Dąbrowski

Dąbrowski h. Dąbrowa, prawie wszyscy pisali się ze wsi Dąbrowa, leżącej w dawnym powiecie szreńskim, skąd z pewnością wyszli. Ze względu na liczne rozrodzenie, często używali przydomków, wśród
których znane są Bielica i Szostak. Druga ich wieś gniazdowa, Dąbrowa-Szostaki, została założona w ziemi wiskiej, nad Biebrzą, w obrębie dziesięciu włók, które Borzym i Stefan zwani Szostakami, otrzymali w 1444 r. od ks. mazowieckiego Władysława. Obecnie jest to wieś Szostaki, pow. Łomża, gmina Jedwabne. Niektórzy z nich osiedli w woj. witebskim, gdzie posiadali m. in. majątki Bryjewo i Łupoczniewo. Dąbrowscy tego herbu zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1804 i 1856, kowieńskiej w latach 1843-1847, grodzieńskiej 1836-1858, podolskiej 1843-1856.
Być może pochodzący z tej właśnie rodziny, Stanisław Dąbrowski, otrzymał szlachectwo na sejmie 1676 r. z herbem Dąbrowa. Jego potomkowie udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie w XIX wieku, lecz niektórzy podali herb Dąbrowski (in. Panna) – za swój własny.
Genealogia 
(osób: 150)

• BRONISŁAWA Julia Dąbrowska (18 VIII 1847-1935), c. Jana Nepomucena i 1ż. Augustyny Michałowskiej (Kur. Warsz.); m. (1880 Warszawa) Kazimierz Feliks Wilhelm Paszkowicz h. Groty (9 I 1836-20 VI 1905), s. Apolinarego i 2ż. Antoniny Michałowskiej, mecenas; zamieszkały Warszawa; ur. Warszawa, zm. tamże, lat 69, poch. Cm. Powązkowski, gr. rodz., kw. 10, msc. 56 (Cm. Pow.); ślub w parafii Nawiedzenia NMP (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP); 1v. żonaty (1870 Warszawa) z Marią Elżbietą Maciejowską (1847-1876), c. Jana i Walerii Stefanowicz; dzieci: Kazimierz Paszkowicz (ur. 1881).

• WALERIAN Anastazy Dąbrowski (ok. 1783-po 1820), s. Andrzeja i Antoniny Piątkowskiej, urzędnik, pisarz przy Kasie Administracyjnej Municypalnej Warszawskiej 1813; zamieszkały w 1813 r. Warszawa, ul. Niecała; jego synowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1854 r. z herbem Dąbrowa; ur. Warszawa (Bon.; MK Warszawa: ASC Cyrkuł III); ż. (1813 Warszawa) Anna Wojakowska (ok. 1792-po 1820), c. Andrzeja i Katarzyny Rudnickiej; zamieszkała Warszawa, ul. Franciszkańska; ur. prawd. Warszawa; zapowiedzi w Warszawie 18 VIII 1813, uwagi: on kawaler lat 30, ojciec i matka nie żyją, ona panna lat 21, ojciec obywatel warszawski, zmarły w Warszawie, matka żyje (MK Warszawa: ASC Cyrkuł III); dzieci: Leonard, Seweryn, Adam.

Źródła: Bon. t.4/122-124; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t.3/83-86; Wikipedia: 1.


Dąbrowski h. Dąbrowski (herb własny, inaczej Panna) vel Dąmbrowski, Dambrowski, Dombrowski, znakomita w XV stuleciu rodzina w Prusach Zachodnich, w pow. lęborskim i bytowskim. Według dawnych herbarzy mają być jednego pochodzenia z Czapskimi herbu Leliwa. Ich gniazdem jest wieś Czarna Dąbrowa (niem. Damerau), w pow. bytowskim. W XVII wieku Dąbrowscy należą do cząstkowych dziedziców tej wsi. Później występują również w Wielkopolsce i W. Ks. Litewskim. Z nich: 3 wojewodów i 2 kasztelanów 1468 — 1818.

 

gen. Jan Henryk Dąbrowski

(1755-1818)

Źródła: Bon.; Kos. t.1; Nies.; Urus.; Wikipedia: 1.


