Berent

Berent h. Kościesza, zostali wylegitymowani w Cesarstwie w 1850 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. 

Bereza

Bereza h. Prawdzic, w ziemi drohickiej, skąd przesiedlili się w różne strony Rzeczypospolitej. Byli w woj. lubelskim w II poł. XVII stulecia. Właściciele wsi Słoboda w ziemi drohickiej 1791. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie w latach 1843-1847, w Cesarstwie w 1803 r.

Bereśniewicz

Bereśniewicz h. własnego (in. Kościesza odm.), vel Bereszniewicz, Berezniewicz, rozrodzona, w większości zagrodowa szlachta w woj. nowogrodzkim, a głównie na Białej Rusi; pisano ich też różnie - Berśniewicz, Bereszniewicz i Berezniewicz. W XVII i XVIII w. piastowali

Bereziński

Bereziński h. Leliwa, dziedziczyli część wsi Podbielko na Podlasiu w 1557. Zostali wylegitymowani w Cesarstwie w 1854 i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Bereźnicki

Bereźnicki h. Prus I, vel Bereznicki, dziedziczyli wieś Bereżanka w 1714.

Berezowski

Berezowski h. Przestrzał, w woj. podolskim, dokąd wg Uruskiego mieli się przenieść z woj. podlaskiego. W XVIII stuleciu piastowali urzędy ziemskie w pow. winnickim, bracławskim, owruckim, kijowskim i żytomierskim. Dziedziczyli dobra Suchodoł w ziemi drohickiej 1748.

Beydo

Beydo h. Krzywda, vel Bejdo, ze wsi Beydy w woj. podlaskim, gdzie dziedziczyli 1580. W XVII i XVIII wieku piastowali urzędy ziemskie i grodzkie w pow. mielnickim, kamienieckim, łukowskim i drohickim. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z woj. podlaskim. Od nich pochodzi

Bębnowski

Bębnowski h. Odrowąż, v. Bembnowski, dawna małopolska rodzina, pisali się z Końskich. Pochodzili od Odrowążów z Końskich, z których pierwszy Jan, przy podziale majątku z bratem Krzesławem w 1421, dostawszy na własność majątek Bębnów z przyległościami, w powiecie

Będorski

Będorski h. Wyssogota (in. Wyszogota, Wyskota), vel Bendorski, Będurski, Bandurski, podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z woj. poznańskim.

Będowski

Będowski h. Jastrzębiec, podpisali elekcję 1697 r. z woj. łęczyckim. Zapisani zostali do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej w 1827.

Będziński

Będziński h. Wieniawa, vel Będzieński, w Małopolsce. 

Będzisławski

Będzisławski h. Jastrzębiec, vel Bedzisławski, byli jeszcze w XVII stule- ciu na Mazowszu, szlachta zagrodowa. Są pośród zamieszczonych w przywileju danym Jastrzębczykom przez Ziemowita księcia mazowiec- kiego w 1384. Byli posesorami dóbr Dwikozy w pow. sandomierskim

Bęklewski

Bęklewski h. Nałęcz, vel Beklewski, w W. Ks. Litewskim. Z woj. brzeskim litewskim podpisali elekcję Jana Kazimierza w 1648 i obiór Jana III w 1674. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 i akt konfederacji generalnej W. Ks. Litewskiego 1764. Posiadali starostwo wisuniskie 1740

Białachowski

Jastrzębiec

Białachowski h. własnego, vel Białochowski, który przedstawia w polu błękitnym w środku podkowy srebrnej, ocelami do góry, srebrny krzyż kawalerski; w szczycie hełmu trzy pióra strusie. Herbarze wymieniają też Białachowskich h. Jastrzębiec (herb ten jest podobny do h. własnego

Białaszewski

Białaszewski h. Prus I, vel Białaszowski, byli na Podlasiu, z woj. podla- skim podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. Wydaje się, że Białaszewski vel Białaszowski, jak również Białoszewski vel Białuszewski i Białyszew- ski h. Prus I - stanowią jedąa rodzinę, wywodzącą się z Białyszewa in.

Białęski

Białęski h. Leszczyc, vel Białęcki, pisano ich także Białeński. Wzięli nazwisko od wsi Białężyce, w pow. pyzdrskim, które dziedziczyli w 1578. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z woj. łęczyckim. Byli właścicielami dóbr Pakość w Ks. Poznańskim w 1853

Białkowski

Białkowski h. Bibersztein, pochodzą prawdopodobnie ze wsi Białkówki w powiecie pilznieńskim, na której dzedziczyli w 1508 r. Wg Paprockiego gniazdem tej rodziny jest powiat biecki, lecz nazwisko wzięli od wsi Białkowa w ziemi dobrzyńskiej. W XVII i XVIII w. zamieszkują m. in. na

Białobłocki

Białobłocki h. Białynia, stara rodzina w Prusach Zachodnich, historycznie znana już w końcu XIV stulecia. Pochodzili z Białegobłota w woj. pomorskim, pisali się zaś z Rynkówki. Do końca XVII wieku rodzina ta posiadała znaczne majątki w pow. puckim. Dziedziczyli ponadto m.in.

