Augustowski

Augustowski h. Prus III, wyszli zapewne ze wsi Augustowo, w gminie i powiecie Bielsk Podlaski. Wielu z nich przeniosło się na Litwę; zamieszki- wali w pow. grodzieńskim w XVII i XVIII stuleciu. Byli właścicielami Jacznik w 1692. Podpisali z powiatem grodzieńskim elekcję Stanisława

Augustynowicz

Augustynowicz h. Odrowąż, rodzina pochodzenia ormiańskiego; z niej dwóch biskupów obrządku ormiańskiego. Byli właścicielami dóbr Szeptyc w pow. rudeńskim, Uherzec (1792), Kniaży w pow. złoczowskim (ok. 1830), Woszczaniec i Konofost (1838-76), Mikłaszowa i Sokolnik (ok. 1880).

• BENEDYKT Augustynowicz, sekretarz nadw. król. w 1757 r.

• BENEDYKT Augustynowicz, syn Krzysztofa (prezesa sądów ormiańskich we Lwowie), szambelan Stanisława Augusta 1792 r.

• JAKUB Stefan Augustynowicz (zm. 1783), s. Grzegorza i Anny Minasowicz, w 1736 r. kształcił się w Rzymie, gdzie został doktorem teologii i filozofii. Następnie biskup egineński i koadiutor arcybiskupa Jana Tobiasza, po którym w 1751 r. wstąpił na tron arcybiskupi. Był także asystentem tronu papieskiego, umarł we Lwowie.

• JAN Tobiasz Augustynowicz (1664-1751), s. Grzegorza i Anny Jakubowicz, biskup himerieński 1713 r., został następnego roku koadiutorem arcybiskupa lwowskiego obrządku ormiańskiego. Stolicę arcybiskupią objął w 1715 roku, a 1719 r., udawszy się do Rzymu z hołdem, otrzymał tamże tytuł hrabiego państwa rzymskiego, został asystentem tronu papieskiego i prałatem nadwornym. Urodzony we Lwowie, zmarł tamże.

Źródło: Bon. I 56-57.

Augustynowski

Augustynowski h. Ogończyk, jeden z nich piastował urząd burgrabiego malborskiego 1635. Tenże podpisał z woj. malborskim elekcję Jana Kazimierza 1648.

Azulewicz

Azulewicz h. własnego (in. Strzała), vel Aziulewicz, rodzina tatarska na Litwie osiadła, w woj. wileńskim, pow. trockim, gdzie posiadali majątek Ponary (6 km na zachód od Wilna), w latach 1768-1777. 

Babecki

Babecki h. Cholewa, z Babca in. Babcza w pow. sierpskim. W XVI wieku licznie rozrodzeni, przybierali różne przezwiska: Kręcirej, Kiercz, Januszkowicz, Chucina. Byli dziedzicami dóbr Babcza Piasecznego 1540, Babcza Rszały albo Rżały 1540/64, Babcza Wiączanki 1542/64, Zdanówka 1543, Babcza Rezedy 1544, Kiełbowa 1630/59.

Babicki

Babicki h. Dołęga, pochodzą z Babic w pow. warszawskim. Pierwotnie nosili nazwisko Babica. Marcin Babica z Babic, był podkomorzym warszawskim w 1400.

Babiński

Babiński h. Bojcza (in. Boycza, Modzele), vel Babinowski, na Podlasiu, w ziemi bielskiej.

Bacciarelli

Bacciarelli h. własnego (in. Bacciarelli), rodzina pochodzenia włoskiego, osiedlona w Polsce. Wywodzili się z umbryjskiej szlachty osiadłej w Rzymie.

Bechcicki

Bechcicki h. Lis, vel Bechczycki, Bachcicki, wiodą się z Bachcic in. Bechcic (Bechczyc), w powiecie szadkowskim, ale zdaje się i z Bechczyc w woj. sieradzkim. Są chyba jednego pochodzenia z Bechczyc-Rudnickimi herbu Lis, a ich pierwotnym nazwiskiem było Bechcic vel Bechczyc. Świętopełk, Klemens i Stefan, dziedzice Bachcic, synowie Stefana z lrządz, podkomorzego sieradzkiego, procesowali się 1422 z braćmi stryjecznymi, synami Przybka. W XV i XVI w. sprawowali urzędy powiatowe w woj. sieradzkim i łęczyckim. Dziedziczyli majątek ziemski Żabice w pow. łęczyckim 1576.

Źródła: Bon. t.1/64.