Dąbrowski h. Junosza (in. Baran), vel Junosza-Dąbrowski, Dąmbrowski, Dombrowski, ich pierwotnym gniazdem jest wieś Dąbrówka w dawnym woj. płockim. Jan, pisarz ziemski ciechanowski 1526. Adam, wojski wyszogrodzki 1544. Jan, komornik graniczny warszawski 1657. Spotyka się ich następnie w ziemi liwskiej, gdzie założyli wsie tej nazwy, jak np. Stara Dąbrówka, Dąbrówka-Stany i Dąbrówka-Wyłazy, obecnie powiat Siedlce. Na początku XVII wieku jedna gałąź, dziedzicząca na Dąbrówce-Stanach, osiedliła się na Litwie, w pow. wileńskim i wiłkomierskim. Dąbrowscy herbu Junosza podpisali elekcje 1669 r. z ziemią ciechanowską, 1697 i 1764 r. z ziemią liwską, 1674 i 1697 r. z woj. wileńskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w Galicji 1782 i 1850, w Cesarstwie Rosyjskim, w guberni wileńskiej 1853, grodzieńskiej 1814, kowieńskiej w latach 1848-1867, wołyńskiej 1848-1852. Z nich: Jerzy Dąbrowski (1889-1940), podpułkownik Wojska Polskiego, słynny zagończyk, ps. Łupaszka (nie mylić z majorem Zygmuntem Szendzielarzem, ps. Łupaszka).
Genealogia 
(osób: 90)

• BARTŁOMIEJ Dąbrowski h. Junosza (ok. 1750-po 1790), s. Jana i 1ż. Anny Sulistrowskiej, podkomorzyc wiłkomierski, strażnik wiłkomierski 1784; dziedzic dóbr Radziszewka, parafia Widziszki, pow. Wiłkomierz, oraz Brezgie, Knityszki i inne, 1788; majątek Radziszewka został nabyty 1818 r. przez Hoppenów (Bon.; Urus.; SGKP t.9/473); ż. (1781) Elżbieta Rudomina-Dusiacka h. Trąby (ok. 1760-po 1790), c. Mikołaja Andrzeja i Rozalii Plater h. wł.; dzieci: Weronika, Ferdynand.

• WERONIKA Dąbrowska (ok. 1790-1840), c. Bartłomieja i Elżbiety Rudomina; ur. Radziszewka, parafia Widziszki, pow. Wiłkomierz (Bon.; SGKP t.9/473); m. (ok. 1810) Józef Krupek-Kozakowski h. Lilia darta (1769-1850), podkomorzy wiłkomierski; dzieci: m. in. Karol Napoleon Teofil Krupek-Kozakowski (1806-1871), ożenił się (23 IX 1828 Góra św. Małgorzaty) z Klementyną Morzycką (1808-1881), c. Bonawentury i Justyny Włostowskiej, ślub w parafii Góra św. Małgorzaty, pow. Łęczyca (MK Góra św. Małgorzaty).

Źródła: Bon. t.4/131-138; Dw. Teki; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.3/89-90; Wikipedia: 1, 2.


Dąbrowski h. Korab, w ziemi wieluńskiej; z nich 1 kasztelan 1604.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.


Dąbrowski h. Ogończyk, vel Dąmbrowski, Dambrowski, Dombrowski, pisali się z Wielkiego Chrząstowa, w dawnym powiecie łęczyckim. Obecnie Chrząstów Wielki leży w woj. łódzkim, powiat Zgierz, gmina Parzęczew. Nazwisko mieli wziąć od wsi Dąbrówka w woj. kujawsko-pomorskim, powiat Lipno, gmina Kikół, gdzie siedział ród Ogonów w XIV wieku. Część tej wsi należy jeszcze w XVI wieku do Ogończyków Działyńskich (Bil.). Niedaleko Wielkiego Chrząstowa była wieś Dąbrówki, z której wyszło wielu Dąbrowskich, wśród nich mogli być także D-scy herbu Ogończyk. Andrzej z Dąbrówki, dziekan gnieźnieński, umarł 1493 r. (Pap.). Jan, właściciel Wielkiego Chrząstowa i Rozicz 1576 r. (Paw.). Tenże zapewne Jan, pisarz grodzki łęczycki 1567. Dąbrowscy tego herbu podpisali elekcję 1648 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia 
(osób: 99)

• FRANCISZEK Dąbrowski (1792-po 1837), s. Onufrego i Teodozji Wilkanow- skiej, ziemianin, kapitan artylerii wojsk polskich 1831 r.; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r. z herbem Ogończyk; dziedzic dóbr Prądzew, parafia Topola Królewska, pow. Łęczyca; ur. Wielki Chrząstów, ówczesny pow. łęczycki, obecnie pow. Zgierz, gmina Parzęczew (Bon.); ż. (ok. 1815) Elżbieta Lubowiecka (ok. 1795-po 1830); dzieci: Feliks, Teodora, Zuzanna, Franciszka, Wiktoria, Benigna, Anna.

