Bidziński

Bidziński h. Janina, rodzina małopolska, wiodąca się ze wsi Bidziny w powiecie opatowskim, od której wzięła nazwisko, wsi będącej już w XIV wieku siedzibą parafii - dziedziczyli tam w latach 1449-1578, 1720.

Białozor

Białozor h. Wieniawa, vel Monwid-Białozor, Białłozor, rodzina litewska, z Białozorowa w powiecie poniewieskim i Białozoryszek w pow. wiłkomierskim. Jej przodkiem według Kojałowicza miał być Saka, pan litewski, który na sejmie horodelskim w 1413 roku przyjął herb Pomian.

Białobrzeski

Białobrzeski h. Abdank (in. Habdank), vel Skarbek-Białobrzeski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka i małopolska. Gniazdem ich rodowym są Białobrzegi n/ Pilicą w powiecie opoczyńskim. Wieś tę nadał im w 1393 roku książę mazowiecki Jan, w nagrodę zasług rycerskich. Są wymieniani w aktach jako dziedzice tej wsi w latach 1411-1577. 

Białaczowski

Białaczowski h. Odrowąż, vel Strasz-Białaczowski, Białaczewski, jedna z najstarszych rodzin małopolskich, pochodząca od Prandoty Starego Odrowąża. Wzięła nazwisko od dóbr swych dziedzicznych Białaczów w powiecie opoczyńskim (Opoczno). 

Beski

Beski h. Jastrzębiec, vel Bęski, Bąski, w Małopolsce; z nich 1 kasztelan 1440.Wywodzą się ze wsi Bęchy w powiecie bielskim, woj. płockim, gdzie dziedziczyli jeszcze w 1578. Dziedzice Bęch wymienieni są w przywileju danym Jastrzębczykom (Boleścicom) przez ks. Ziemowita mazowieckiego

Berg

Berg h. własnego (na tarczy góra porosła brzozami), rodzina inflancka; z niej: 1 kasztelan 1688 — 1716. Teodor, namiestnik w Królestwie Polskim, otrzymał w 1856 r. tytuł hrabiego finlandzkiego. 

Bentkowski

Bentkowski h. Topór, vel Bętkowski, Bendkowski, rodzina małopolska, z Bętkowic pod Ojcowem, na których jeszcze dziedziczyli w XVI wieku; z nich 1 kasztelan 1759. Pisali się z woj. sandomierskim na elekcję Augusta II w 1697 r. Posiadali starostwo stężyckie (1776) i dobra Modliborzyce (1773). W Galicji udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w 1782 r. w sądzie grodzkim bieckim.

Benoe

Benoe h. Taczała, otrzymali szlachectwo na sejmie 1689 r. W XVIII w. sprawowali urzędy ziemskie w powiatach: podolskim, halickim i kołomyjskim. Posiadali starostwa: jabłonowskie, sołotwińskie, horodelskie, drohowiskie, a także m. in. dobra Ossala i Trzcianka (1785), Niegowić (ok. 1870). 

Bełżecki

Bełżecki h. Jastrzębiec, na Rusi Czerwonej i Podolu, wywodzili się z Bełżca w woj. bełskim; z nich 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1632—1719.

Bełchacki

Bełchacki h. Topór, w Małopolsce; z nich 2 kasztelanów 1500—1715. 

Bąkowski

Bąkowski h. Gryf, vel Jaksa-Bąkowski, przydomku Jaksa (Jaxa), rodzina senatorska, pisali się „z Zaborowa” i są jednego pochodzenia z Zaborowskimi herbu Gryf. Z nich: jeden kasztelan w 1415 r.

Bażeński

Bażeński h. własnego, właściwie Bażeński von Baysen, Basen, rodzina w Prusach Zachodnich; z niej 6 wojewodów i 3 kasztelanów 1456 — 1549.

Batory

Batory h. Trzy zęby, zgasła książęca rodzina siedmiogrodzka, otrzymała indygenat polski 1588; z niej 1 biskup 1589, z tej familii Stefan król polski 1575 — 1586.

Barzy

Barzy h. Korczak, v. Barzi, zgasła rodzina małopolska; z niej 1 wojewoda a zarazem minister i 1 kasztelan 1560—1571. 

