Bech

Bech h. Rogala (wg Niesieckiego), ziemianie owruccy, dziedzice Bechowszczyzny z nadania w. ks. Witolda i Kazimierza Jagiellończyka.

• MACIEJ Bech (ok. 1550-po 1585), pisarz kancelarii koronnej 1579, sekretarz królewski 1581, pisarz grodzki krakowski 1585.

• MACIEJ Bech (ok. 1580-po 1616), ksiądz, kanonik sandomierski, proboszcz sandomierski i kazimierski 1616.

Źródło: Bon. I 144.

Beczkowicz

Beczkowicz h. Beczka, w ziemi drohickiej, dawniej nosili nazwisko Beczka.
Potomkowie właścicieli Strumian w 1676, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1843-1848.

Bedliński

Bedliński h. Leliwa, v. Bedleński, z Bedlna w pow. opoczyńskim, które posiadali 1368 r.
Pierwotne nazwisko tego rodu brzmiało Rpiszka. Są jednego pochodzenia ze Sworskimi ze Sworzyc i Bartkowskimi herbu Leliwa.

Bednawski

Bednawski h. Prus I, w pow. opoczyńskim, gdzie jeden z nich pełni urząd subdelegata grodzkiego opoczyńskiego w 1701. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1862.

Bednarowski

Bednarowski h. Prus I, z Bednarowa w ziemi halickiej, wg Niesieckiego. Regestra poborowe ziemi halickiej dowodzą, że nie tylko Bednarowscy, ale i Bednarscy wyszli z Bednarowa, na którym jeszcze w 1578 roku dziedziczyli.Rodzina ta udowodniła w 1782 pochodzenie szlacheckie

Bedoński

Bedoński vel Będoński, Bendoński, ze wsi Bedonia, dawniej Bendony w pow. brzezińskim, której współwłaścicielami byli ok. 1576-1791.
W XVII w. zamieszkują na Wołyniu, gdzie piastują urzędy grodzkie w pow.

Bejnart

Bejnart h. własnego (in. Abdank odmienny), v. Beynart, w woj. trockim, a Bejnartowicze są prawdopodobnie ich gniazdem.
Należały do nich, oprócz Bejnartowicz, dobra Gawry, Gawrelsk i Lalewsk w woj. trockim 1506, Poporcie, Kozaliuszki tamże i Tumiłowice w pow. oszmiańskim 1641.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. kowieńskim i upickim w XVI w., a w pow. telszewskim w wieku XVIII. Z województwem trockim i wileńskim podpisali elekcję Augusta II w 1697.
Wg Kojałowicza mieli używać herbu przedstawiającego w polu czerwonym strzałę rozdartą, przeszytą dwiema strzałami równoległymi, górną żeleźcem w lewo, a dolną — w prawo. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.

Źródło: Bon. I 147-148.

Bekanowski

Bekanowski h. Lubicz, z ziemi wieluńskiej. W XVIII w. jeden z Bekanowskich piastował w pow. wieluńskikm urząd grodzki. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1854 i 1857 roku.

Bekierski

Bekierski h. Jastrzębiec, vel Kosiorek-Bekierski, mają pochodzić z Kosiorek w pow. łukowskim, stąd też używali przydomku Kosiorek, i być może, jest to ich pierwotne nazwisko. W XVI-XVIII wieku piastowali urzędy ziemskie w pow. mozyrskim, bracławskim, winnickim i dźwino-

Bekiesz

Bekiesz h. własnego, który przedstawia w szarym polu orlą nogę czarną ze szponem złotym; w prawym górnym rogu tarczy księżyc złoty rogami w górę, w lewym dolnym gwiazda ośmiopromienna złota. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.
Rodzina pochodzenia węgierskiego, otrzymała indygenat pol. na sejmie 1593 r. Posiadali starostwa adzelskie i hanselskie w Inflantach 1598.
Od nich wywodzi się wołyńska rodzina Mroczkiewiczów herbu Bekiesz, którzy pisali się też Bekiesz-Mroczkiewicz de Korniath.

Kacper Bekiesz 

(ok. 1540-1579)

• KACPER (ok. 1540-1579) i GABRIEL (ok. 1540-1581), bracia z Korniat Bekieszowie, przybyli do Polski za Stefana Batorego. Odznaczyli się dzielnie w wojnach prowadzonych z Moskwą. Kasper, był starostą lanckorońskim, właścicielem Sierakowa, a w 1578 r. nabył Gdów, Grzybowo, Stadniki, Kwapinkę i Kędzierzynkę w woj. krakowskim. Gabriel poległ przy zdobywaniu Pskowa.

Źródła: Bon. I 149; Wikipedia.