Bobrownicki

Bobrownicki h. Doliwa, pisali się „z Bobrownik”. Ich gniazdem jest wieś Bobrowniki, w pow. chęcińskim, parafia Stanowiska. 

Bocheński

Bocheński h. Rawicz (odm.), vel Bochyński, pisali się „z Bocheńca”, a nazwisko wzięli od wsi Bocheniec, w pow. rypińskim.

Bock

herb Bock

herb Kozioł (Kozieł)

Bock h. własnego (in. Bock) oraz h. Kozioł (Kozieł), vel Bok, rodzina inflancka, otrzymali szlachectwo w Polsce 1600 r. 

Tomasz Bock, za wojenne zasługi otrzymał od Zygmunta III-go 10 III 1600 r. szlachectwo polskie (Vol. Leg.). Otrzymał prawem lennym dobra Harde Moiza, których część leży w pow. lemburskim, część zaś w pow. zygwoldzkim w Inflantach 7 I 1588 r. Wcześniej Stefan Batory przyznał Bockowi pewne posiadłości w okolicy Dorpatu, należące ongiś do jego ojca, i nadał za zasługi w wyprawach moskiewskich Perper Moizę, w pow. kremońskim, także prawem lennym. Bock z pewnych przyczyn nie mógł dóbr tych objąć, dlatego nadano mu Harde Moizę. J. Zamoyski świadczył, iż bronił on Krakowa przed arcyks. Maksymilianem, jeszcze przed przybyciem króla (Metr. Kor.).

Bockowie herbu własnego (Kozioł), otrzymali potwierdzenie szlachectwa na sejmie 1773 r. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki.

Herb Bock — na tarczy dwudzielnej w polu pierwszym czerwonym, zielone winne grono w dwoma listkami, w drugiem błękitnem takież dwa winne grona, jedno nad drugim. W szczycie hełmu pół czarnego kozła (Balt. Wap.).

To samo nazwisko nosiła rodzina patrycjuszy gdańskich w XV i XVI wieku. Z nich: Jerzy Bock, burmistrz 1484 r., burgrabia królewski w Gdańsku 1488 r. Bockowie zamieszkiwali także na Śląsku. Jerzy (zm. 1690), duchowny ewangelicki, pastor, kaznodzieja i pisarz religijny na Śląsku. 

• TEKLA Bock h. wł. (ok. 1775-po 1806), c. Fryderyka i Marianny Batowskiej; zamieszkała we wsi Kidów 1802-1806, obecnie pow. Zawiercie; w aktach także: Bok, de Bok, de Boki (Bon.; MK Kidów); m. (ok. 1800) Jakub Dembiński h. Nieczuja (ok. 1770-po 1806), wnuk Marcina i Anny Wodzińskiej z Wodzinka; stryj jego Felicjan Dembiński, w 1800 r. ustąpił spadku po babce Wodzińskiej, bratankowi Jakubowi (niewiadomo po którym bracie) i żonie jego, Tekli de Boki (Prot. Crac.; Zap. Ziems. Krak.; Perp. Crac.); dzieci: Julia (ur. 2 XI 1802 Kidów), Filip Jakub (ur. 1 V 1803 Kidów), Kajetan (ur. 16 VIII 1804 Kidów), Ignacy (ur. 3 VIII 1806 Kidów) – Dembińscy.

• WOJCIECH Ferariusz Fryderyk Bock h. wł. (ok. 1770-po 1815), s. Fryderyka i Marianny Batowskiej; w aktach także: Wojciech Bok, de Bok; jego syn wylegitymował się ze szlachectwa Królestwie Kongresowym 1850 r. z herbem Kozioł, został zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki (Bon.; Urus.; Sęcz.); ż. (29 II 1808 Niegowonice) Marianna Grabiańska (ok. 1780-po 1815); w aktach także: de Grabiańska; ślub w parafii Niegowonice, obecnie pow. Zawiercie, miejscowość: Niegowonice (MK Niegowonice); dzieci: Wincenty, Paulina, Adam.

Źródła: Bon. t. 1/316; Dw. Gen.; Dw. Teki; Metr. Kor.; Urus. t. 1/257; T. Gajl, Herbarz polski online: Bock, Kozieł.

