Biernawski

Biernawski h. Korczak, według świadectwa Paprockiego, pochodzą z ziemi przemyskiej, skąd przenieśli się m. in. do Wielkopolski. Obecnie rozdzieleni są na dwie linie, z tych pierwsza dziedziczyła na Bieńkowie 1735, druga na Żernikach 1788. Należący do drugiej linii: Dionizy,

Żeleński

Żeleński h. Ciołek, vel Zieleński, Żeliński, Zieliński, rodzina małopolska, pochodząca ze wsi Żelanka in. Zielanka, Żelinka, Zielinka (de Zelanka, Zelinka), później Zielonka w pow. radomskim, parafii Zwoleń, skąd wywodzą się również Żeleńscy h. Prawdzic. Dziedziczyli tam w latach

Żelechowski

Żelechowski h. Ciołek, vel Żelichowski, rodzina małopolska, cytowana od 1264 r., pisząca się z Żelechowa in. Żelichowa w ziemi stężyckiej. Są jednego pochodzenia z Drzewickimi, Gutowskimi, Maciejowskimi, Żeleńskimi. W XIX w. posiadali następujące dobra w Galicji: Kowalowa w pow. tarnowskim, Rzeszotary w pow. wielickim, Tuszków pod Bełzem, Hrehorów i Ostrów w pow. rohatyńskim, Nieprześnia w pow. bocheńskim. Z nich: 3 senatorów, w tym 1 biskup, 1 wojewoda i 1 kasztelan w latach 1390 — 1553.

Zieliński

Zieliński h. Ciołek, vel Zieleński, Żeliński, Żeleński, rodzina małopolska, pisząca się ze wsi Zielanka in. Żelanka (de Zelanka, Zelyanka), obecnie Zielonka k/ Zwolenia w ziemi radomskiej, dawnym woj. sandomierskim 1569 (Con.), 1528 (Nies.), a później z Zieliny. Notowana była także w

Załęski

Załęski h. Ciołek, w Wielkopolsce; z nich 1 kasztelan.

Podfilipski

Podfilipski h. Pilawa, wygasła rodzina małopolska, lecz tylko w senatorskiej gałęzi; z niej 1 kasztelan 1510. Istnieje jeszcze rodzina Podfilipskich h. Ciołek.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1; Nies.

Pilecki

Pilecki h. Ciołek, na Mazowszu, pisali się z Pilicy in. Pilcy. Gniazdem rodu jest Pilica w pow. grójeckim, dawniej w woj. sandomierskim. W r. 1576 Andrzej i Franciszek Ciołkowie płacą tu od 2 łanów, a Hieronim też od 2 łanów (SGKP). Pochodzą od Wiganda Ciołka, kasztelana czerskiego 1436 r., przez jego syna Andrzeja, wojewodę mazowieckiego, którego syn Krzysztof pisał się z Pilicy; właściwie przecież dopiero Hieronim, wnuk tego Krzysztofa, a syn Aleksego, wojskiego czerskiego 1537 r., oraz Andrzej Frąc i Krzysztof, synowie Piotra, a wnukowie Aleksego, wzięli, w końcu 1600 r. nazwisko Pilecki (Urus.). 

Makowiecki

Makowiecki h. Dołęga, vel Dołęga-Makowiecki, pisali się „z Makowca” w ziemi dobrzyńskiej, oraz „z Wielkiego Łukoszyna” w pow. płockim. Są w takim razie jednego pochodzenia Dołęgami Łukoskimi vel Łukowskimi. 

Maciejowski

Maciejowski h. Ciołek, vel Maciejewski, stara rodzina małopolska, wygasła w głównej swojej gałęzi, wywodzi się ze wsi Maciejowice (siedziby parafii), dawniej w pow. radomskim, później w pow. stężyckim. Są jednego pochodzenia m. in. z Ciołkami Ostrołęckimi z Ostrołęki, Żelechowskimi z Żelechowa, Żeleńskimi z Żelanki. 

Jarocki

Jarocki h. Rawicz, vel Grot-Jarocki, Jaroski, Jarowski, Jarecki?, rodzina małopolska, pisząca się „z Jarocina” (de Jarocin). Są jednego pochodzenia z Górskimi herbu Rawicz. 

Głuski

Głuski h. Ciołek, w woj. lubelskim, pisali się „z Drzewicy”. Są jednego pochodzenia z Drzewickimi i Żelechowskimi. 

Drzewicki

Drzewicki h. Ciołek, vel Drzewiecki, rodzina małopolska, pisała się "z Drzewicy". Z nich: 1 biskup a zarazem minister, 1 wojewoda i 3 kasztelanów 1495—1706.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Ciołek

Ciołek h. Ciołek, rodzina małopolska, osiedlona m. in. na Mazowszu. Jej linie senatorskie wygasły. Z nich: 2 biskupów, 3 wojewodów, i 2 kasztelanów 1250—1440.

Chądzyński

Chądzyński h. Ciołek, vel Chądziński, Chądzieński, Chądzeński, Chondzyński, Chodzyński, Chudzyński, Chudzewski, Chędzyński, Hądzyński, etc., ze wsi Chądzyń, dawniej w woj. podlaskim, obecnie mazowieckim, pow. Sokołów Podlaski, parafia i gmina Sterdyń. 

