Abietski

Abietski v. Abijetski, Abiecki, przydomku Froma, dziedziczyli dobra Medykany w powiecie upickim 1756 r., sprzedane później Sokołowskim. Zamieszkiwali w Awżgirach w 1859 r. i Bejnaryszkach 1862 r.

Źródła: Bon. I; Urus. I 2.

Abicht

Abicht h. Jastrzębiec, rodzina miejska wileńska, pochodzenia niemieckiego, wyznania ewangelicko-augsburgskiego. Adolf i Teodor, synowie Jana, profesora Uniwersytetu Wileńskiego, otrzymali wraz z synem Teodora, Henrykiem szlachectwo w Cesarstwie z zasady urzędu,

Abelewicz

Abelewicz, w powiecie wiłkomierskim, zamieszkiwali w parafii Onikszty 1821 r.

Źródło: PSB.

d'Abancourt

d'Abancourt de Franqueville h. własnego, rodzina francuska, osiadła w Polsce w I połowie XIX wieku. W czasie rewolucji francuskiej wyemigrowali do Lipska w Niemczech, a następnie do Polski. Byli właścicielami majątku Łówcza w Cieszanowskiem.
Genealogia
(6 osób)
 
• FRANCISZEK Ksawery d'Abancourt de Franqueville (1847-po 1865), s. Franciszka Ksawerego i NI. de Thullié, agronom, działacz społeczny i polityczny, powstaniec; jako 16-latek wziął udział w powstaniu 1863/64; ż. (ok. 1865) Józefina Müller (ok. 1845-po 1865); dzieci: Helena.

Źródło: PSB.

Abakowski

Abakowski h. Pobóg, z przydomkiem Baka, zapisani do ksiąg szlachty guberni kowieńskiej 1819 r.

Abakiewicz

Abakiewicz, dziedziczyli w guberni kowieńskiej 1882 r. Zob. Abakanowicz h. Abdank.
Genealogia

Źródło: Urus. I 1.

Adamczewski

Adamczewski h. Dąb, v. Adamczowski, rodzina małopolska z Adamczowic w woj. sandomierskim, par. Gorlice; wspomina o nich K. Niesiecki w swoim "Herbarzu".

Achmatowicz

Achmatowicz h. Achmat (in. Achmet), z przydomkiem Mirza Bilał, rodzina tatarska osiadła w W. Ks. Litewskim. Posiadali dobra Waka w woj. wileńskim w 1751 r., Wojdaki w pow. kalwaryjskim 1750, Borowszczyzna 1830 r., Suwałki-Nowe w pow. augustowskim 1839. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1839 i 1843.
Herb — przedstawia w polu błękitnym złotą strzałę z rozdartym skrzydełkiem, żeleźcem na dół, nad skałą o trzech wierzchołkach. W szczycie hełmu złoty księżyc, rogami w górę.

Źródła: Bon. I 22.

Achmatowicz h. Kotwica, rodzina tatarska na Litwie. 
Wylegitymowani zostali w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej. 

Źródła: Urus. I 13.

Osman Achmatowicz 

(1899-1988)

• OSMAN Achmatowicz (1899-1988), s. Aleksandra, adwokata, i Emilii z Kryczyńskich, chemik organik; prof. Politech. Łódz. i Uniw. Warsz., czł. PAN; ur. w Bergaliszkach, zm. w Warszawie; ż. (p. 1927) Helena Stankiewicz (ok. 1900-po 1933); dzieci: Emilia (ur. 1927), Osman (ur. 1931), chemik, odkrywca reakcji Achmatowicza, oraz Selim (ur. 1933), również chemik. 

Źródło: Polskie rody szlacheckie. Kto jest kim dziś?, Warszawa 1993, s. 31-32.

Achinger

Achinger h. własnego, v. Aichinger, Ajchinger, przybyli do Polski za panowania Zygmunta I.
W XVI w. dziedziczyli dobra Radocza. Z Księstwem Zatorskim i Oświęcimskim podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r.
Herb — przedstawia w polu złotym wiewiórkę na murawie. W szczycie hełmu takaż wiewiórka, między dwiema trąbami słoniowymi.
W 1577 r. cesarz Rudolf herb ten w następujący sposób odmienił: tarcza w połowie ścięta, w górnej części dwudzielnej, w polu prawym czerwonym baszta srebrna, w której brama i dwa okna czarne, w lewym złotym na zielonym pagórku, o trzech wierzchołkach, wiewiórka, czerwona. W części zaś dolnej, cztery pasy ukośne prawe: czarny, złoty, czerwony i srebrny. W szczycie hełmu pomiędzy dwoma orlimi skrzydłami, prawym w połowie srebrnym, w połowie czerwonym, a lewym w połowie czarnym, w połowie złotym, pół męża zbrojnego, z mieczem wzniesionym w prawej, a z jabłkiem złotym w lewej ręce.
Genealogia
(12 osób)

• STANISŁAW Achinger (ok. 1650-po 1677), chorąży roty pancernej 1673, dziedzic wsi Kobylany w woj. sandomierskim (Akta krakowskie); 1ż. (1675) Marianna Kożuchowska (ok. 1655-ok. 1676); 2ż. (1677) Anna Mijakowska (ok. 1655-po 1677), skarbniczanka nowogrodzka.

Źródło: Bon. I 21-22.

Abratowicz

Abratowicz h. Odrowąż, na Rusi, w powiecie latyczowskim, gdzie jeden z nich był wiceregentem grodzkim latyczowskim. Tenże pisał się z woj. ruskim na elekcję Stanisława Augusta w 1764 r.

Źródło: Bon. I 21; Urus. I 12.