Wyszyński

Wyszyński h. Pierzchała (in. Roch), rodzina podlaska, ze wsi Wyszonki in. Wysząnki, w ziemi bielskiej.

Wielowiejski

Wielowiejski h. Półkozic, vel Wielowieyski, Wielowejski, Wielowieski, rodzina małopolska, z woj. krakowskiego, biorąca nazwisko od dóbr dziedzicznych Wielkawieś (Wielka Wieś) w pow. sądeckim, położonych pod zamkiem Trzeblin.

Werenko

Werenko h. Łagoda, Jakub i Michał otrzymali tytuł baronowski austriacki 1785. Zob. Wernicki
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Soldenhoff

Soldenhoff h. własnego, baronowie państwa rzymskiego 1646, indygenowani w Polsce 1775, otrzymali w 1824 przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Romaszkan

Romaszkan h. własnego, licznie rozrodzona rodzina ormiańska w Galicji, której jedna z wygasłych linii otrzymała tytuł baronowski austriacki 1856 (Freiherrstand). Posiadała stare szlachectwo mołdawskie, indygenowana na Bukowinie; wyznanie ormiańsko-katolickie. Romaszkanowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w urzędzie stanu we Lwowie 1789 i 1792.
 
Źródła: Kos. I; Ostr. 320, 533 (nr 3132); Szl. gal. 312; PSB XXXI 618-620; Urus. XV 239.

Rastawiecki

Rastawiecki h. Sas, vel Rastawicki, Rastowiecki, rodzina czerwonoruska, mieszkająca także w woj. bełskim i na Podlasiu. 

Niemyski

Niemyski h. Jastrzębiec odm. (in. Białynia odm.), właściwie Niemyjski, rodzina podlaska, licznie rozrodzona, pisali się „z Niemyja” (Niemyju). Niektórzy przenieśli się na Litwę i do Małopolski.

Klicki

Klicki h. Prus I (in. Turzyna), vel Klecki, rodzina mazowiecka, której gniazdowym majątkiem jest wieś Klice, w parafii Lekowo, pow. Ciechanów. Później, majątek ten rozpadł się na Klice Duże i Klice Małe (inaczej Kliczki).

Jerzmanowski

Jerzmanowski h. Dołęga, dawniej Irzmanowski, rodzina kujawska, ze wsi Jerzmanowo (niegdyś Irzmanowo), w parafii Kłobia, w dawnym pow. brzeskim kujawskim, obecnie pow. Włocławek. 

Jakubowski

Jakubowski h. własnego (in. Jakubowski III, Topór odm.), otrzymali szlachectwo na sejmie koronacyjnym 1764 r. Dyplom z herbem wydano im dnia 24 XII 1764 r. Wywodzą się z neofitów. Używali przydomku „Starża”, chociaż ze średniowiecznym rodem Starżów-Toporczyków nie mieli nic wspólnego.