Hoscki

Hoscki h. Kierdeja, v. Hojski, Hośćcki, Hostski, na Wołyniu i Ukrainie, wygaśli w XVII stuleciu; z nich 2 kasztelanów 1623 — 1633.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Drucki-Horski

Drucki-Horski h. Druck, rodzina książęca szczepu Ruryka na Litwie, gałąź książąt Druckich, wygaśli w pierwszej połowie XVIII stulecia; z niej 1 kasztelan 1652.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hornostaj

Hornostaj h. Hipocentaurus z odmianą, wygasła rodzina kijowska; z niej 2 wojewodów i 1 minister 1542 — 1578.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hołowczyński

Hołowczyński h. Łabędź, rodzina książęca szczepu Ruryka na Litwie, gałąź książąt Starodubowskich, linii ks. Rapałowskich. Używali przydomków Mikitynicz, Rapałowski. Wygaśli w połowie XVII stulecia. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1607 — 1622.

Źródła: Bon. VII 309-310; Nies.; Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa 1895.

Hołowczyc

Hołowczyc h. Kolumna, rodzina rusko-litewska; z niej 1 arcybiskup warszawski 1818 — 1823. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Holzschuer

Holzschuer h. Trepka, rodzina inflancka; z niej 1 kasztelan 1613 — 1627. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hincza

Hincza h. Działosza, v. Hińcza, w Małopolsce i na Podlasiu, pisali się z „Rogowa"; z nich 1 kasztelan i 2 ministrów 1400 — 1474.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hilzen

Hilzen h. własnego, v. Hylzen, właśc. Hülsen von Eckel, rodzina inflancka, w Polsce wygasła 1792; linie osiedlone w Prusach otrzymały tytuł hrabiowski w 1800 i 1840, lecz także wygasły; z tej rodziny 1 biskup i 2 wojewodów 1745 — 1786.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Herburt

Herburt h. Herburt (in. Herburtowa), dawna i znakomita rodzina śląska osiedlona na Rusi Czerwonej 1374; z niej 1 biskup, 2 wojewodów i 9 kasztelanów 1498—1639. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Heydenstein

Heydenstein h. własnego, v. Heidenstein, stara rodzina niemiecka, nosząca tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, otrzymała 1585 indygenat polski i używała przydomku Solecki, wygasła w Polsce 1760; z niej 1 kasztelan 1665—1673.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.