• JULIA Celestyna Dąbrowska (19 V 1859-1944), c. Wszebora i Teodory Golanowskiej; ur. Warszawa, chrz. 1859 (MK Warszawa: św. Andrzej); m. (1888 Warszawa) Franciszek Ksawery Kosiński (ok. 1850-po 1890), s. Jana Tomasza i Wiktorii Bogusławskiej; ślub w parafii Wszystkich Świętych (MK Warszawa: Wsz. Św.).

Źródła: Bil. 44; Bon. t.4/144-145; Dw, Teki; Nies.; Pap.; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t.3/91-93.


Dąbrowski h. Pobóg, w Małopolsce; z nich 1 kasztelan 1622.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.


Dąbrowski h. Poraj, stara rodzina notowana już za Piastów, ale jak się zdaje wygasła. Używali tytułu hrabiowskiego (comes). Z nich: 1 wojewoda 1248. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.


Dąbrowski h. Rawicz vel Warsz-Dąbrowski, Rawicz-D., gałąź rodu Warszów, wzięła nazwisko od wsi Dąbrówka Warszawska, parafia Wierzbica, powiat Radom. Stanisław i Prandota z Dąbrówki, synowie Warsza, zastawiają część tej wsi Łabędziowi, w 1449 r. Piotr, syn Prandoty, 1497 r. (Rad. Inscr. Decr.). Z czasem spotykamy ich bardzo licznie rozrodzonych na Podlasiu i w ziemi nurskiej, gdzie zamieszkują kilka wsi z nazwą Dąbrowa i Dąbrówka, m. in. Dąbrowa Długa, D. Dzięcioł i Dzięciel-Gągole, D. Cherubiny (Cherubinów), D. Łazy, D. Kościelna, D. Serafiny, D. Michałki, D. Szatanki. Liczni Dąbrowscy herbu Rawicz podpisali elekcje 1648 r. z woj. podlaskim i z ziemią nurską, 1669 r. z ziemią nurską i bielską, 1697 r. z ziemią nurską, 1764 r. z ziemią łomżyńską, bielską, mielnicką i drohicką. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, także z herbem Dąbrowa. Są jednego pochodzenia z Michowskimi vel Mychowskimi. 
Genealogia
(osób: 74)

• ROZALIA Dąbrowska, voto Turska (ok. 1793-10 IV 1863), c. Macieja i Antoniny Kiełczewskiej; jej brat został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1843 r. z herbem Rawicz (Bon.); ur. Lesiew, parafia Biała Rawska, pow. Rawa Mazowiecka, woj. łódzkie, zm. tamże (MK Biała Rawska); m. (29 X 1817 Biała Rawska) Ignacy Turski h. Rogala (ok. 1793-po 1830), s. Feliksa i Marianny Dobieckiej, dziedzic wsi Bogusławki, parafia Rawa Mazowiecka; ślub w par. Biała Rawska, obecnie woj. łódzkie, miejscowość: Lesiew, uwagi: Magnificus, on kawaler, lat 25(!), ona panna lat 23 (MK Biała Rawska); dzieci: Joanna (ur. 1820 Będków), Antonina (ur. 1821 Będków), Marianna Julianna (ur. 1824 Bogusławki) – Turskie.

• WINCENTY Dąbrowski (ok. 1785-po 1850), s. Franciszka i Tekli Grochowskiej, właściciel dóbr we wsi Korycin, parafia Łubin Kościelny, gmina i powiat Bielsk Podlaski; razem z synem wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim przed 1850 r. z herbem Rawicz (Bon.; MK Łubin Kościelny); ż. (1813 Łubin Kościelny) Teresa Suchodolska (ok. 1790-po 1815); ślub w parafii Łubin Kościelny, miejscowość: Korycin (MK Łubin Kościelny); dzieci: Michał.

Źródła: Bon. t.4/149-151; Krzep. Młp.; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.3/94-96.