Brossa

Brossa, lub von Brosse N., major wojsk polskich otrzymał tytuł baronowski pruski 1734. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Borek

Borek h. Strzała, wygasła rodzina śląska pochodzenia polskiego, posiadała tytuł baronowski czeski. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Bibersztein

Bibersztein h. własnego, v. Bibersztejn, Biebersztejn, gniazdem tej rodziny miała być Szwajcaria, a mianowicie zamek i dobra Biberstein nad rzeką Aar, na której to posiadłości tytułowali się hrabiami i jako rycerze turniejowi są wspominani.
Jedna ich linia, na początku XIII stulecia osiedliwszy się na Śląsku, przybrała tytuł baronów i należała do najbogatszych właścicieli tej prowincji, posiadała w niej znaczne majątki, a nawet w XVI stuleciu trzymała w zastaw księstwo głogowskie.
Na Śląsku zamieszkiwali jeszcze na początku XX w., tylko herb swój zmienili w ten sposób: na tarczy dwudzielnej, w prawym polu złotym - róg jeleni czerwony, w lewym błękitnym - róg bawoli srebrny.
Kilka rodzin śląskich miało od nich pochodzić mianowicie: von Tschamer i Zawadzki.
Byli też w XVII w. w Prusach i posiadali na Warmii majątek Birkunowen.

Niektórzy z Biberszteinów osiedlili się w Polsce prawdopodobnie już w XIV stuleciu. Pierwszy z tego rodu, osiedlony w naszym kraju, był prawdopodobnie Henryk „Borus," mieszczanin krakowski, którego syn Mikołaj, sołtys w Prandocinie, zabezpieczając w 1323 r. dług klasztorowi mogilskiemu, do dokumentu przywiesił pieczęć swoją, przedstawiającą herb Bibersztein.
Posiadali starostwo tyczyńskie (1427) i bieckie (1440); pisali się wówczas z Kamienia i z Dembowca.
Około 1470 r. dziedziczyli dobra Kazimierza Mała i Mikołajewice w pow. wiślickim. W XV i na początku XVI stulecia ci Biberszteinowie przybrali od dóbr nazwiska: Kazimierski, Tchorzewski i.t.d.

• MIKOŁAJ Bibersztejn, wzięty do niewoli po zdobyciu Witebska, trzymany był w Kazaniu 1655 r.

Bibersztein h. wł., jest to inna rodzina Biberszteinów, pisząca się von Marschal, z której pochodził Karol Leonard.

• KAROL Leonard von Marschal z Biberszteinu, generalny naczelnik poczt w Koronie i Litwie 1744 r., podkomorzy królewski 1749 r.
Źródła: Bon. I 196-197; Kos. I; Urus. I 166.

Bertrand

Bertrand h. własnego (in. herbu „de Domballe“), vel Bertrand de Domballes, baronowie francuscy, otrzymali indygenat w Polsce w 1764 i 1768 r. (Con.; Bon.).

Baerl

von Baerl, Wilhelm obywatel belgijski, otrzymał w 1774 od Stanisława Augusta tytuł barona. 

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

d'Asch

d'Asch, baron Jan rezydent rosyjski w Polsce, otrzymał indygenat 1768. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Albedyll

Albedyll h. własnego, baronowie szwedzcy od 1720; otrzymali indygenat polski 1775. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Aderkass

Aderkass h. własnego, v. Aderkas, baronowie i szlachta.
Rodzina duńska, z której jedna gałąź osiedliła się w Inflantach. Służąc Rzeczypospolitej wojskowo, w nagrodę zasług otrzymali m. in. wójtostwo wileńskie w 1649 r.
W XIX stuleciu kilku członków tej rodziny służyło w różnych stopniach w armii rosyjskiej i pruskiej, a niektórzy używali tytułu baronów, który został im przyznany w Cesarstwie Rosyjskim.
Herb — orzeł czarny ze wzniesionymi do lotu skrzydłami, stojący na zielonym pagórku.
Źródło: Kos. I; Urus. I 17.

Abschatz

Abschatz h. własnego vel Abszac (Abschitz, Abszytz, Abszyc), rodzina śląska, wygasła na początku XIX stulecia. Posiadała tytuł baronowski czeski. Jedna gałąź od wsi Ossowa Sień koło Wschowy przyjęła nazwisko Ossowski.

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Zachert

Zachert h. Runicki, nobilitowany 1840, otrzymał ok. r. 1860 tytuł baronowski Królestwa Polskiego.