Ronikier

Ronikier h. Gryf, v. Jaxa-Ronikier, Roniker, Rojnikier, rodzina żmudzka, już w wieku XVI tytułowana hrabiami, a według dokumentów rodzinnych mająca pochodzić od jednego z Jaksów (Jaxów) herbu Gryf, dziedzica zamku Roniken na Śląsku w XIV stuleciu.
Dziedziczny tytuł hrabiowski Świętego Cesarstwa Rzymskiego (Sacri Imperii Romani, S.A.R.) został przyznany Ronikierom w 1596, powtórzony w Austrii 18 III 1783, potwierdzony w Rosji 27 III 1850, oraz w Królestwie Polskim 1852. W XVIII wieku rozdzielili się na gałąź wołyńską i żmudzką. Ronikierowie byli właścicielami m.in. dóbr Roztok, Sugiuty i Nowemiasto na Żmudzi, Trawlany i Dubiany w pow. birżańskim, Załoście (Założce) i Pieniaki w Galicji, Nowosiółki i Ochotniki na Wołyniu, Czermno w pow. tomaszowskim, Korytnica w pow. węgrowskim, oraz Wakijów w Królestwie Polskim.  
Genealogia
(93 osoby)
 
• JADWIGA hr. Ronikier (1899-1959), c. Michała i Jadwigi Brzozowskiej; m. (ok. 1920) Jan Henryk Niemojowski h. Wieruszowa (1883-1942), s. Wincentego i Jadwigi hr. Kwileckiej h. Szreniawa odm.

• KAZIMIERZ Józef hr. Ronikier (6 II 1787-1863), s. Michała i Józefy Miączyńskiej, kapitan gwardii cesarza Napoleona, właściciel dóbr Nowemiasto na Żmudzi; otrzymał zatwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Rosji 8 III 1850; ur. Warszawa; ż. (p. 1811) Ludwika Zbijewska (ur. po 1787), c. Jana Nepomucena i Doroty Teresy Karskiej; dzieci: Bronisław, Adam, Edward, Gustaw, Roman, Ludwika, Józefa.

Źródła: Bork. Rocz. I 343-344, II 283-285; Bork. Gen. 524-527; Kos. III 429-433; Żych. IV 222-227.