Birecki

Birecki h. Gozdawa, v. Bierecki, Berecki, Birlecki, nazwisko wzięli od wsi Bircza in. Biercza w ziemi przemyskiej, i stanowią jeden dom z Humnickimi.

Birkowski

Birkowski h. Topór, z Birkowa w powiecie proszowskim w XIV w.; pierwotnie nosili nazwisko Kolczek. Od nich pochodzą Łowiniccy herbu Topór. Zob. też Bierkowski

Birula

Birula i Birula-Białynicki h. własnego (in. Hołobok odm.?) v. Bierula, Birul, B.-Białynicki, stara rodzina osiadła na Białej Rusi, w woj. witebskim. Właściwym ich nazwiskiem jest Birula lub Bierula z przydomkiem od

Bisping

Bisping h. własnego, v. Biszping, Bispink, Biszpink, używają przydomku von Gallen. Bispingowie zamieszkiwali powiat starodubowski. Podpisali elekcję Jana III, pisali się z województwem smoleńskim i mińskim na elekcję Augusta II. Aleksandra z Bispingów Święczycowa i Józefa z Bispingów Wojczyńska założyły w XIX wieku Ordynację Massalańską dla Bispinków na Litwie.
Przywilej cesarza Rudolfa II z 1609, poświadczający że przodkowie Jana Bispinga, który pierwszy z tej rodziny przeniósł się na Litwę i tam osiadł, pochodzą ze starożytnej szlacheckiej rodziny i piastowali różne urzędy w m. Monasteryjskiem, tak herb tej rodziny opisuje: "na tarczy w połowie ściętej, w dolnym polu błękitnym, gwiazda ośmiopromienna złota, w górnym białym trzy winne grona, każde z nich ozdobione trzema zielonymi liśćmi; w szczycie hełmu ozdobionego piórami strusimi, w pośrodku błękitnym, a z boków białymi, na których skręcona wstęga tychże kolorów, dwa skrzydła błękitne, w pośrodku których nad wstęgą trzy winne grona, a pod nią gwiazda, jak na tarczy".

• JAN Biszping (ok. 1450-po 1479), kleryk miasta i diecezji monasterskiej w Rzymie 1479.
 
• JAN Bisping (ok. 1740-po 1793), horodniczy 1765, podstoli 1767, pisarz ziemski 1773, chorąży 1781, marszałek starodubowski 1786, w końcu kasztelan starodubowski 1793, pierwszy i ostatni; w 1776 kawaler Orderu Św. Stanisława. 

Źródło: Bon. I 272-273.

Blank

Blank h. własnego (in. Prus III odmienny), v. Blanc, rodzina bankierów warszawskich, otrzymali szlachectwo 1790. Od Grabińskiego nabyli dobra Gniewiewice 1781, a od Mikorskiego prawo emfiteutyczne do dóbr królewskich Brodnia i Brzeg 1791.

Bledzewski

Bledzewski h. Lubicz, pochodzą z Bledzewa pod Sierpcem, w dawnym województwie płockim. Stanisław, Pietrasz, Jan, Andrzej i Jakusz z Bledzewa nabyli w 1409 Janczewo w powiecie wiskim i dali początek domowi Janczewskich, używających tegoż herbu. W wieku XVI i XVII

Blęcki

Blęcki h. Drużyna, v. Blendzki, Blądzki, Bladzki, pochodzą ze wsi Blądna in. Blędna, Blendna, Błędna, leżącej w województwie brzeskiem-kujawskim, powiecie przedeckim.
Podpisali przyrzeczenie ziemi brzeskiej, dane Władysławowi Jagielle 1433 r., wybrania królem jednego z jego synów. Dziedziczą na Blędnej jeszcze na początku XVII stulecia.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Poraj. Mikołaj Blaczski, tegoż herbu, świadek przy wywodzie szlachectwa Stefana z Bodzanowa h. Samson w Brześciu Kujawskim 1413 r.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Samson. Mieli być wg Niesieckiego w województwie kaliskim; pisali się z Kosiczyna. Samuel Watta z Kosiczyna Blęcki podpisał konfederację sandomierską 1704 r. Zob. też Belęcki.

Źródło: Bon. I 275.

Blinowski

Blinowski h. Ostoja. Długosz wspomina o Janie, dziedzicu Charzowic w powiecie sandomierskim, w drugiej połowie XV wieku. Posiadali części w Grabianowicach w województwie lubelskim 1590 r., oraz w Chlaniowie w 1639 r. Zamieszkiwali w ziemi chełmskiej w XVIII wieku.

• ANDRZEJ Blinowski (ok. 1520-po 1563), ksiądz, kanonik włocławski, sekretarz królewski 1563.

Źródło: Bon. I 276.

Blinstrub

Blinstrub h. Łabędź, vel Blinstrub-Towtwił, na Żmudzi i w pow. kowień- skim, piszą się z Towtwiłów w dawnym pow. telszewskim, gniazdem jednak tej rodziny wg familijnej tradycji ma być Śląsk. Są zapewne wspólnego pochodzenia z rodziną Towtwiłów herbu Łabędź, zamieszkałej

Bliskowski

Bliskowski h. Rawicz, rodzina małopolska, wzięła nazwisko od wsi Bliskowice w woj. lubelskim, parafii Sieciechów. Długosz podaje, iż około 1470 r. wieś ta w połowie należała do Pakosza Bliskowskiego. W XVII stuleciu piszą się "na Bliskowicach i Kierzu". W 1663 otrzymali od Jana