Boczarski

Boczarski h. Dębno, vel Bociarski, w woj. brzeskim kujawskim, skąd przenosili się do innych województw, m.in. do woj. kijowskiego.

Boczkowski

Boczkowski h. Dąbrowa, ze wsi Boczki, w ziemi wiskiej, powiatu wąsoskiego, gdzie dziedziczyli na początku XVI stulecia.

Boczowski

Boczowski h. Drużyna, rodzina małopolska, z Boczowa w ziemi krakowskiej; dziedzice Grabi, Gdowa, Rybia, Wieruszyc, Ubrzeża, Lubomierza, Zbigniewa, Brzozowej i innych wsi w latach 1361 — 1382; ich gałęzią są Lubomirscy.
Źródło: Bon. I 319.

Boduszyński

Boduszyński h. Boduła, rodzina zapewne mazowiecka, osiedlona także w Małopolsce – w pow. opoczyńskim w XVIII wieku, a w woj. lubelskim w XIX w. 

Bodurkiewicz

Bodurkiewicz h. Kościesza, vel Bodurkowicz, szlachta siewierska, pochodząca z mieszczan krakowskich. 

Bogdanowicz

Bogdanowicz h. Bogdanowicz (I) (in. Bohdanowicz I, herb własny), vel Bohdanowicz, Bochdanowicz, stara rodzina ormiańska, na Rusi Czerwonej. 

Bogdaszewski

Bogdaszewski h. Jastrzębiec, w ziemi czerskiej 1765 r.  

Źródło: Bon. I 332.

Bogumił

Bogumił h. Starykoń, na Mazowszu; wyszli z Bogumił-Czernic w ziemi łomżyńskiej. Jan z Bogumił, wspominany w aktach wiskich w latach 1486 — 1495 r.
Źródło: Bon. I 343.

Bogurski

Bogurski h. Ogończyk, vel Bogórski, Bogorski, rodzina mazowiecka, z Bogurzyna (Kościelnego) i Bogurzynka, w dawnym pow. szreńskim, woj. płockim. Pisali się także z Kościelca, są więc pewnie jednego pochodzenia z Kościeleckimi herbu Ogończyk.

Bogusławski

Bogusławski h. Jastrzębiec, pisali się ze wsi Bogusławice, w pow. konińskim, w dawnym woj. kaliskim. Licznie rozrodzeni w Wielkopolsce, przenosili się m.in. na Kujawy i Mazowsze.

Boguszewski

Boguszewski h. Juńczyk, vel Bohuszewski, na Podlasiu, Wołyniu, Litwie i w woj. bełskim, pisali się „z Hrebina”.

Boguszkowski

Boguszkowski h. Rawicz, vel Boguskowski, rodzina mazowiecka, z Boguszkowa w ziemi czerskiej 1458; najpewniej pochodzą od Magierów herbu Rawicz, gdyż w XV stuleciu dziedziczyli na Magierowej Woli (Boniecki nie podaje ich herbu).

Bohomolec

Bohomolec h. Bogoria, vel Bogomolec, w W. Ks. Litewskim, rodzina wywodząca się od bojarów witebskich.

Bohowityn

Bohowityn h. Pelikan, vel Bohowitynowicz, w W. Ks. Litewskim i na Wołyniu; przypisywano im herb Korczak. Od dóbr swoich, przyjmowali przydomki – Szumski, Kozieradzki, Szumbarski.

Bohuszewicz

Bohuszewicz h. Gozdawa, vel Bohuszewicz-Minkowski, Bochuszewicz, Boguszewicz, rodzina rusko-litewska, w Wielkim Księstwie Litewskim i na Wołyniu, z przydomkiem Minkowski. 

Bohusz

Bohusz h. Odyniec, w województwie kijowskim i na Litwie.  

Źródła: Bon. I 364.

Bokiej

Bokiej h. własnego, vel Bokiej-Pieczychwojski, Bokij, Bokiejewicz, rodzina ruska na Wołyniu. Od posiadanych majątków brali przydomki: Kobrowski, Kuliski, Pieczychwojski (Pieczychwoscki).