Białobłocki

Białobłocki h. Białynia, stara rodzina w Prusach Zachodnich, historycznie znana już w końcu XIV stulecia. Pochodzili z Białegobłota w woj. pomorskim, pisali się zaś z Rynkówki. Do końca XVII wieku rodzina ta posiadała znaczne majątki w pow. puckim. Dziedziczyli ponadto m.in.
Wierzch-Łososny pod Grodnem w 1650 r., Młock w pow. przasnyskim 1839 r. Podpisali z woj. pomorskim elekcję Jana III w 1674 r. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1839 roku.

• JAN Biaobłocki (zm. 1646), s. Andrzeja, sędzia ziem. pucki, siedmiokrotnie deputat na trybunał, kilkakrotnie poseł na sejmy, niepospolity mówca, wyższych dostojeństw nie chciał przyjąć, podpisał elekcję 1632.  

Źródła: Bon. t.1/184; Urus. t.1/155.
 

Białobłocki h. Lubicz, pochodzą ze wsi Białobłoty w ziemi chełmskiej. Jedna ich gałąź przeniosła się do W. Ks. Litewskiego i w większości przyjęła wyznanie kalwińskie. Wielu z nich musiało zamieszkiwać powiat grodzieński, gdzie okolica szlachecka zwie się nawet Białobłockie. W XVII w. są także na Rusi Czerwonej, w pow. sanockim, przemyskim i bełskim, w XVIII w. są na Mazowszu i Podlasiu. W 1633 r. otrzymali konsens królewski na nabycie burgrabstwa krakowskiego. Podpisali z woj. wileńskim elekcję Jana Kazimierza 1648, z ziemią warszawską elekcję Augusta II w 1697, oraz obiór Stanisława Augusta w 1764. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763. Udowodnili w 1840 swoje pochodzenie szlacheckie w Królestwie, w 1865 w Cesarstwie, zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.  

Źródła: Bon. t.1/184; Urus. t.1/155.
 

Białobłocki h. Ogończyk, zamożna niegdyś rodzina na Kujawach i w ziemi chełmińskiej, pochodzą z Białego Błota w woj. chełmińskim, które posiadali w 1386. W XVI w. zamieszkiwali różne prowincje Prus Królewskich. Podpisali z woj. chełmińskim elekcję Jana Kazimierza w 1648, a z woj. kaliskim obiór Stanisława Augusta w 1764. Byli właścicielami wsi Szumiłowo pod Radzynem, którą nadali ok. 1608 klasztorowi Benedyktynów w Chełmnie, Chełmońca 1782, Radomina w pow. lipnowskim 1837. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1837. 
Odmiana w herbie - strzała położona jest nie na półpierścieniu, a na barku księżyca - taki znak widnieje na pieczęci Marka Białobłockiego z 1633 (Piek.).

Źródła: Bon. t.1/185; Urus. t.1/155-156.