Biegański

Biegański h. Leszczyc, z Bieganina w powiecie kaliskim, na którym dziedziczyli 1579 r. Podpisali elekcję 1697 r. z woj. poznańskim. Dziedziczyli dobra Potulice (1854) i Cyków (1876) w Poznańskiem. Tych ostatnich Boniecki zalicza do Prawdziców.

Bielecki

Bielecki h. Abdank. Długosz wspomina o Janie Bieleckim, właścicielu Bielczy w powiecie sandomierskim w drugiej połowie XV wieku. Podpisali konfederację korczyńską w 1438. Byli właścicielami m. in. Jaszczowa i Kozic w powiecie lubelskim 1531.

Biel

Biel h. Ostoja, zamożna rodzina, dziedzicząca między 1350 a 1450 w Błesznie i Białej pod Częstochową.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.

• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.

Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
 Bielowie inni. 

• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.

• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503. 

Źródło: Bon. I 212.

Bielański

Bielański h. Bielański (in. herb własny), wywodzą się być może od Bielańskich herbu Szeliga. Otrzymali szlachectwo galicyjskie 1782 r. 

Bielanowski

Bielanowski h. Rogala, wywodzą się może ze wsi Bielany, w pow. wieluńskim, parafia Siemkowice, a osiedli m.in. w woj. wileńskim.

Bielakowski

Bielakowski h. Nałęcz, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1838.

Bielak

Bielak h. własnego, rodzina tatarskiego pochodzenia, osiadła w W. Ks. Litewskim.

Bielejewski

Bielejewski h. Bieliny (in. Byliny, Szreniawa odm.), v. Bielewski, z Bielewa in. Bielejewa w województwie poznańskim. Akta poznańskie i kościańskie z końca XIV wieku wspominają o B-skich tegoż herbu.

• STANISŁAW Bielejewski (ok. 1470-po 1516), syn Jana i Małgorzaty Sułoczyny, kanonik poznański w 1516 roku.

Źródło: Bon. I 224.

Bielikowicz

Bielikowicz h. własnego, v. Bielikoicz, są gałęzią rodu o nazwisku Bielik, który występował m. in. na Rusi Czerwonej w XV stuleciu. Bielikowicze z pow. włodzimierskiego używali w XVI w. przydomku Świszczowski.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.

• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.

• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
 
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.

Bielkiewicz

Bielkiewicz h. Bielikowicz (in. Bielikoicz), v. Bilkiewicz, mają pochodzić od rodziny Bielikowicz. Pod koniec XVII stulecia zamieszkiwali w powiecie rzeczyckim na Litwie. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. ruskim. Wielu z nich wylegitymowało się ze szlachectwa w Cesarstwie 1855 r. i zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.

• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.

Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.

Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródło: Urus. I 188.

Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].

Źródło: Urus. I 188.