przywódców stronnictwa egzekucyjnego w sejmie; dworzanin i sekretarz królewski, podstarości krakowski 1545 r., burgrabia krakowski 1551 r., sekretarz królewski 1553 r., kasztelan przemyski 1554 r., starosta samborski 1555 r., kasztelan bełski 1556-1558; dziedzic dóbr Złoczkowice (Złutkowice) i Hościsławice (Bon.; Urus.; Star. Mon.); 1ż. (ok. 1535) Elżbieta Grzegorzewska z Grzegorzewic (ok. 1510-ok. 1540); zm. bezdzietnie; 2ż. (ok. 1540) Barbara Dzieduszycka h. Sas (ok. 1510-po 1540), c. Mikołaja i NN.; w aktach także: Dziedoszycka; dzieci: Zofia, Jan.

Źródła: Bon. t. 2/20-21; Bon. t. 17/252-253 (tom Uzupełnień); Dw. Teki (Monografie); Kos. t. 1/13; Nies.; Urus.

Boratyński h. Topór, gałąź rodziny Krasnopolskich herbu Topór.

Mikołaj Krasnopolski h. Topór, wziąwszy 1480 r. za żoną, Anną Hlebówną Boratyńską h. Korczak, połowę Boratynia, w pow. przemyskim, dał początek temu domowi.

Źródła: Bon. t. 2/21; Bon. t. 17/253 (tom Uzupełnień).

Boratyński albo Worotyński, gałąź ks. Czerniechowskich, zarzucili tytuł książęcy w początkach XVII stulecia, niektórzy z nich brali herb Korczak, i ci podobno istnieją na Litwie w XIX stuleciu, lecz tytułu książęcego nie noszą. Zob. > Worotyński

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.