Bachmiński

Bachmiński h. Jastrzębiec, v. Bolesta-Bachmiński, wieś gniazdowa prawdopodobnie znajdowała się na Mazowszu lub Podlasiu (wg Uruskiegow w okolicach Chełma Lubelskiego).
Piastowali urzędy powiatowe w pow. latyczowskim 1773 i bydgoskim 1792. W 1782 otrzymali dzierżawę Rumianek w woj. poznańskim, a w 1786 dzierżawę Drugnia w pow. wiślickim. W 1791 posiadali starostwo potumsickie, w tymże roku nabyli Krośniczą Wolę.
W 1784 posłowali na sejm z woj. płockiego, a jeden z nich był pisarzem Rady Nieustającej w 1785.
Jako członkowie Stanów galicyjskich udowodnili pochodzenie szlacheckie w 1782 w sądzie ziemskim lwowskim.

Źródła: Bon. I 64; Urus. I 59.

Baczewski

Baczewski h. Dołęga, ze wsi Bacze Mokre, Bacze Suche i Bacze Zbrzeźnica w powiecie łomżyńskim. Jan, książę mazowiecki, wynagradzając zasługi Stanisława z Bacz i jego bratanka Pawła, nadał im 1398 r. dziesięć włók ziemi pod Nowogrodem. Akta łomżyńskie z 1462

Baczyński

Baczyński h. Sas, wywodzą się z Baczyna, w pow. samborskim, gdzie dziedziczyli w 1580 r. 

Badowski

Badowski h. Bończa, vel Badoski, prawdopodobnie wyszli z Badowa Mściszki, gdyż imię Mścisław w rodzie tym jest znane; dziedziczyli na tej wsi w 1579 r. 

Badyński

Badyński h. Jelita odm., dziedziczyli w ks. warmińskim 1712/54, piastowali urzędy w Wielkopolsce 1775/85.
Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1843.

Bajbuza

Bajbuza h. własnego, v. Baybuza, rodzina pochodzenia tatarskiego.
Jej przodek, Michał Hrybunowicz, za zasługi rycerskie, wobec ks. Michała Wiśniowieckiego, otrzymał od Stefana Batorego różne ziemie nad Sułą, Udajem, Sołonicą i Łużkiem, o czym wspomina konstytucja z 1590.
Posiadali m. in. dobra Rudewiec i Buszyniec 1622, Dubkowce, Ihrowice i Berezowicę 1718, starostwo rawskie 1721 i inne królewszczyzny.
W XVII i XVIII stuleciu sprawowali powiatowe urzędy grodzkie i ziemskie w powiatach: winnickim, bracławskim, latyczowskim i dźwinogrodzkim.
Pisali się z woj. bracławskim na elekcję Jana Kazimierza w 1648, z woj. ruskim na elekcję Augusta II w 1697.
Herb — w polu czerwonym, strzała żeleźcem na dół, utkwiona między trzema grzybami, przeszywająca głowę węża, wokoło niej skręconego. Nad hełmem korona.

Źródło: Bon. I 79-80.

Bajkowski

Bajkowski h. Lubicz, vel Baykowski, z ziemi bielskiej, gdzie leżą Bajki Stare, B. Zalesie, B. Starawieś etc. W XVI i XVII wieku rodzina licznie rozrodzona, wobec czego niektórzy jej członkowie używali przydomków, jak np. Chrzczonowicz. Oprócz Bajek byli właścicielami m. in. dóbr

Baka

Baka h. Massalski, v. Baha, w W. Ks. Litewskim.
Zamieszkiwali w pow. wołkowyskim i trockim, gdzie piastowali powiatowe urzędy ziemskie w XVI i XVII w.
Posiadali m. in. starostwo rohaczewskie 1556, krewskie 1565, oraz dobra Kurkliszki 1600/39 i Strawienniki Bakowskie w woj. trockim do 1637.
Pisali się z woj. trockim na elekcję Jana Kazimierza w 1648, z woj. mińskim na obiór Jana III w 1674, i także z woj. mińskim na elekcję Stanisława Augusta w 1764.

• WASYL Baka (ok. 1500-po 1546), władyka chełmski i bełski 1546.

Źródła: Bon. I 82-83; Nies.

Bakałowicz

Bakałowicz h. własnego (in. Bakałowicz), rodzina pochodzenia ormiańskiego, otrzymała szlachectwo na sejmie 2 IX 1775 r. i swój własny herb. 

Bakanowski

Bakanowski h. Lubicz, v. Bekanowski, wywodzą się z Bakan w woj. czernichowskim. Za króla Aleksandra Jagiellończyka przenieśli się na Litwę, gdzie nadano im dobra w woj. smoleńskim. W II połowie XVII wieku piastowali powiatowe urzędy ziemskie w pow. smoleńskim. W tym czasie

Bakowiecki

Bakowiecki h. Wukry, na Wołyniu, nazwisko swoje wzięli od wsi Bakowiec w pow. łuckim, gdzie dziedziczyli w 1569 r.

