Bołbas-Rostocki h. własnego (in. Juńczyk odmienny), rodzina rusko-litewska z Rostok na Wołyniu, właściwie Bołbas (Bolbas) lub Bołbasowicz; w 1516 r. otrzymali Rostoki i Porzecze od ks. Ostrogskiego i przyjęli nazwisko Rostocki; z tej familii 1 arcybiskup kijowski metropolita grecko-unicki 1790 — 1796.
Bonasiewicz h. Ślepowron, vel Bonasewicz, Bonaszewicz; Józef, udowodnił pochodzenie szlacheckie 1783 r. w sądzie grodzkim lwowskim.
Boniakiewicz h. Dębno, na Wołyniu oraz w woj. kijowskim, gdzie 1730 r. procesują się o wieś Ujwy vel Koziatyn.
Wiplar h. Brodzic, vel Wipplar, na Śląsku, polskiego pochodzenia; baronowie czescy od r. 1730. 
herb Kuna in. Przebendowski
Ungern-Sternberg h. Rola, w Niemczech i w Inflantach, otrzymali tytuł baronowski państwa rzymskiego 1531, a szwedzki 1653. Źródło: Kos. I.
Tschamer h. Rogala vel Tschammer, Czamer, rodzina polskiego pochodzenia na Śląsku. Gałąź Rogalskich herbu Rogala. Otrzymali tytuł baronowski czeski w XVII stuleciu.
Oechsner h. Lew, v. Eksner, baronowska rodzina niemiecka; z niej Jerzy tajny radca austriacki, prezes sądu szlacheckiego we Lwowie, otrzymał indygenat galicyjski 1819.
Kotwicz h. własnego, vel Kotficz, rodzina śląska, posiadała indygenat polski; z niej Adam i Henryk bracia z bratankiem Adamem Henrykiem, otrzymali tytuł baronowski czeski w r. 1718, a ich krewni Zygmunt i Adam Mikołaj w 1724.
Kloch h. Kornic, rodzina śląska pochodzenia polskiego, otrzymała w r. 1805 zatwierdzenie w Prusach tytułu baronowskiego, którego już używała w XVII stuleciu.
Kampenhausen h. własnego, nobilitowani w Szwecji w r. 1665 i 1675; jedna linia otrzymała tytuł baronowski szwedzki 1744; posiadali indygenat polski.Gaffron h. Rogala, rodzina śląska pochodzenia polskiego, baronowie pruscy z przydomkiem von Kummern.
Dobruski h. Radwan, rodzina pochodzenia polskiego na Śląsku, baronowie czescy od r. 1702. 
Bibersztein h. własnego, v. Bibersztejn, Biebersztejn, gniazdem tej rodziny miała być Szwajcaria, a mianowicie zamek i dobra Biberstein nad rzeką Aar, na której to posiadłości tytułowali się hrabiami i jako rycerze turniejowi są wspominani.
Bertrand h. własnego (in. herbu „de Domballe“), vel Bertrand de Domballes, baronowie francuscy, otrzymali indygenat w Polsce w 1764 i 1768 r. (Con.; Bon.).
Wyszyński h. Pierzchała (in. Roch), rodzina podlaska, ze wsi Wyszonki in. Wysząnki, w ziemi bielskiej.
Wielowiejski h. Półkozic, vel Wielowieyski, Wielowejski, Wielowieski, rodzina małopolska, z woj. krakowskiego, biorąca nazwisko od dóbr dziedzicznych Wielkawieś (Wielka Wieś) w pow. sądeckim, położonych pod zamkiem Trzeblin. 
Romaszkan h. własnego, licznie rozrodzona rodzina ormiańska w Galicji, której jedna z wygasłych linii otrzymała tytuł baronowski austriacki 1856 (Freiherrstand). Posiadała stare szlachectwo mołdawskie, indygenowana na Bukowinie; wyznanie ormiańsko-katolickie. Romaszkanowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w urzędzie stanu we Lwowie 1789 i 1792.
