Białokur

Białokur h. własnego (in. Pocisk), v. Białokurowicz, przedstawiającego w polu czerwonym nad półksiężycem srebrnym, dwa żeleźce od strzał, ostrzami od siebie, przedzielone belką srebrną w prawo. Herb ten wraz ze szlachectwem miał otrzymać jeden z Białokurowiczów w nagrodę za
męstwo okazane podczas wojny z Moskwą w latach 1578—1581. Swoje nazwisko rodzina ta wzięła od wsi Białokury, leżącej w woj. podolskim. Ponadto, posiadali też Ułów i Zimnowojce wydzielone ze starostwa chmielnickiego, na które otrzymali przywileje od Zygmunta I (1543) i Zygmunta Augusta (1559). Białokurowie zostali wylegitymowani w Cesarstwie w latach 1845—1851 i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

• STEFAN Białokurowicz, sekretarz królewski 1676.

Źródła: Bon. t.1/189; Urus. t.1/159.