Białobocki

Białobocki h. Janina, prawdopodobnie wzięli nazwisko od wsi Białoboki, leżącej pod Przeworskiem. Pisano ich niekiedy mylnie Białobłocki, a nawet Białobrodzki (wg Paprockiego dziedziczyli na Podgórzu). W XVII i XVIII w. zamieszkiwali w woj. sandomierskim, krakowskim, ziemi

Białochowski

Białochowski h. Cholewa, rodzina mazowiecka, mylnie niekiedy pisani Białachowski, Biłochowski. 

Białocki

Białocki h. Aksak, wzięli nazwisko od wsi Białocin w pow. piotrkowskim, którą to wieś posiadali w 1552 r. Wylegitymowani zostali w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty guberni kijowskiej w 1815 r., inni w guberni wileńskiej w 1852 r. Zobacz też Białecki h. Jelita.

Białogłowski

Białogłowski h. własnego, rodzina inflancka o oryginalnym nazwisku Weisskopff, zmienionym przez spolszczenie na Białogłowski w drugiej połowie XVII wieku; zamieszkiwali m.in. w ziemi przemyskiej i w Wielkopolsce. Posiadali wieś Czemiechów w ziemi przemyskiej 1671.

Białojezierski

Białojezierski h. Krzywda, jest to gałąź litewskiej rodziny Łappa, która od dziedzicznego majątku Białojeziory przybrała przydomek Białojezier- ski, używany przez niektórych jej członków jako nazwisko. Z powiatem starodubowskim podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r.

Białokos

Białokos h. Białogłowski, vel Białokoss, Białokoz, z pow. grodzień- skiego, gdzie się znajdowała okolica szlachecka zwana Białokosy in. Białokozy, zamieszkana już w XVI stuleciu przez rodzinę noszącą to nazwisko. Białokosowie podpisali manifest szlachty litewskiej w 1763

Białokur

Białokur h. własnego (in. Pocisk), v. Białokurowicz, przedstawiającego w polu czerwonym nad półksiężycem srebrnym, dwa żeleźce od strzał, ostrzami od siebie, przedzielone belką srebrną w prawo. Herb ten wraz ze szlachectwem miał otrzymać jeden z Białokurowiczów w nagrodę za

Białołęcki

Białołęcki h..., z Białołęki w województwie mazowieckim, gdzie dziedziczyli w 1419 r. Z nich: Jakub, 1419 r. chorąży warszawski, następnie 1429 r. kasztelan czerski, dziedzic Tarchomina; miał tylko córki.

Białonowicz

Białonowicz h. Rawicz, na Białej Rusi, z woj. witebskim podpisali konfederację olkienicką w 1700 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej w 1802 r.

Białopiotrowicz

Białopiotrowicz h. Abdank, w powiecie lidzkim; w ich posiadaniu była wieś Wołejsze w 1799 r. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem lidzkim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie w 1839 r., w Cesarstwie w 1826 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

Białoskórski

Białoskórski h. własnego, według Uruskiego jeden z Białoskórskich herbu Abdank, pochodzący z woj. płockiego, osiadłszy w końcu XVI stulecia w Prusach Zachodnich i poślubiwszy bogatą dziedziczkę z rodziny Łążyńskich, przyjął jej herb.

Białośliwski

Białośliwski h. Topór (in. Pałuka), jedna z najstarszych rodzin wielkopolskich, pochodząca z rodu Pałuków, jednego pochodzenia z Danaborskimi herbu Topór. Nazwisko wzięli od wsi Białośliwie leżącej nad Notecią, w powiecie nakielskim. Białośliwie w 1578 roku pozostawało

Białostocki

Jastrzębiec

  Topacz

 

Białostocki h. Jastrzębiec i Topacz (razem), wylegitymowani w Cesarstwie Rosyjskim w 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Białosuknia

Białosuknia h. Pielesz, na Mazowszu, w ziemi łomżyńskiej. Nazwisko wzięli od majątku Białosuknie, gdzie dziedziczyli w 1424 r. Wieś ta położona jest w woj. podlaskim, pow. monieckim, gminie Goniądz. Według Kapicy, Białosukniowie mają być herbu Pomian. Być może,

Białowicz

Białowicz h. Łabędź, vel Białłowicz, szlachta litewska; udowodnili szlachectwo w guberni kowieńskiej w 1817 r.

