Świerczewski

Świerczewski h. Grabie, vel Świerczeski, na Mazowszu. 

Ich rodzinnym gniazdem jest pewnie wieś Świercze, powiat Pułtusk, gmina Gołębie, parafia Klukowo. W XIX wieku wieś ta dzieliła się na Świercze Koty, Ś. Siołki i Ś. Wochny (SGKP).

Według Żernickiego są jednego pochodzenia ze Świeszewskimi vel Świerzewskimi herbu Grabie, wywodzącymi się z tegoż powiatu pułtuskiego. 

Świerczewscy herbu Grabie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1861. Znane są ponadto rodziny Świerczewskich herbu Łodzia, Świerczek i Trąby. 

Źródła: Bork. Spis 435; SGKP t. 11/670; Szl. Król.; Żern. t. 2/405.

Świerczewski h. Łodzia, vel Świerczowski, wyszli zapewne z Wielkopolski (Nies.). 

Świerczewscy herbu Łodzia wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. 

• JULIAN Świerczewski h. Łodzia (ok. 1820-1896), s. Błażeja i Salomei Popowskiej; zamieszkały Warszawa; ż. (1846 Warszawa) Emilia Henryka Lisiecka (ok. 1820-po 1850), c. Tomasza i Marianny Wurch; ślub w parafii św. Jana (MK Warszawa: św. Jan); dzieci: Paulina, Matylda, Adolf.

• MATYLDA Świerczewska h. Łodzia (ok. 1850-po 1891), c. Juliana i Emilii Lisieckiej; 1m. NI. Kryński (ok. 1850-p. 1891); 2m. (1891 Warszawa) Julian Maciej Polkowski (ok. 1850-po 1891), s. Wojciecha i Pelagii Lisickiej; ślub w parafii św. Aleksandra (MK Warszawa: św. Aleksander). 

Źródła: Nies.; Sęcz.; SGKP t. 11/670; Szl. Król.

Świerczewski h. Świerczek, vel Świerczeski, drobna szlachta mazowiecka, wywodząca się zapewne ze wsi Świercze w parafii Klukowo, obecnie gmina Świercze, pow. Pułtusk. 

W leżącym nieopodal Świeszewie, w parafii Nasielsk, dziedzicami byli Świeszewscy i Świerczewscy herbu Grabie. Według mazowieckich zapisków herbowych z XV i XVI wieku, na wsi Świercze dziedziczyła w latach 1465-1537 szlachta herbu Pobóg (Pobożanie), a i wieś Świercze miała wtedy alternatywną nazwę Poboże. 

Wśród licznych dziedziców może i byli tam także przedstawiciele herbu Świerczek, chociaż wydaje się bardziej prawdopodobne, że tylko przez nieswiadomość, z tym właśnie herbem, niektórzy Świerczewscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. 

Źródła: Bork. Spis 435; Szl. Król.; Żern. t. 2/405; A. Wolff, Mazowieckie zapiski herbowe z XV i XVI. Kraków 1937.

Świerczewski h. Trąby, vel Świerczowski, Świerszczowski, Świerszczewski, na Podlasiu i w Małopolsce. 

Nosili pierwotnie nazwisko Świercz, później Świerczewski, z przydomkami Świercz, Bogaczyk, Kozaczyk, Pawłowicz itd. Licznie zamieszkiwali we wsi Świercze, w pow. łukowskim, gminie Celiny, parafii Łuków. Według regestu poborowego pow. łukowskiego z roku 1552 była to wieś drobnej szlachty. W 1580 r. właścicielem jest m. in. Stanisław Świercz (Paw. Małop. 391, 412, 414). 

Świerczewscy są jednego pochodzenia z Jordanami i Rozwadowskimi. Niesiecki wymienia Świerczewskigo na Rozwadowie Wielkim, wraz z Rozwadowskimi h. Trąby. Z nich: 1 kasztelan w latach 1512 — 1528. 

• FRANCISZKA Świerczewska h. Trąby (ok. 1800-po 1821), c. Szymona i Anny Celińskiej; ur. Celiny Szlacheckie; m. (1821 Łuków) Stanisław Karwowski (ok. 1790-po 1821), s. Kazimierza i Konstancji Izdebskiej; ur. Suleje; ślub w parafii Łuków, obecnie woj. lubelskie (MK Łuków).

• JÓZEF Świerczewski h. Trąby (ok. 1780-po 1817), dziedzic swej części wsi Suleje, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie; zamieszkały Suleje, nr domu 26 (MK Łuków); ż. (p. 1817) Aniela Radomyska (ok. 1790-po 1817); dzieci: Adam.

Źródła: Bork. Spis 435; Kos. t. 1; Nies.; SGKP t. 11/670; Żern. t. 2/405.