Bzicki

Bzicki h. Ciołek, rodzina małopolska, drobna szlachta w ziemi chełmskiej, pisząca się „z Bzitego”, ale i „z Bzic”. Niektórzy używali przydomku „Jarogoszka”. Z nich: 1 kasztelan w latach 1557 — 1565.

Bogdański

Bogdański h. Prus III, rodzina senatorska na Mazowszu, skąd rozproszyli się po różnych województwach. 

Bieniewski

Bieniewski h. Korczak, pochodzą z Bieniewa leżącego nad Wisłą, w woj. rawskim, powiecie gostyńskim. 

Wieś ta w 1579 r. należała w części do B-skich h. Korczak i dziedziczyli tam jeszcze w połowie XVIII stulecia. 

Korczakowie Bieniewscy byli właścicielami dóbr Suliszew (1793). W XVII i XVIII wieku zamieszkują w powiecie sochaczewskim.

Genealogia
(osób: 15)

• GABRIEL Bieniewski z Bieniewa h. Korczak (ok. 1752-15 II 1823); zm. Wręcza, par. Mszczonów (MK Mszczonów); ż. Agnieszka Chądzyńska z Chądzyna h. Ciołek (ok. 1760-po 1794); dzieci: Karolina.

• KAROLINA Bieniewska h. Korczak (ok. 1794-26 I 1825), c. Gabriela i Agnieszki Chądzyńskiej h. Ciołek; zm. Warszawa; m. (19 VII 1814 Mszczonów) Wincenty Eliasz Rafał Niemirycz h. Klamry (ok. 1794-1854), s. Józefa i Franciszki Błociszewskiej h. Ostoja, dziedzic dóbr Staropol, dawniej w pow. rawskim, parafia Jeruzal, gmina Korabiewice, obecnie pow. Skierniewice, woj. łódzkie; zm. Staropol par. Jeruzal, lat 60; jego imię czasem pojawia się w aktach zapisane błędnie jako Walenty (Urus.; MK Jeruzal); 2v. żonaty z Teklą Palczewską; dzieci: Faustyna, Józef, Ignacy, Leopold, Teodozja, Marianna – Niemiryczowie.

Źródła: Bon. t. 1/245-246; Urus. t. 1/197.

Bieniewski h. Leliwa, vel Pruszak-Bieniewski, jedna gałąź rodziny Pruszak wzięła nazwisko od wsi Bieniewa w powiecie kaliskim, zachowując jako przydomek swoje pierwotne nazwisko.

Akta kaliskie z 1412 r. wspominają już o Janie Bieniewskim. Pruszakowie Bieniewscy posiadali m.in. Parczów w 1645 r.; dzierżawili starostwo owruckie 1646 r. Zamieszkiwali w XVII i XVIII w. w pow. chełmińskim i latyczowskim.

Podpisali z woj. poznańskim i wołyńskiem elekcję Jana Kazimierza w 1648 r., z woj. poznańskim elekcję Augusta II w 1697 r. 

Wylegitymowali się ze szlachectwa w Galicji w 1782 r., w sądzie grodzkim bełskim.

Genealogia
(osób: 13)

• ANNA Dorota Pruszak-Bieniewska h. Leliwa (ok. 1695-p. 1752), c. Stanisława i Konstancji Hozjuszówny h. wł.; wspólnie z bratem zostawali w r. 1700 pod opieką rodzonego stryja Jana, stryjecznego stryja Pawła i dziada Wojciecha Hozjusza; niezamężna jeszcze w 1716 r.; w r. 1722 żona Jakuba z Wrzący Zajączka; ur. Magnuszewice (Dw. Teki; AGZ Poznań; MK Magnuszewice); m. (ok. 1720) Jakub Zajączek z Wrzący h. Świnka (ok. 1690-1746/52), s. Jana i Marianny Swinarskiej h. Poraj, dziedzic Raduchowa, w pow. kaliskim (Dw. Teki); dzieci: Konstancja, Antoni, Józef, Kajetan, Jan.

• STANISŁAW Pruszak-Bieniewski h. Leliwa (ok. 1665-ok. 1700), s. Stefana i Doroty Skórkowskiej, zapewne właściciel dóbr Magnuszewice, w woj. kaliskim; oprawił w r. 1695 posag 16.666 zł swej żonie Konstancji Hozjuszównie; nie żył już w r. 1700, a Konastancja, 2v. żona Michała Kierskiego, kwitowała swe dzieci oraz opiekunów tych dzieci ze swego posagu 10.000 zł; dzieci zostawały w r. 1700 pod opieką rodzonego stryja Jana, stryjecznego stryja Pawła i dziada Wojciecha Hozjusza (Dw. Teki; MK Magnuszewice; AGZ Poznań); ż. (ok. 1690) Konstancja Hozjusz z Bezdan h. wł. (ok. 1670-1702/14), c. Wojciecha Maksymiliana i Anny Wołowskiej; w aktach także: Hozjuszówna; żyła jeszcze w r. 1702, nie żyła w r. 1714 (AGZ Poznań); 2v. Michał Kierski (ok. 1670-po 1702); dzieci: Wojciech, Anna.