Białoszewski

Białoszewski h..., vel Białuszewski, pochodzą z Białoszewa w powiecie sierpskim. W drugiej połowie XVI wieku posiadali części na Prażmowie w ziemi czerskiej. Zostali wylegitymowani w Cesarstwie w 1843 r. i zapisani do ksiąg szlachty guberni mińskiej. Wydaje się, że jest to ta sama rodzina

Białoszycki

Białoszycki h. Topacz, szlachta zagrodowa dziedzicząca na Białoszy- cach w woj. kijowskim, powiecie owruckim 1635 r. Zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Białowolski

Białowolski h. Mogiła, zostali wylegitymowani w Cesarstwie Rosyjskim w 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty guberni kowieńskiej.

Białowieski

Białowieski h. Gozdawa, pisali się z Białowieży pod Pułtuskiem, w woj. mazowieckim.

Białowodzki

Białowodzki h. Drużyna (in. Szreniawa bez krzyża), vel Białowocki, z Białowody w powiecie sądeckim. Pochodzą od Sąspowskich tegoż herbu - pierwszy Mikołaj Sąspowski nazwał się Białowodzkim w 1479 r. Księgi poborowe wymieniają ich jako szlachtę zagrodową w pow. pilzneńskim

Białucki

Białucki h. Bielikoicz (in. Bielikowicz), vel Białuski, z Białut w dawnym woj. płockim, powiecie bielskim, na której to wsi dziedziczyli w 1500 r. Poza Białutami, posiadali też dobra Kowalewo ok. 1540 i Łabętnik 1676. Brali czynny udział w konfederacji olkienickiej w 1700 r. Udowodnili

Białyński

Białyński h. Lubicz, z Białynina w powiecie sochaczewskim. Według Paprockiego dom rozrodzony pod Warszawą. W XVII w. są w woj. sandomierskim, ziemi drohickiej i na Podolu. Byli właścicielami Okrzeji 
i Grabowa 1590, Radziechowa 1623, Azwoki i Stodola ze starostwa

Biały

Biały h. Dąbrowa, stara rodzina mazowiecka. Jedna linia tej rodziny, lecz wcale nie zamożna, zamieszkiwała jeszcze w XVIII stuleciu na Podlasiu. Jan Biały, dzielny wojownik z czasów Kazimierza Jagiellończyka, wysłany od tego króla przeciwko Krzyżakom, zajęciem Warmii 1478 r. zmusił

Białyszewski

Białyszewski h. Prus I, wzięli nazwisko od wsi Białyszewo w woj. płockim, powiecie sierpskim, gdzie dziedziczyli w 1542 r. Podpisali z województwem płockim elekcję Augusta II w 1697 r. Wydaje się, że to ta sama rodzina co Białoszewski vel Białuszewski.

Biderman

Biderman h. własnego. Herb — na tarczy dwudzielnej w polu pierwszym czarnym i drugiem srebrnym, po róży czerwonej. Podpisali z woj. sandomierskim elekcję Augusta II w 1697 r. Jerzy Biderman otrzymał szlachectwo i herb powyższy na sejmie 1598 r., co potwierdziła

Biechowski

Biechowski h. Drużyna (in. Białąga, Białęga, tj. Szreniawa bez krzyża), z Biechowa w powiecie wiślickim. Długosz, a za nim późniejsi heraldycy, przypisali Biechowskim zamieszkującym województwa sandomierskie i krakowskie, herb Ogończyk, tymczasem zapiska sądowa radomska

Biedrzycki

Biedrzycki h. Gozdawa, pochodzą prawdopodobnie z tych samych Biedrzyc, co Biedrzyccy Rawiczowie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w 1856.

Bieczyński

Bieczyński h. Łodzia, stara rodzina wielkopolska, ze wsi Bieczyna (Bieczyny) w powiecie kościańskim, na której dziedziczyli już w 1397 r. Są jednego pochodzenia z Brodzkimi herbu Łodzia.

Biejkowski

Biejkowski h. Jastrzębiec, v. Bieykowski, Bejkowski; wg heraldyków, komes Stanko Jastrzębczyk, miał otrzymać od księcia mazowieckiego Trojdena wieś Biejków nad Pilicą w ziemi czerskiej, od której potomkowie jego wzięli swoje nazwisko. Części na Biejkowie posiadali jeszcze

Biegański

Biegański h. Leszczyc, z Bieganina w powiecie kaliskim, na którym dziedziczyli 1579 r. Podpisali elekcję 1697 r. z woj. poznańskim. Dziedziczyli dobra Potulice (1854) i Cyków (1876) w Poznańskiem. Tych ostatnich Boniecki zalicza do Prawdziców.

Bielecki

Bielecki h. Abdank. Długosz wspomina o Janie Bieleckim, właścicielu Bielczy w powiecie sandomierskim w drugiej połowie XV wieku. Podpisali konfederację korczyńską w 1438. Byli właścicielami m. in. Jaszczowa i Kozic w powiecie lubelskim 1531.