Buchowiecki

Buchowiecki, rodzina książęca; byli na Litwie w XVI stuleciu. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Bełzki

Bełzki, litewska rodzina książęca; Jerzy Bełzki, syn Narymunta, a wnuk wielkiego księcia Gedymina, dostawszy w udziale miasto Bełz z powiatem na Rusi Czerwonej, tytułował się księciem Bełzkim, lecz ten tytuł wygasł na jego bezpotomnym synu Janie, poległym w bitwie z Tatarami nad Worsklą 1399 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Żychliński

Żychliński h. Szeliga, szlachta starodawna wielkopolska, wyszli ze wsi Żychlin k/ Konina, która wraz z przyległymi wsiami Lipiny, Krągola i Zdzany, była w posiadaniu tej rodziny od końca XIV wieku do 1754 r. Od tenuty (dzierżawy królewskiej) Kopanicy niektórzy zwali się Kopanickimi. Wcześnie przeszli na kalwinizm, co wpłynęło na to, iż niektóre gałęzie rodu uległy całkowitemu zniemczeniu. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z tej rodziny: 1 minister i 1 kasztelan w latach 1470 — 1736.

Żórawski

Żórawski h. Godziemba, vel Żurawski, Żórawicki, w ziemi sandomierskiej w latach 1460-1650. 

Żórawiński

Żórawiński h. Korczak, zamożna rodzina czerwonoruska; z niej 2 kasztelanów 1560 — 1622.

Żółkiewski

Żółkiewski h. Bończa, znakomita rodzina w końcu XVI i początku XVII stulecia, wygasła w głównej gałęzi; z niej 4 wojewodów i 1 hetman a zarazem minister 1521 — 1636.

Żochowski

Żochowski h. Brodzic, vel Żochoski, Rzochowski, Żuchowski, Zocho- wski, na Mazowszu i Podlasiu, licznie rozrodzeni, pisali się z Krassowa. Dziedziczyli w Żochówkach Kościelnych, i Żochówku, w Żochach Wielkich i Małych, Starych i Nowych Tyborach w ziemi ciechanowskiej i bielskiej,

Żernicki

Żernicki h. Dryja, stara rodzina wielkopolska; z niej 1 kasztelan 1436.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Żelisławski

Żelisławski h. Dąb (odm.), vel Żelsławski, Żelesławski, Zelisławski, w Prusach Zachodnich; odgałęzienie rodziny Sisslau, nazywali się też początkowo „Sisslawski”. Ich gniazdem rodzinnym były Żelisławki albo Żenisławki, niem. Senslau, dobra w pow. tczewskim, parafia katolicka Miłobądz (SGKP). Z nich: 1 biskup w latach 1562 — 1571. Stanisław Żelisławski, opat pelpliński 1557-1562 a potem biskup chełmiński 1562-1571.
Herb — „z tą jednak różnicą jako go opisuje MS. o Familiach Pruskich, że dąb jest z wierzchołkiem odciętym, bez żadnego liścia, żołędzie dwie z jednej strony, z drugiej takież dwie, na hełmie nad koroną dwie trąby myśliwe” (Nies.).

Żelski

Żelski h. Ogończyk, vel Zelski, Zielski, Zrzelski, właściwie Żalski, w ziemi dobrzyńskiej i kujawskiej, piszą się od dóbr swych Żałe in. Żale, powiat Rypin, gmina Brzuze, parafia Żałe. W 1564 roku wieś należy do Piotra Żelskiego (Paw. Wielkop. t.1/293). W 1789 r. jest własnością Goczkowskiego, ale część większa wsi z jeziorem należy do Chełmickich.