Źródła: Bon. t. 1/246-247; Bon. t. 17/145 (tom Uzupełnień); Dw. Teki; Urus. t. 1/197.

Bieniewski h. Pielesz, wylegitymowani ze szlachectwa w ówczesnej guberni wołyńskiej w latach 1844-1848.

Źródła: Urus. t. 1/197-198.

Bieniewski h. Pierzchała (in. Kolumna), wywodzą nazwisko od dziedzicznej wsi Bieniewo w ziemi sochaczewskiej, parafii Pawłowice, gdzie dziedziczyli 1579 r. 

Podpisali z ziemią sochaczewską elekcję Jana Kazimierza 1648 r. Wylegitymowali się ze szlachectwa 1651 r.

Źródła: Bon. t. 1/245; Urus. t. 1/197.

Bieniewski h. Radwan, vel Bieniowski, rodzina senatorska na Mazowszu; z nich 1 kasztelan, następnie wojewoda w latach 1657 — 1676.

Pochodzą ze wsi Bieniewice, w dawnym pow. sochaczewskim, w parafii Błonie. Jedna z trzech wsi tej nazwy jeszcze w 1579 r. do nich należała. Falibóg wzmiankowany jest w aktach łomżyńskich 1415 r.

Wcześnie przenieśli się na Ruś i Wołyń. Już w XV stuleciu jedna ich linia osiedliła się na Podlasiu, a druga w wieku XVI na Podolu. W 1659 r. są ziemi halickiej, 1641 r. w pow. łuckim, 1755 r. w pow. bracławskim, a 1763 r. w ziemi chełmskiej. Posiadali m.in. dobra Połonna i Targowce w ziemi łuckiej (1641), królewszczyzny Rakowiec i Siemianówka w ziemi halickiej (1659).

Podpisali elekcję Jana Kazimierza 1648 r. z woj. wołyńskim i z ziemią sochaczewską, elekcję Jana III 1674 r. z woj. czernichowskim.

Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1837 r., a w ówczesnej guberni wołyńskiej 1849 r.

• STANISŁAW Kazimierz Bieniewski h. Radwan (ok. 1600-1676), dyplomata, doprowadził do zawarcia ugody hadziackiej 1658 r., poseł do Rosji 1667 r.; pisarz grodzki łucki 1641 r., sekretarz królewski 1650 r., kasztelan wołyński 1657-1660, wojewoda czernihowski 1660-1676; w 1658 r. otrzymał starostwo bohusławskie, starostą nossowskim był już 1664 r., a starostwo łuckie wykupił w 1673 r.; poczynając od 1648 r. posłował jedenaście razy, w 1654 r. był deputatem na Trybunał radomski, w 1655 r. wyznaczono go z sejmu do ułożenia instrukcji dla uspokojenia Ukrainy, w 1658 r. wysłany jako komisarz do układów z Ukrainą, których warunki spisane w obozie pod Hadziaczem, sejm 1659 r. w Warszawie zwołany potwierdził; w 1673 r. delegowano go na Trybunał skarbowy do zapłaty wojsku i do oznaczenia szkód wyrządzonych przez pospolite ruszenie w woj. lubelskim i ziemi stężyckiej, w 1674 r. wyznaczono go do urządzenia ordynacji Zamoyskich i spisania paktów konwentów dla króla Jana III; brał czynny udział w wojnie przeciw Szwedom i Moskwie; w 1667 r. po spisaniu traktatu w Andruszowie jeździł do Moskwy dla jego potwierdzenia, drugi raz jeździł do Moskwy w 1676 r.; właściciel dóbr Połonna i Targowce; w aktach także: Kazimierz Stanisław Bieniewski (PSB; Nies.; Dw. Gen.; Dw. Teki); 1ż. Anna Zahorowska h. Korczak (ok. 1600-po 1630), podsędkówna włodzimierska; 2ż. Konstancja Anna Leszczyńska h. Wieniawa (ok. 1620-po 1650), c. Władysława, podkomorzego brzeskiego litewskiego, i 1ż. Katarzyny Sieniuta (Sieniucianki); 3ż. Teresa Kaszowska h. Janina (ok. 1630-po 1688), c. Jana i 2ż. Petroneli ks. Czetwertyńskiej.

Źródła: Bon. t. 1/246-247; Kos. t. 1; Urus. t. 1/197-198.

Poniatowski

Poniatowski h. Ciołek, w woj. lubelskim. Linia pochodząca od Stanisława, kasztelana krakowskiego otrzymała tytuł książęcy polski 1764 r., do niej należał Stanisław August, ostatni król polski 1764 — 1796, zmarły 1798 r. Do tej linii należą też Poniatowscy, pochodzący z nieprawego łoża od Stanisława, bratanka króla Stanisława Augusta, którym tytuł książęcy zatwierdzony został w Toskanii i Francji ok. r. 1850. Z nich: 1 arcybiskup prymas, 1 kasztelan krakowski i 2 ministrów w latach 1723 — 1794.