Bedliński

Bedliński h. Leliwa, v. Bedleński, z Bedlna w pow. opoczyńskim, które posiadali 1368 r.
Pierwotne nazwisko tego rodu brzmiało Rpiszka. Są jednego pochodzenia ze Sworskimi ze Sworzyc i Bartkowskimi herbu Leliwa.

Bednawski

Bednawski h. Prus I, w pow. opoczyńskim, gdzie jeden z nich pełni urząd subdelegata grodzkiego opoczyńskiego w 1701. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1862.

Bednarowski

Bednarowski h. Prus I, z Bednarowa w ziemi halickiej, wg Niesieckiego. Regestra poborowe ziemi halickiej dowodzą, że nie tylko Bednarowscy, ale i Bednarscy wyszli z Bednarowa, na którym jeszcze w 1578 roku dziedziczyli.Rodzina ta udowodniła w 1782 pochodzenie szlacheckie

Bedoński

Bedoński vel Będoński, Bendoński, ze wsi Bedonia, dawniej Bendony w pow. brzezińskim, której współwłaścicielami byli ok. 1576-1791.
W XVII w. zamieszkują na Wołyniu, gdzie piastują urzędy grodzkie w pow.

Bejnart

Bejnart h. własnego (in. Abdank odmienny), v. Beynart, w woj. trockim, a Bejnartowicze są prawdopodobnie ich gniazdem.
Należały do nich, oprócz Bejnartowicz, dobra Gawry, Gawrelsk i Lalewsk w woj. trockim 1506, Poporcie, Kozaliuszki tamże i Tumiłowice w pow. oszmiańskim 1641.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. kowieńskim i upickim w XVI w., a w pow. telszewskim w wieku XVIII. Z województwem trockim i wileńskim podpisali elekcję Augusta II w 1697.
Wg Kojałowicza mieli używać herbu przedstawiającego w polu czerwonym strzałę rozdartą, przeszytą dwiema strzałami równoległymi, górną żeleźcem w lewo, a dolną — w prawo. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.

Źródło: Bon. I 147-148.

Bekanowski

Bekanowski h. Lubicz, vel Bekanoski, w ziemi wieluńskiej. 

Bekierski

Bekierski h. Jastrzębiec, vel Kosiorek-Bekierski, mają pochodzić z Kosiorek w pow. łukowskim, stąd też używali przydomku Kosiorek, i być może, jest to ich pierwotne nazwisko. W XVI-XVIII wieku piastowali urzędy ziemskie w pow. mozyrskim, bracławskim, winnickim i dźwino-

Bekiesz

Bekiesz h. własnego, który przedstawia w szarym polu orlą nogę czarną ze szponem złotym; w prawym górnym rogu tarczy księżyc złoty rogami w górę, w lewym dolnym gwiazda ośmiopromienna złota. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.
Rodzina pochodzenia węgierskiego, otrzymała indygenat pol. na sejmie 1593 r. Posiadali starostwa adzelskie i hanselskie w Inflantach 1598.
Od nich wywodzi się wołyńska rodzina Mroczkiewiczów herbu Bekiesz, którzy pisali się też Bekiesz-Mroczkiewicz de Korniath.

Kacper Bekiesz 

(ok. 1540-1579)

• KACPER (ok. 1540-1579) i GABRIEL (ok. 1540-1581), bracia z Korniat Bekieszowie, przybyli do Polski za Stefana Batorego. Odznaczyli się dzielnie w wojnach prowadzonych z Moskwą. Kasper, był starostą lanckorońskim, właścicielem Sierakowa, a w 1578 r. nabył Gdów, Grzybowo, Stadniki, Kwapinkę i Kędzierzynkę w woj. krakowskim. Gabriel poległ przy zdobywaniu Pskowa.

Źródła: Bon. I 149; Wikipedia.

Belęcki

Belęcki h. Krakwicz (trzy karpie o jednej głowie), rodzina wielkopolska, występują w aktach pyzdrskich i kościańskich.
 
Źródło: Dw. Teki.

Belęcki h. Leszczyc, wzięli nazwisko od wsi Belęcina in. Białęcina w Wielkopolsce, dlatego jedna ich linia przyjęła nazwisko Białęcki; pisano ich też, lecz mylnie Belędzki i Bylędzki.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. poznańskim w XVII w. Podpisali z woj. poznańskim elekcje Jana III w 1674 i Augusta II w 1697.

Źródła: Bon. I 150; Urus. I 125.

Belęcki h. Samson, v. Blęcki, z Belęcina, dawniej Bylęcina w par. zbąskiej, powiatu kościańskiego (Kościan). Byli odgałęzieniem Wattów z Kosiczyna, z której to wsi pisali się później dość często; jednego pochodzenia z Samsonami-Wattami Kosickimi, Karchowskimi, Lutomskimi, Zakrzewskimi, Proskimi, Skrzydlewskimi, w niektórych liniach przez długi czas nie ustalili ostatecznie nazwiska, używając aż po początek XVII w. powyższych nazwisk przemiennie. 

Źródła: Dw. Teki.

Belęcki h. Wyskota, z Bylęcina w Wielkopolsce.  

Źródła: Dw. Teki.

Belgrad

Belgrad h. Abdank, wylegitymowani zostali w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Byli właścicielami dóbr Pobole i Buryłówka w gub. mińskiej 1876.

Źródło: Urus. I 125.