Bajer

herb Leliwa

herb Bajer

Bajer h. Leliwa (odm.), vel Baier, rodzina mieszczańska krakowska, uzyskała nobilitację na sejmie 1673 r. – ówczesna konstytucja sejmowa mylnie nazywa ich Bair (Con.; Bon.). Z nich: jeden biskup w latach 1758 — 1784. 

Szlachectwo i herb Leliwę z odmianą otrzymał Andrzej Ignacy Bair vel Baier, pisarz skarbu koronnego 1665 r., następnie sekretarz królewski i starszy pisarz skarbowy (Vol. Leg.).

Bajerowie w XVII-XVIII wieku piastowali powiatowe urzędy ziemskie w pow. chełmińskim. Posiadali starostwo kiszyńskie 1764 r. Podpisali z woj. sandomierskim elekcję Stanisława Augusta w 1764. 

„Dziś Bajerowie w Krakowskiem, gdzie znaczne dobra posiadają. Manuskrypt Heidelbergski daje im nazwisko Bajerscy alias Szumowscy.” - Przypis Krasickiego w Herbarzu Niesieckiego. 

Bajerowie herbu Leliwa wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki.

Genealogia
(osób: 37)

• KAJETAN Piotr Michał Bajer h. Leliwa (26 VIII 1815-21 II 1900), s. Michała i Heleny Grodzickiej, dziedzic dóbr Krzcięcice, pow. Jędrzejów, 1840 r.; wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1840 r. z herbem Leliwa, został zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki; wylegitymował się jako wnuk Dominika Kajetana, który w 1767 r. był dziedzicem dóbr Dębska Wola, Łukowa, Chmielowice i Zbrza, w woj. krakowskim; odwołał się do dowodów złożonych przez Aleksandra B. (Bon.; Sęcz.; MK Krzcięcice); ż. (ok. 1850) Hortensja Zwierkowska h. Bełty (ok. 1830-po 1867), c. Wincentego i Aleksandry Marchockiej; ur. prawd. Drochlin, parafia Drochlin, obecnie woj. śląskie, pow. Częstochowa, gmina Lelów (MK Drochlin); dzieci: Michał, Ludwik, Maria, Aleksander, Mieczysław, Zofia.

• ZOFIA Stefania Bajer h. Leliwa (30 VIII 1867-1904), c. Kajetana i Hortensji Zwierkowskiej h. Bełty; ur. Krzcięcice, pow. Jędrzejów, chrz. 1867, zm. Orłów, pow. Kutno (Bon. t. Uzup.; MK Krzcięcice; MK Orłów); m. Mieczysław Chądzyński (ok. 1860-po 1900).

Źródła: Bon. t. 1/80; Bon. t. 17/59-60 (tom Uzupełnień); Dw. Teki; Kos. t. 1/8; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Urus. t. 1/68-69; T. Gajl, Herbarz polski online.