Rastawiecki h. Sas, vel Rastawicki, Rastowiecki, rodzina czerwonoruska, mieszkająca także w woj. bełskim i na Podlasiu.
Niemyski h. Jastrzębiec odm. (in. Białynia odm.), właściwie Niemyjski, rodzina podlaska, licznie rozrodzona, pisali się „z Niemyja” (Niemyju). Niektórzy przenieśli się na Litwę i do Małopolski.
Klicki h. Prus I (in. Turzyna), vel Klecki, rodzina mazowiecka, której gniazdowym majątkiem jest wieś Klice, w parafii Lekowo, pow. Ciechanów. Później, majątek ten rozpadł się na Klice Duże i Klice Małe (inaczej Kliczki).
Jerzmanowski h. Dołęga, dawniej Irzmanowski, rodzina kujawska, ze wsi Jerzmanowo (niegdyś Irzmanowo), w parafii Kłobia, w dawnym pow. brzeskim kujawskim, obecnie pow. Włocławek.
Jakubowski h. własnego (in. Jakubowski III, Topór odm.), otrzymali szlachectwo na sejmie koronacyjnym 1764 r. Dyplom z herbem wydano im dnia 24 XII 1764 r. Wywodzą się z neofitów. Używali przydomku „Starża”, chociaż ze średniowiecznym rodem Starżów-Toporczyków nie mieli nic wspólnego.
Heydel h. własnego, stara rodzina saska; z niej Jan, major wojsk polskich, otrzymał w roku 1772 od króla Stanisława Augusta tytuł baronowski z odmianą w herbie; ten tytuł przyznany został jego potomkom w Królestwie Polskim r. 1820, a w Cesarstwie Austriackim 1826.
Hadziewicz h. Wieniawa, rodzina ormiańska pochodząca z Grecji, a osiadła w Polsce; nobilitowani w 1654 r. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r.
Czechowicz h. Ostoja, v. Czechowicz-Lachowicki, rodzina litewska, o przydomku Lachowicki, z której Stanisław marszałek żmudzki 1589 r. Jedna ich linia otrzymała tytuł baronowski w Galicji 27 III 1783 r.
Chłusowicz h. Gozdawa odmienna, Józef, pułkownik wojsk polskich, otrzymał w r. 1812 od cesarza Napoleona I tytuł barona państwa francuskiego, umarł bez potomstwa płci męskiej. 
Brunicki h. Lew III (in. herb własny), vel Bruniecki, w woj. sandomierskim 1648 r., później zamieszkiwali głównie w ówczesnej Galicji.
Bobowski h. Gryf, (in. Świeboda, Sieboda), vel Gedko-Bobowski (Getko-B.), Świeboda-Bobowski, rodzina małopolska, pisali się „z Bobowy” i są jednego pochodzenia z Brzezińskimi i Giedczyckimi herbu Gryf.
Baum h. Bem, w pow. chełmińskim. Jeden z nich był cześnikiem chełmińskim 1717 r. Rodzina ta wylegitymowała się ze szlachectwa w Królestwie w 1861 r. Zob. Bem h. własnego
Willamowitz h. Ogończyk odmienny, v. Wilamowitz, Wilamowicz, rodzina polskiego pochodzenia na Śląsku, otrzymała w r. 1857 tytuł hrabiowski pruski z nazwiskiem Willamowitz-Möllendorff na prawie pierworodztwa i posiadania majoratu Cumlosen i Freyhan. 
Węgierski h. Belina (odm.), vel Wengierski, rodzina wielkopolska, wymieniona przez Paprockiego 1584 r. Wyszli ze wsi Węgierki (Wengierki), pierwotnie Węgry, parafia Gozdowo, dawny pow. pyzdrski, woj. kaliskie, obecnie pow. Września. 
Wedel h. własnego (in. Tuczyński), później pisali się także Wedelskimi, Wedelickimi, rodzina nowomarchijska, dziedzicząca w Polsce już w 1380 r.
Posty
Komentarze
