Białogłowski

Białogłowski h. własnego, rodzina inflancka o oryginalnym nazwisku Weisskopff, zmienionym przez spolszczenie na Białogłowski w drugiej połowie XVII wieku; zamieszkiwali m.in. w ziemi przemyskiej i w Wielkopolsce. Posiadali wieś Czemiechów w ziemi przemyskiej 1671.
Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Galicji 1782 roku, w sądzie ziemskim lwowskim. 
Herb — na tarczy w polu czerwonym trzy trupie głowy: jedna i dwie; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

• FELICJAN Białogłowski (ok. 1630-po 1680), rotmistrz królewski między 1660 a 1680 r., dzielny wojownik, w 1667 roku przyczynił się do pobicia przedniej straży Tatarów; przystąpiwszy do związku wojskowego, walczył po stronie Jerzego Lubomirskiego pod Montwami w 1666 r.; porzuciwszy ojczyste niemieckie nazwisko Weisskopff, przybrał polskie - Białogłowski; był później wojskim przemyskim.

Źródła: Bon. t.1/188; Urus. t.1/158-159.