Wilkanowski

Wilkanowski h. Lis, stara rodzina mazowiecka; z niej 1 wojewoda i 3 kasztelanów 1450 — 1632.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wilga

Wilga h. Bończa, vel Wielga, rodzina mazowiecka, z woj. rawskiego, osiedlona na Wołyniu i Podolu. Pisali się „z Cięgnowa” i „z Godzimierza”.

Wilczek

Wilczek h. Białynia, w Małopolsce; z nich 1 kasztelan 1356. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wilczek h. Mądrostki, na Litwie; z nich 2 kasztelanów 1637 — 1670. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wilczek h. Poraj, w Małopolsce; z nich 1 arcybiskup lwowski 1503 — 1540. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wilczek h. własnego (in. Kozieł), rodzina śląska pochodzenia polskiego, otrzymała w 1500 tytuł baronowski, a w 1714 hrabiowski państwa rzymskiego; w 1734 król August III osobnym dyplomem zatwierdził ich dawne polskie szlachectwo. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wilamowski

Wilamowski h. Orla, v. Wielamowski, w Małopolsce; z nich 1 biskup 1540. Zob. Wilmowski

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wiktorowski

Wiktorowski h. Gryf, w woj. sieradzkim; z nich 1 kasztelan 1570.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wiesiołowski

Wiesiołowski h. Ogończyk, vel Wesołowski, stara rodzina kujawska, pisząca się z Wiesiołowa, a niegdyś z Boryszowa, z której jedna gałąź przeniosła się Litwę, a inna na Ruś Czerwoną. 

Wierzbowski

Wierzbowski h. Jastrzębiec, w Sieradzkiem, na Kujawach i w ziemi drohickiej, pisali się z Wielkiego Chrząstowa. Chrząstów (Wielki) i Mały (Chrząstówek), w parafii Leźnica Wielka, dawniej pow. łęczycki, obecnie pow. Zgierz, należały do rodu Jastrzębców.

Wierzbicki

Wierzbicki h. Gryf, ze wsi Wierzbica i Wólka (Wola) Wierzbicka, w województwie lubelskim, powiecie janowskim, gminie Urzędów, parafii Boby. Wólka Wierzbicka należała do nich przez cztery wieki, do 1841 r., kiedy to nabył ją Zembrzuski.

Wielhorski

Wielhorski h. Kierdeja (in. Kierdej) vel Kierdeja-Wielhorski, stara i znakomita rodzina wołyńska, której jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1787 r., a w Królestwie Polskim w 1849 r. Z nich 3 senatorów w latach 1684 — 1817, w tym 1 minister i 2 kasztelanów wołyńskich, ponadto 2 generałów itd. — Jerzy (zm. 1684), kasztelan wołyński; Wacław (zm. 1709), kasztelan wołyński 1704; Józef (zm. 1817), minister wojny i senator wojewoda Król. Kongresowego 1816.  

Wielogłowski

Wielogłowski h. Starykoń, rodzina małopolska, ze wsi Wielogłowy w pow. sądeckim. Stanowią odgałęzienie średniowiecznego rodu Toporczyków – jedenego z najznakomitszych rodów w czasach piastowskich, wywodzących się podobno od udzielnego księcia Walgierza Wdałego na Tyńcu. Protoplastą Wielogłowskich był Otto, „magnus comes” na Wielogłowach h. Starykoń, wojewoda sandomierski 1284 r., który otrzymał Wielogłowy z nadania księcia. Od niego wywodzą się Wielogłowscy, a od nich: Nanajkowie, Szafrańcowie, Młodziejowscy, Sulimierscy i Tworkowscy. „Wincenty Wielogłowski, najstarszy z siedmiu synów Jana i Doroty Rogowskiej, w 1597 r. już pełnoletni, dziedzic po ojcu części na Wiełogłowach, Lewniowej, Grosprzydowej, Wrocimo-wicach, Zawadzie, Klęczanach itd., z zapisu Stanisława Rogowskiego, wuja swego, dziedzica Harklowej z przyległościami: Świdnika, Wolicy, Zagórowa, Jastrzębi, Koniny itd., dobra te, umierając bezdzietnie, zapisał bratu swemu Sebastianowi, dziadowi Stefana Wielogłowskiego, który w 1703 r. zawiązawszy pierwszy konfederację, dał początek konfederacji tarnogrodzkiej, a umarł kasztelanem bieckim w r. 1736" (Przegl. pol. t. 64/178). Wielogłowscy są także jednego pochodzenia z Wielopolskimi. Byli właścicielami m. in. Zborowa i Solca Zdroju. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1783 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Otrzymali tytuł hrabiowski austriacki w 1783 r. a pozwolenie używania tytułu hrabiowskiego w Rosji w 1906 r. Z nich: 2 kasztelanów 1735 — 1831. 
Genealogia
(osób: 62)

• MARIA Wielogłowska h. Starykoń (1820-1887), c. Walerego i Konstancji Wessel; m. Henryk Rafał bar. Richthofen h. wł. (1826-1878), s. Wilhelma i Pauliny Objezierskiej h. Nałęcz; dzieci: Bolesław (1854-1924), żona: Bronisława Leonia Sędzimir h. Ostoja (1864-1940); Stanisław (1860-1953), żona: Gertruda Oertel (1870-po 1900); Maria (1862-1945), mąż: Józef Miłkowski h. Abdank (1855-po 1890) – bar. Richthofen.