Bartochowski

Bartochowski h. Rola, vel Bartuchowski, wywodzą się z Bartochowa w woj. sieradzkim. Współdziedzicami Bartochowa byli w 1518 r. W 1637 r. nabyli część Mikołajewic i Tomisławic, wsi położonych w pobliżu Bartochowa, a od 1639 r. posiadali starostwo babimojskie. Właściciele Bronczyna ok. 1800 r. Legitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1838 r. Z nich: 1 kasztelan w latach 1760—1779.

Bartnicki

Bartnicki h. Dołęga, na Mazowszu; z nich 2 kasztelanów 1460 — 1520. 

Bardzki

Bardzki h. Szaszor (in. Orla), vel Bardski, Barski, stara rodzina wielkopolska, osiadła tam już na początku XIV wieku, mająca pochodzić od węgierskich hrabiów na Bardiowie.

Baranowicz

Baranowicz h. Junosza, na Litwie; z nich 1 kasztelan 1717-1738.

Balicki

Balicki h. Ostoja, wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu w 1584 r. 

Bal

Bal h. Gozdawa, w ziemi sanockiej, dom starodawny bo już w r. 1401 Mszczuj (Mściug) z Balowa był burgrabią krakowskim. Pisali się z Nowego Tańca, Oczwi i Średni. Z tej rodziny: 2 kasztelanów 1500 — 1560.

Bajerski

Bajerski h. Fogelweder (in. Fogelwander), senatorska rodzina w Prusach Zachodnich, pochodzą z Bajerza w woj. chełmińskim; z tej rodziny 1 wojewoda 1480.Posiadali, oprócz Bajerza, m. in. starostwo radzyńskie w 1459 r. Od XV do XVIII wieku piastowali powiatowe urzędy ziemskie w pow. pomorskim, chełmińskim, dobrzyńskim, michałowskim i pińskim.

Bajer

herb Leliwa

herb Bajer

Bajer h. Leliwa (odm.), vel Baier, rodzina mieszczańska krakowska, uzyskała nobilitację na sejmie 1673 r. – ówczesna konstytucja sejmowa mylnie nazywa ich Bair (Con.; Bon.). Z nich: jeden biskup w latach 1758 — 1784. 

Bagniewski

Bagniewski h. Bawola głowa, w Prusach Zachodnich; z tej rodziny 1 kasztelan 1726—1748. 

Badeni

Badeni h. Bończa, vel Badyni, Badini, senatorska rodzina pochodzenia wołoskiego. 

Babski

Babski h. Radwan, stara rodzina mazowiecka, pisała się z Babska. Ich gniazdem rodowym jest Babsk w woj. rawskim, obecnie gmina Biała Rawska, powiat Rawa Mazowiecka, gdzie są notowani jako dziedzice od 1440. Za książąt mazowieckich piastowali wysokie godności.

Arciszewski

Arciszewski h. Rola, na Kujawach i na Rusi Czerwonej; z niej 2 kasztelanów 1650—1660. 

Arciechowski

Arciechowski h. Grabie, vel Arcichowski, rodzina mazowiecka; z niej 1 biskup 1563.

Ankwicz

Ankwicz h. Abdank, wygasła rodzina małopolska; z niej 4 kasztelanów 1740 — 1791. Józef kasztelan sądecki otrzymał dla siebie i całej swojej rodziny tytuł hrabiowski austriacki w 1778 r.  

Ancuta

Ancuta h. własnego, rodzina podlasko-litewska, z niej 1 biskup 1723 r.
Herb — w polu błękitnym, między półksiężycem złotym, rogami w prawo, z lewej strony, a gwiazdą ośmioramienną złotą z prawej - strzała srebrna w słup; nad hełmem korona.

Aleksandrowicz

Aleksandrowicz h. własnego (in. Kosy), vel Alexandrowicz, przydomku Witold, albo Witołd, senatorska rodzina litewska, szeroko rozrodzona, wyznania rzymsko-katolickiego. Z nich: 1 biskup, 1 wojewoda, 2 ministrów i 1 kasztelan w latach 1470 — 1826.

Agryppa

Agryppa h. własnego, rodzina litewska; z niej 1 kasztelan 1580 — 1590.

Abramowicz

Abramowicz h. Abdank (in. Habdank), vel Skarbek-Abramowicz, przydomku Skarbek, w woj. wileńskim i bracławskim 1743 r. 

Boratyński

Boratyński h. Klamry, rodzina podlaska, ze wsi Boratyniec (B. Lacki i B. Szlachecki), w parafii Siemiatycze.

Bielewski

Bielewski, gałąź książąt czerniechowskich, w końcu XV stulecia wyemigrowali do państw moskiewskich. 