Bałaban

Bałaban h. Korczak, vel Bołoban, na Rusi Czerwonej, pisali się ze Stratyna w ziemi lwowskiej 1437.Byli prawdopodobnie wspólnego pochodzenia z wołyńską rodziną Myszków (Myszka) herbu Korczak, gdyż Masko Bałabanowicz ze Stratyna, obecny na sądach we Lwowie w 1437, był bratem stryjecznym Piotra Myszki ze Stratyna.

Bałandowicz

Bałandowicz h. Abdank, (in. Habdank), w W. Ks. Litewskim, w pow. wołkowyskim. 

Bałuczyński

Bałuczyński h. Leliwa, z Bałuczyna w województwie ruskim. Piastowali powiatowe urzędy ziemskie w pow. lwowskim w XV w. Uczestniczyli na sądach we Lwowie w 1476. Jeden z nich był posłem ziem ruskich w 1504.Poza Bałuczynem posiadali m. in. dom we Lwowie w 1491.

Źródło: Bon. I 94.

Bandinelli

Bandinelli h. własnego, vel Bandynelli, Bandyneli, rodzina w W. Ks. Litewskim, pochodzenia włoskiego. Indygenat polski otrzymali na sejmie grodzieńskim w 1726 roku.

Będlewski

Będlewski h. Łodzia, v. Bendlewski, Bandlewski, wywodzili się z Bandlewa (dzisiaj Będlew) w powiecie poznańskim. W XIV i XV wieku piastowali w tymże powiecie urzędy grodzkie i ziemskie.

Bandrowski

Bandrowski h. Rawicz, udowodnili pochodzenie szlacheckie w 1782 r. w sądzie ziemskim halickim.

Bańkowski

Bańkowski h. Junosza, udowodnili pochodzenie szlacheckie w 1782 roku w sądzie ziemskim lwowskim. Kilku z nich zamieszkiwało w Sanoku w połowie XIX stulecia.

Banowski

Banowski h. Gryf, z Banowic w woj. krakowskim. Klemens z Branic nabył Banowice w 1347. Wnukowie jego, Birowo z Łąki i Sezema z Grodźca, sprzedali 1364 r. połowę Banowic i Trzemeszny. Właścicielem Banowic za Długosza był Jan Stojowski herbu Gryf.

Baraniecki

Baraniecki h. Sas, licznie rozrodzeni na Rusi Czerwonej i Podolu. Nazwisko wzięli od wsi Barańczyce w ziemi przemyskiej. Dziedzicem tej wsi w 1558 r. był Kosta (Konstanty). Stanisław około 1550 r., dziedzic, po żonie Katarzynie Stańkowskiej, majątków Stańków, Faliszów i Strzałków.

Barcicki

Barcicki h. Lubicz, jeden z nich był subdelegatem grodzkim łukowskim w 1750 roku. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1862. Mikołaj w 1422 r., a Piotr 1436 r., synowie Adama z Barcic, na uniwersytecie krakowskim.

Barcikowski

Barcikowski h. Jasieńczyk, vel Barczykowski, Bardzikowski, Barszczykowski, z Barcikowa in. Bardzikowa, Barszczykowa w powiecie płockim, gdzie dziedziczyli w 1531 r. i posiadali tę wieś jeszcze w połowie XVIII wieku.

Barczkowski

Barczkowski h. Kopaszyna (in. Kopasina), z Barczkowa w pow. szczerzeckim, gdzie dziedziczyli już II połowie XIV wieku - są tam jeszcze w II połowie XV w.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. krakowskim pod koniec XV stulecia. Posiadali w tym czasie wsie Wroczków i Maciecznę w powiecie proszowskim.

Źródła: Bon. I 112.

Bardziński

Bardziński h. Abdank, pochodzą z Bardzinina w województwie łęczyckim, którego w 1578 r. byli właścicielami.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. łęczyckim, inowłodzkim, brzezińskim, bydgoskim oraz przedeckim w XVII i XVIII stuleciu. Z woj. sieradzkim podpisali elekcję Jana III w 1674 i Stanisława Augusta w 1764. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1837 roku. 
Bardzińscy byli właścicielami m. in. dóbr ziemskich Źmijewko 1726, Głaznowo i Pniewko 1746, Tyminica w woj. łęczyckim 1765, Sokołowo i Źerniki ok. 1880.

Źródło: Bon. I 113-114.

Barthel

Barthel de Weidenthal h. Weidenthal, jeden z nich piastował urząd burgrabiego grodzkiego ostrzeszowskiego w 1791 roku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w 1853.

Źródło: Bon. t. 1/115-116; T. Gajl, Herbarz polski.