Kunicki

Kunicki h. Bończa, dawniej także Kuniecki, Kunecki, licznie rozrodzona rodzina małopolska, pisała się „z Kunic”. Ich gniazdem jest wieś Kunice Wielkie, w powiecie opoczyńskim, siedziba parafii. Używali przydomków Chrościel in. Chróściel (Chruściel), Golian, etc. 

Długosz wymienia jako dziedziców Kunic w drugiej połowie XV wieku, Piotra, proboszcza sądeckiego, Wawrzyńca, Pawła, Mikołaja Chrościela, Mikołaja Goliana i Pawła Brzeskiego. Dobra Barbary z Kunic, w pow. opoczyńskim, zostały skonfiskowane 1497 r. za niestawiennictwo ca wojnę (Wierzb. t. 2/1061).

Już w XVI wieku osiedli Kuniccy na Wołyniu. Wspomina o tym ksiądz Wacław w swym dziele pisząc, że Golianowie Kuniccy przenieśli się na Wołyń, gdzie posiadali dobra Mokre. Piotr, podstarości kowelski w 1564 r. (Op. Łuc.). Z tej rodziny: 1 kasztelan w latach 1760 — 1766.

Genealogia
(osób: 130)

• FLORENTYNA Dioniza Kunicka h. Bończa (ok. 1820-po 1850), c. Franciszka i Apolonii Dłużniewskiej, poetka; w dokumentach także: Dioniza Florentyna K-cka (Bon.); m. (19 IX 1843 Warszawa) Franciszek Rutowski (ok. 1810-po 1850), s. Franciszka i Agnieszki Rudzińskiej, profesor Szkoły Głównej; ślub w parafii św. Aleksandra (MK Warszawa: św. Aleksander); dzieci: 1/ Aniela Rzepicha Rutowska (ok. 1850-po 1885), voto: (30 VI 1885 Warszawa) Jan Wincenty Wiśniewski (ok. 1850-po 1885), s. Pawła i Marianny Polkowskiej; ślub w parafii św. Andrzeja (MK Warszawa: św. Andrzej).

 

 

Franciszek Kunicki

(1750-1828)

 

• STANISŁAW Kunicki h. Bończa (1859-1942), s. Konstantego i Julii Puczniewskiej, inżynier komunikacji, rzeczywisty radca stanu; profesor i rektor Instytutu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu do 1921, projektant wielu żelaznych mostów kolejowych w Rosji m. in. w delcie Wołgi; od 1921 profesor statyki budowli Politechniki Warszawskiej; członek rady technicznej ministerstwa kolei; zm. Warszawa, poch. Cm. Powązkowski, kw. F/G-lll-9 (Bon.; Cm. Pow.); 1ż. Katarzyna Słobodzińska (ok. 1870-ok. 1920); 2ż. (1922 Warszawa) Magdalena Sabina Obiezierska (ok. 1890-po 1822), c. Karola i Marianny Gawłowskiej; ślub w parafii św. Barbary, uwagi: on wdowiec (MK Warszawa: św. Barbara); 3ż. (1934 Warszawa) Ludwika Bizzarri (ok. 1890-po 1934), c. Franciszka i Krystyny de Cosimi; ślub w parafii św. Aleksandra, uwagi: wdowcy, ona 1v. Modzelewska (MK Warszawa: św. Aleksander).

 
Źródła: Bon. t. 13/183-190; Dług. Lib. Ben. t. 1; Kos. t. 1; Krzep. Młp.; Nies.; Urus.

 

Kunicki h. Sas, vel Kunecki, ze wsi Kunice w ziemi halickiej. Tyszko z Kunic, 1438 r. ma sprawę w Haliczu z Mikołajem z Czerniejowa (AGZ.). 

Stefan z Kunic, z diecezji lwowskiej, 1487 r. student Uniw. Krakowskiego, potem kanonik kamieniecki i pisarz ziemski halicki, pisarstwa odstąpił 1506 r. za konsensem królewskim, Markowi Dąbrowskiemu.

Być może pochodzący z tej rodziny Sasów Kunickich, Kozacy: Stefan, Wasyl Teodor, Anastazy, Dymitr i Iwan, zostali nobilitowani przez sejm 1673 r. i mieli także otrzymać herb Sas. W Volumina Legum wydrukowani jako Kuneccy. Z nich pewnie "jeden był potem atamanem kozackim 1683 r., dzielnym i wiernym, zabitym w końcu przez kozaków, o którym źródła współczesne liczne mieszczą wzmianki" (Bon.).

Kuniccy herbu Sas zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski.

Genealogia
(osób: 27)

 

• ALEKSANDER Kunicki h. Sas (ok. 1809-po 1840), s. Michała i Doroty Klem; zamieszkały 1840 r. w mieście Siedlce; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1838 r., z herbem Sas, zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski; jego pradziad Stefan był nobilitowany przez króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego w r. 1673; ur. Ryki (Sęcz.); ż. (12 II 1835 Wodynie) Nepomucena Karmańska h. Wczele (ok. 1818-po 1840), c. Józefa i Weroniki Heyne (w źródłach także: Heyn, błędnie Stejn); pisana w aktach także: Karmińska; ur. Stara Wieś; ślub w parafii Wodynie, pow. Siedlce, miejscowość: Żebrak, uwagi: kawaler lat 26, panna lat 17 (MK Wodynie); dzieci: Józef.

 

• WERONIKA Kunicka h. Sas, voto Kunicka (1854-1939), c. Ludwika i Weroniki Janowskiej; ur. Warszawa, chrz. 1855 (MK Warszawa: św. Jan), zm. Skierniewice, lat 85, wdowa (MK Skierniewice); m. (1876 Warszawa) Józef Kunicki h. Sas (ok. 1850-po 1876), s. Aleksandra i Nepomuceny Karmańskiej (Karmińskiej), wojskowy, służący 1876 r. w armii carskiej; ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż).

Źródła: Bon. t. 13/190-192; Sęcz.