Markowski

Markowski h. Bończa, licznie rozrodzeni na Podlasiu, Litwie, Wołyniu i Podolu. Pisali się „z Wielkiego Markowa”, dzisiaj znanego pod nazwą Markowo, pow. Bielsk Podlaski, parafia Domanowo in. Domanów, gmina Brańsk. 

Marchocki

Marchocki h. Ostoja, vel Ścibor-Marchocki, Markocki, Morchocki, rodzina małopolska, używająca przydomku Ścibor, jako że wywodzą się od Ściborów. Rozsiedlili się także w Wielkopolsce, w Sieradzkiem, w Prusach, na Rusi Czerwonej i gdzie indziej. Nazwisko wzięli od wsi Marchocice in. Markocice, w pow. miechowskim, w parafii Racławice. 

Manugiewicz

Manugiewicz h. Wiernik, rodzina ormiańska nobilitowana 1790; z niej 1 biskup 1826 — 1834.

Małdrzyk

Małdrzyk h. Wąż, na Rusi Czerwonej; z niej 1 wojewoda i 1 kasztelan 1436 — 1466.

Malski

Malski h. Nałęcz, stara rodzina w Wielkopolsce i ziemi łęczyckiej, podobno jednego pochodzenia z Szamotulskimi. Z czasem osiedlili się także w Małopolsce, na Mazowszu i Podlasiu. Pisali się „z Małego”, a nazwisko wzięli od dóbr Małe nad Nerem, w parafii Tur, obecnie pow. Poddębice.

Malicki

Malicki h. Junosza, w Małopolsce i na Rusi Czerwonej; z nich 1 kasztelan 1766 — 1780.

Malechowski

Malechowski h. Abdank, w Wielkopolsce; z nich 2 kasztelanów 1540 — 1704.

Makowiecki

Makowiecki h. Dołęga, vel Dołęga-Makowiecki, pisali się „z Makowca” w ziemi dobrzyńskiej, oraz „z Wielkiego Łukoszyna” w pow. płockim. Są w takim razie jednego pochodzenia Dołęgami Łukoskimi vel Łukowskimi. 

Maj

Maj h. Starykoń vel May, w Małopolsce; z nich 1 kasztelan 1697 — 1703.

Maciejowski

Maciejowski h. Ciołek, vel Maciejewski, stara rodzina małopolska, wygasła w głównej swojej gałęzi, wywodzi się ze wsi Maciejowice (siedziby parafii), dawniej w pow. radomskim, później w pow. stężyckim. Są jednego pochodzenia m. in. z Ciołkami Ostrołęckimi z Ostrołęki, Żelechowskimi z Żelechowa, Żeleńskimi z Żelanki. 

Matusewicz

Matuszewicz h. Łabędź, vel Matusewicz, rodzina litewska, podobno jednego pochodzenia z Giedrojciami.

Massalski

Massalski h. Massalski, v. Masalski, na Litwie, rodzina książęca szczepu Ruryka, gałęzi czerniechowskiej, wygasła w głównej gałęzi 1794 r.; otrzymali przyznanie tytułu książęcego w Rzeczypospolitej Polskiej w 1775 r., a w Cesarstwie Rosyjskim 1862; z niej 1 biskup, 3 wojewodów, 1 hetman i 1 kasztelan 1580 — 1794.