Bahrynowski

Bahrynowski h. Leliwa, vel Bachrynowski, Bahrymowski, Bakrynowski, z Bahrynowa in. Bakrymowa w woj. kijowskim, gdzie dziedziczyli w 1630 r. Byli też na Wołyniu, w pow. włodzimierskim, ok. 1640. 

Babiczew

Babiczew h. własnego, gałąź ks. Puciatów, wygaśli w Polsce w XVII stuleciu, lecz jedna ich linia istniała w XIX stuleciu w Rosji i miała zatwierdzony tytuł książęcy. 

Wołożyński

Wołożyński h. Hipocentaurus, mieli przydomek Suchta, pięciu z nich Kazimierz IV w 1456 roku za spisek ściąć kazał, inni wyemigrowali do Moskwy, od tego też czasu ślad ich ginie. 

Wiazemski

Wiazemski h. Hipocentaurus, gałąź ks. Holszańskich, byli na Litwie jeszcze w XVI stuleciu, a bardzo prawdopodobnie do nich, a nie do Rurykowiczów należą książęta Wiazemscy, istniejący w Rosji jeszcze w XIX stuleciu. 

Trabski

Trabski h. Hipocentaurus, mieli być jednego pochodzenia z książętami Holszańskimi, posiadali miasto i majątek Traby w województwie wileńskiem, zgaśli w końcu XV stulecia. 

Siesicki

Bawola głowa

 

Hippocentaurus

Siesicki h. Bawola głowa i Hipocentaurus, vel Dowmont-Siesicki, stara książęca rodzina litewska z przydomkiem Dowmont, istniejąca jeszcze w XIX stuleciu, wywodzi się od Dowmunta (Dowmunda) syna w. ks. litewskiego Romunda.

Pietkiewicz

Pietkiewicz h. Lis, gałąź ks. Świrskich herbu Lis, zgaśli w początkach XVII stulecia.

Matusewicz

Matuszewicz h. Łabędź, vel Matusewicz, Matuszewic, rodzina litewska, podobno jednego pochodzenia z Giedrojciami.

Juraha

Juraha h. Poraj odmienny (oraz h. Hipocentaurus), gałąź książąt Gedrojciów, zarzucili tytuł książęcy w XVII stuleciu.

Jamont

Jamont h. Hipocentaurus, vel Jamontowicz, jednego pochodzenia z Gedrojciami. 

Holszański

Holszański h. Hipocentaurus, przydomku Algimunt lub Algimuntowicz, stara i znakomita książęca rodzina wywodząca się od Algimunta syna Holszy, a wnuka wielkiego księcia litewskiego Romunda (zm. 1278), dwukrotnie z Jagiellońską przez kobiety spokrewniona, wygasła w II połowie XVI stulecia; niektórzy z nich od majątku Dubrowicy pisali się książętami Dubrowickimi, a jedna ich linia wzięła nazwisko Wiazemski; z tej familii 1 biskup i 3 wojewodów 1495—1555.

Zbaraski

Zbaraski h. własnego (in. Korybut, Wiśniowiecki), vel Zbarazki, Zbarawski, przydomku Korybut, ruska rodzina książęca, wywodząca się prawd. od księcia Dymitra Korybuta, syna wielkiego księcia litewskiego Olgierda, wnuka Giedymina. Nazwisko wzięła od dóbr Zbaraż na
Ukrainie. 

Zasławski

Zasławski h. Ostrogski, vel Zasławski-Ostrogski, książęta ruscy, wywodzący się od książąt Ostrogskich, po których też odziedziczyli ordynację. Nazwisko wzięli od miasta powiatowego Zasławia n/ Horyniem na Wołyniu. Rodzina ta wygasła „po mieczu” na księciu Aleksanderze

Wiśniowiecki

Wiśniowiecki h. Korybut, v. Wiszniowiecki, przydomku Korybut, rodzina książęca szczepu Olgierda, wygasła 1742, wywodziła się od Korybuta Dymitra, syna w. księcia litewskiego Olgierda, właściwym zaś ich protoplastą był Michał syn Bazylego księcia Zbaraskiego.
Z dwóch linii starsza zgasła na królu Michale Korybucie Wiśniowieckim zmarłym 1669 r., a młodsza w 1713 r. na Michale, wojewodzie wileńskim. Z tej familii Michał król polski 1669 — 1673, 2 kasztelanów krakowskich, 5 wojewodów, 1 hetman, 1 minister i 2 kasztelanów 1569 — 1742.