Walery Wielogłowski

(1805-1865)

• WALERY Wielogłowski h. Starykoń (6 XII 1805-11 VII 1865), s. Ignacego i Marianny Marii Wielogłowskiej, pisarz, publicysta, historyk, księgarz, konserwatywny działacz polityczny, uczestnik powstania listopadowego 1830/31, emigrant; dziedzic dóbr Rybna k/ Krakowa; w powstaniu służył w stopniu majora, odznaczony krzyżem Virtuti Militari; na emigracji we Francji w latach 1836-1848, po powrocie do kraju osiadł 1849 r. na stałe w Krakowie, gdzie założył księgarnię katolicką; jeden z założycieli dziennika „Czas” wydawanego w Krakowie od 1848, jako organ konserwatystów; członek Stowarzyszenia Ludu Polskiego w Galicji, posłował do sejmu galicyjskiego; powstanie 1863 potępiał, jakkolwiek nie usuwał się od różnych prac na jego rzecz; ur. Proszówki, zm. Kraków, lat 59, poch. Cm. Rakowicki, kw. 16 (Pam. Girt., Darow.; Cm. Rak.); ż. (ok. 1820) Konstancja Wessel h. Rogala (1808-1863), c. Karola i Matyldy Gostkowskiej h. Gozdawa; wg innych źródeł, jej matką była Felicyta z Zielińskich; dzieci: Maria.

Źródła: Bork. Sp. 491; Kos. t. 1; Nies. t. 9/297; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 13/358; Stup. t.3/177; Szl. Gal.; Szl. Król.; Żern. t. 2/503; Wikipedia: 1.

Wieczwiński

Wieczwiński h. Prus III, v. Wieczfiński, Wieczffiński, Wiecwiński, Wietwiński, Witwiński, na Mazowszu; z nich 1 wojewoda 1524 — 1530.

Wichliński

Wichliński h. Skarbicz, nobilitowani 1768; z nich 1 kasztelan 1830. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wiażewicz

Wiażewicz h. Leliwa, stara rodzina litewska, pochodząca od Monwidów; z niej 2 wojewodów 1475 — 1657.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Węgrzecki

Węgrzecki h. Lubicz, nobilitowani 1768; z nich 1 kasztelan 1831. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Wessel

Wessel h. Rogala, znakomita rodzina mazowiecka, pochodząca jak się zdaje z Prus lub z Inflant. Według dawnych heraldyków, ich protoplasta Stefan Wessel, przybył do Polski z Siedmiogrodu, przed Stefanem Batorym.

Wereszczyński

Wereszczyński h. Korczak, vel Wereściński, Wereszyński, szlachta pochodzenia ruskiego i prawosławnego. Wyszli ze wsi Wereszczyn w ziemi chełmskiej, pow. Włodawa.

Wejher

Wejher h. własnego (in. Skarzyna), v. Weyher, Weiher, Weicher, Wejer, Waier, znakomita rodzina kaszubska, wygasła w linii polskiej; jedna linia niemiecka otrzymała tytuł baronowski pruski; z tej rodziny 6 wojewodów i 1 kasztelan 1603 — 1657.Stary ten ród wywodzący się z Würzburga we Frankonii, związany jest silnie z historią Pomorza, gdzie wielu Weyherów piastowało od XV do XVII wieku ważne funkcje administracyjne. Jedna linia otrzymała w 1648 tytuł hrabiów państwa rzymskiego, lecz wygasła. Z drugiej Jan, tajny radca pruski otrzymał w 1803 tytuł baronowski pruski, z przydomkiem von Nimptsch i odmianą herbową.

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Weyselrodt

Weyselrodt h. Weyselrodt, miejska rodzina toruńska w Prusach Zachodnich; z niej 1 biskup 1489 — 1512. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Warszycki

Warszycki h. Abdank, według Niesieckiego pochodzą od Skarbków, hrabiów z Góry. Rodzina w XVII stuleciu magnacka, blisko spokrewniona z królem Michałem Wiśniowieckim, w głównej linii wygasła. Z niej: 1 kasztelan krakowski i 4 wojewodów, z których 1 minister 1610 — 1733.

• STANISŁAW Warszycki, kasztelan warszawski za Zygmunta III, poseł do cara, podskarbi w. koronny, w końcu wojewoda podlaski.
• PAWEŁ Warszycki, wojewoda mazowiecki 1659 r.
• STANISŁAW Warszycki (zm. 1680), kasztelan krakowski.
 
Źródło: Kos. I; Żych. I 116.

Warszewicki

Warszewicki h. Paprzyca (in. Kuszaba), na Mazowszu; z nich 1 wojewoda i 1 kasztelan 1501 — 1560.