Bandrowski

Bandrowski h. Rawicz, udowodnili pochodzenie szlacheckie w 1782 r. w sądzie ziemskim halickim.

Bańkowski

Bańkowski h. Junosza, udowodnili pochodzenie szlacheckie w 1782 roku w sądzie ziemskim lwowskim. Kilku z nich zamieszkiwało w Sanoku w połowie XIX stulecia.

Banowski

Banowski h. Gryf, z Banowic w woj. krakowskim. Klemens z Branic nabył Banowice w 1347. Wnukowie jego, Birowo z Łąki i Sezema z Grodźca, sprzedali 1364 r. połowę Banowic i Trzemeszny. Właścicielem Banowic za Długosza był Jan Stojowski herbu Gryf.

Baraniecki

Baraniecki h. Sas, licznie rozrodzeni na Rusi Czerwonej i Podolu. Nazwisko wzięli od wsi Barańczyce w ziemi przemyskiej. Dziedzicem tej wsi w 1558 r. był Kosta (Konstanty). Stanisław około 1550 r., dziedzic, po żonie Katarzynie Stańkowskiej, majątków Stańków, Faliszów i Strzałków.

Barcicki

Barcicki h. Lubicz, jeden z nich był subdelegatem grodzkim łukowskim w 1750 roku. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1862. Mikołaj w 1422 r., a Piotr 1436 r., synowie Adama z Barcic, na uniwersytecie krakowskim.

Barcikowski

Barcikowski h. Jasieńczyk, vel Barczykowski, Bardzikowski, Barszczykowski, z Barcikowa in. Bardzikowa, Barszczykowa w powiecie płockim, gdzie dziedziczyli w 1531 r. i posiadali tę wieś jeszcze w połowie XVIII wieku.

Barczkowski

Barczkowski h. Kopaszyna (in. Kopasina), z Barczkowa w pow. szczerzeckim, gdzie dziedziczyli już II połowie XIV wieku - są tam jeszcze w II połowie XV w.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. krakowskim pod koniec XV stulecia. Posiadali w tym czasie wsie Wroczków i Maciecznę w powiecie proszowskim.

Źródła: Bon. I 112.

Bardziński

Bardziński h. Abdank, pochodzą z Bardzinina w województwie łęczyckim, którego w 1578 r. byli właścicielami.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. łęczyckim, inowłodzkim, brzezińskim, bydgoskim oraz przedeckim w XVII i XVIII stuleciu. Z woj. sieradzkim podpisali elekcję Jana III w 1674 i Stanisława Augusta w 1764. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1837 roku. 
Bardzińscy byli właścicielami m. in. dóbr ziemskich Źmijewko 1726, Głaznowo i Pniewko 1746, Tyminica w woj. łęczyckim 1765, Sokołowo i Źerniki ok. 1880.

Źródło: Bon. I 113-114.

Barthel

Barthel de Weidenthal h. Weidenthal, jeden z nich piastował urząd burgrabiego grodzkiego ostrzeszowskiego w 1791 roku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w 1853.

Źródło: Bon. t. 1/115-116; T. Gajl, Herbarz polski.

Bartkowski

Bartkowski h. Leliwa, z Bartkowa w ziemi lwowskiej, w XV stuleciu. Pierwotnym nazwiskiem tej rodziny było Rpiszka. Krzczon (albo Krystyn) Rpiszka Bartkowski, na sądach we Lwowie 1430 r. Jego pewnie synami byli Janota i Rafał z Bartkowa, którzy byli na sądach we Lwowie 1442.

Źródło: Bon. I 116.Bartkowski h. Ostoja, wywodzą się ze wsi Bartkowce (dzisiaj Bartkowice) w woj. sieradzkim. Niesiecki przypisuje Bartkowskim z województwa bełskiego herb Przeginię, a Paprocki zamieszcza Bartkowskich w województwie sieradzkim, powiecie radomskowskim (Radomsko), i podaje, że są h. Taczała. Tymczasem Zygmunt Bartkowski, alias Bartoszewski, syn Marcina i Doroty Ostrołęckiej, podstarości lwowski, wywodził 1518 r. pochodzenie swoje szlacheckie i udowodnił, że pochodzi ze wsi Bartkowce w woj. sieradzkim i jest h. Ostoja.
Marcin i Andrzej Bartkowscy przenieśli się na Ruś w końcu XV w., gdzie daje za nimi poręczenie Wilczek staroście ruskiemu 1500 r.
Bartkowscy posiadali w 1609 wójtostwo we wsi Kopy w powiecie przedeckim, a ok. 1625/50 młyn w Radomsku. Piastowali urzędy grodzkie i ziemskie w pow. bełskim 1628, trembowelskim 1714, i wendeńskim 1720. Pisali się z woj. ruskim i poznańskim na elekcję Augusta II w 1697.
Byli na Rusi także Bartkowscy z Bartkówki. 

Źródło: Bon. I 116.

Bartkowski w Prusach. W XVII wieku zamieszkiwali w pow. dąbrowińskim i działdowskim. 

Źródło: Bon. I 116-117.