Bock

Bock h. własnego, otrzymali szlachectwo polskie od Zygmunta III w 1600 r. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskim 1848 i 1850 r.
Herb ich przedstawia na tarczy dwudzielnej w polu pierwszym czerwonym, zielone winne grono z dwoma listkami, w drugim błękitnym — takież dwa winne grona, jedno nad drugiem. W szczycie hełmu pół czarnego kozła.
Źródło: Bon. I 316.

Boczarski

Boczarski h. Dębno, w województwie kijowskim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie 1843 r.

Boczkowski

Boczkowski h. Dąbrowa, ze wsi Boczki w ziemi wiskiej, powiatu wąsoskiego, gdzie dziedziczyli na początku XVI stulecia.

Boczowski

Boczowski h. Drużyna, rodzina małopolska, z Boczowa w ziemi krakowskiej; dziedzice Grabi, Gdowa, Rybia, Wieruszyc, Ubrzeża, Lubomierza, Zbigniewa, Brzozowej i innych wsi w latach 1361 — 1382; ich gałęzią są Lubomirscy.
Źródło: Bon. I 319.

Boduszyński

Boduszyński h. Boduła, w powiecie opoczyńskim 1782 r., wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1854 r.
Źródło: Bon. I 320.

Bodurkiewicz

Bodurkiewicz h. Kościesza, otrzymali szlachectwo 1789 r., wylegitymowani w Królestwie 1843 r.

Bogdanowicz

Bogdanowicz h. Mogiła, vel Bohdanowicz, na Żmudzi; pochodzą od bojarów żmudzkich, właścicieli Czerenowa 1532 r. Z tej rodziny Józef, syn Seweryna i Stanisławy z Dederków, zaślubił w Wilnie 1898 r. Izę Raue, córkę Pawła i Marii.

Bogdaszewski

Bogdaszewski h. Jastrzębiec, w ziemi czerskiej 1765 r.  

Źródło: Bon. I 332.

Bogumił

Bogumił h. Starykoń, na Mazowszu; wyszli z Bogumił-Czernic w ziemi łomżyńskiej. Jan z Bogumił, wspominany w aktach wiskich w latach 1486 — 1495 r.
Źródło: Bon. I 343.

Bogurski

Bogurski h. Ogończyk, vel Bogórski, Bogorski, rodzina mazowiecka, z Bogurzyna i Bogurzynka w województwie płockim, powiecie szreńskim; pisali się też z Kościelca, są więc pewnie jednego pochodzenia z Kościeleckimi herbu Ogończyk. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie 1843 r.