Będowski

Będowski h. Jastrzębiec, podpisali elekcję 1697 r. z woj. łęczyckim. Zapisani zostali do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej w 1827.

Będziński

Będziński h. Wieniawa, vel Będzieński, w Małopolsce. Podpisali z woj. sandomierskim elekcję Jana Kazimierza w 1648. Uznani na sejmie 1667 r. za szlachtę. W XIX stuleciu zamieszkują m. in. w Galicji. Może to jedna rodzina z występującymi w Wielkopolsce Będzyńskimi (Dw. Teki).

Będzisławski

Będzisławski h. Jastrzębiec, vel Bedzisławski, byli jeszcze w XVII stule- ciu na Mazowszu, szlachta zagrodowa. Są pośród zamieszczonych w przywileju danym Jastrzębczykom przez Ziemowita księcia mazowiec- kiego w 1384. Byli posesorami dóbr Dwikozy w pow. sandomierskim

Bęklewski

Bęklewski h. Nałęcz, vel Beklewski, w W. Ks. Litewskim. Z woj. brzeskim litewskim podpisali elekcję Jana Kazimierza w 1648 i obiór Jana III w 1674. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 i akt konfederacji generalnej W. Ks. Litewskiego 1764. Posiadali starostwo wisuniskie 1740

Białachowski

Jastrzębiec

Białachowski h. własnego, vel Białochowski, który przedstawia w polu błękitnym w środku podkowy srebrnej, ocelami do góry, srebrny krzyż kawalerski; w szczycie hełmu trzy pióra strusie. Herbarze wymieniają też Białachowskich h. Jastrzębiec (herb ten jest podobny do h. własnego

Białaszewski

Białaszewski h. Prus I, vel Białaszowski, byli na Podlasiu, z woj. podla- skim podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. Wydaje się, że Białaszewski vel Białaszowski, jak również Białoszewski vel Białuszewski i Białyszew- ski h. Prus I - stanowią jedąa rodzinę, wywodzącą się z Białyszewa in.

Białęski

Białęski h. Leszczyc, vel Białęcki, pisano ich także Białeński. Wzięli nazwisko od wsi Białężyce, w pow. pyzdrskim, które dziedziczyli w 1578. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z woj. łęczyckim. Byli właścicielami dóbr Pakość w Ks. Poznańskim w 1853

Białkowski

Białkowski h. Bibersztein, pochodzą prawdopodobnie ze wsi Białkówki w powiecie pilznieńskim, na której dzedziczyli w 1508 r. Wg Paprockiego gniazdem tej rodziny jest powiat biecki, lecz nazwisko wzięli od wsi Białkowa w ziemi dobrzyńskiej. W XVII i XVIII w. zamieszkują m. in. na

Białobłocki

Białobłocki h. Białynia, stara rodzina w Prusach Zachodnich, historycznie znana już w końcu XIV stulecia. Pochodzili z Białegobłota w woj. pomorskim, pisali się zaś z Rynkówki. Do końca XVII wieku rodzina ta posiadała znaczne majątki w pow. puckim. Dziedziczyli ponadto m.in.

Białobocki

Białobocki h. Janina, prawdopodobnie wzięli nazwisko od wsi Białoboki, leżącej pod Przeworskiem. Pisano ich niekiedy mylnie Białobłocki, a nawet Białobrodzki (wg Paprockiego dziedziczyli na Podgórzu). W XVII i XVIII w. zamieszkiwali w woj. sandomierskim, krakowskim, ziemi

Białochowski

Białochowski h. Cholewa, rodzina mazowiecka, mylnie niekiedy pisani Białachowski, Biłochowski. 

Białocki

Białocki h. Aksak, wzięli nazwisko od wsi Białocin w pow. piotrkowskim, którą to wieś posiadali w 1552 r. Wylegitymowani zostali w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty guberni kijowskiej w 1815 r., inni w guberni wileńskiej w 1852 r. Zobacz też Białecki h. Jelita.

Białogłowski

Białogłowski h. własnego, rodzina inflancka o oryginalnym nazwisku Weisskopff, zmienionym przez spolszczenie na Białogłowski w drugiej połowie XVII wieku; zamieszkiwali m.in. w ziemi przemyskiej i w Wielkopolsce. Posiadali wieś Czemiechów w ziemi przemyskiej 1671.

Białojezierski

Białojezierski h. Krzywda, jest to gałąź litewskiej rodziny Łappa, która od dziedzicznego majątku Białojeziory przybrała przydomek Białojezier- ski, używany przez niektórych jej członków jako nazwisko. Z powiatem starodubowskim podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r.

Białokos

Białokos h. Białogłowski, vel Białokoss, Białokoz, z pow. grodzień- skiego, gdzie się znajdowała okolica szlachecka zwana Białokosy in. Białokozy, zamieszkana już w XVI stuleciu przez rodzinę noszącą to nazwisko. Białokosowie podpisali manifest szlachty litewskiej w 1763

Białokur

Białokur h. własnego (in. Pocisk), v. Białokurowicz, przedstawiającego w polu czerwonym nad półksiężycem srebrnym, dwa żeleźce od strzał, ostrzami od siebie, przedzielone belką srebrną w prawo. Herb ten wraz ze szlachectwem miał otrzymać jeden z Białokurowiczów w nagrodę za

Białołęcki

Białołęcki h..., z Białołęki w województwie mazowieckim, gdzie dziedziczyli w 1419 r. Z nich: Jakub, 1419 r. chorąży warszawski, następnie 1429 r. kasztelan czerski, dziedzic Tarchomina; miał tylko córki.

Białonowicz

Białonowicz h. Rawicz, na Białej Rusi, z woj. witebskim podpisali konfederację olkienicką w 1700 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej w 1802 r.

Białopiotrowicz

Białopiotrowicz h. Abdank, w powiecie lidzkim; w ich posiadaniu była wieś Wołejsze w 1799 r. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem lidzkim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie w 1839 r., w Cesarstwie w 1826 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

Białoskórski

Białoskórski h. własnego, według Uruskiego jeden z Białoskórskich herbu Abdank, pochodzący z woj. płockiego, osiadłszy w końcu XVI stulecia w Prusach Zachodnich i poślubiwszy bogatą dziedziczkę z rodziny Łążyńskich, przyjął jej herb.