Bielowski

Bielowski h. Prus II, w Małopolsce, ze wsi Bielowice i Mroczków Mały, gdzie dziedziczą około 1470 r. Heraldycy przypisywali im często herb Janina. W XVII w. widzimy ich już na Podolu, m. in. w powiecie latyczowskim. Podpisali elekcję Augusta II z woj. podolskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 2 połowie XVIII w.

Bienicki

Bienicki h. Natarcz, v. Bieniecki, z Bienicy w powiecie oszmiańskim.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.

• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662. 

Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.

Bieniecki

Bieniecki h. Korab, vel Bieniedzki, Bieniędzki, pochodzą ze wsi Bieniędzice w dawnym woj. sandomierskim, parafia Jarosławice, gdzie dziedziczą w 1411 r. Wieś ta należała do nich jeszcze w 1569 r. i pisali się z niej pod koniec XVIII stulecia. Obecnie Bieniędzice leżą w woj.

Bieńkiewicz

Bieńkiewicz h. Pobóg, vel Bieńkowicz, na Litwie i w woj. podolskim, pochodzą od bojarów żyżmorskich 1495. Posiadali dobra w pow. mohylewskim w 1665. Podpisali z województwem wileńskim elekcję Augusta II. W wieku XVIII zamieszkują w powiecie lidzkim, latyczowskim 

Bieńkuński

Bieńkuński h. Bajbuza (in. Wąż), pochodzą z województwa trockiego ze wsi Bieńkuny, okolicy szlacheckiej.
W XVIII w. zamieszkują w powiecie oszmiańskim i dziedziczą dobra Ruczany i Popielewicze, Sylwestrowszczyzna i Dubniki, jednak w większej części jest to szlachta zagrodowa.
Zostali wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.
Wielądek, a za nim Bobrowicz, pisząc o herbie Bieńkuńskich, nazywają go Bajbuzą, lecz w opisie nie wspominają, aby strzała, przeszywająca głowę węża, utkwiona była w ziemi między trzema grzybami.

Źródła: Bon. I 250; Urus. I 201.

Biernaszewski

Biernaszewski h..., v. Biernaszowski, w ziemi sanockiej 1464, właścieciele Niewiastki 1495. Otrzymali konsens królewski na wykupienie wójtowstwa w Samborze w 1539.

Źródło: Bon. I 255.

Biernawski

Biernawski h. Korczak, według świadectwa Paprockiego, pochodzą z ziemi przemyskiej, skąd przenieśli się m. in. do Wielkopolski. Obecnie rozdzieleni są na dwie linie, z tych pierwsza dziedziczyła na Bieńkowie 1735, druga na Żernikach 1788. Należący do drugiej linii: Dionizy,

Bierułt

Bierułt h. Hołobok, v. Bierult, zamieszkiwali ziemię chełmską w XVI wieku. 

• KRZYSZTOF Bierułt (ok. 1550-po 1589), s. Stanisława i NN., właściciel ok. 1589 r. części Sąziaska i Zakłodzia w ziemi chełmskiej.
 
Źródło: Bon. I 256.

Bieroński

Bieroński h. Bończa, w ziemi drohickiej 1764 r. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1857 roku.

Bierzgliński

Bierzgliński h. Poraj, z Bierzglina w powiecie pyzdrskim 1358 r. Wieś ta w XVI wieku nie była już w ich posiadaniu, a od wsi Góry, której byli właścicielami, czasami zwali się Górskimi.

• JAN Bierzgliński (ok. 1330-po 1386), kasztelan kaliski 1386; bratanek biskupa krakowskiego Bodzanty; dziedzic Bierzglina 1358. 

Źródło: Bon. I 256-257.