Holiczyński

Holiczyński, rodzina książęca, byli na Wołyniu w XVI stuleciu, być może, iż ta sama rodzina, co Haliczański.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Haliczański

Haliczański, zdaje się linia książąt Druckich na Wołyniu, zgaśli w XVI stuleciu.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hynek

Hynek h. Topór, vel Hinek, stara rodzina małopolska; z niej 1 kasztelan 1675. 

Hunowski

Hunowski h. Prawdzic, wygasła w początkach XVI stulecia rodzina mazowiecka; z niej 2 wojewodów 1465-1495.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Humięcki

Humięcki h. Junosza vel Humiecki, z Humięcina na Mazowszu, pisali się z Rycht. Jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1612 — 1765. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hulewicz

Hulewicz h. Lilie, vel Hulewicz z Lilienfeldu, otrzymali indygenat księstwa siewierskiego 1781 r. od księcia biskupa Sołtyka, a w 1785 r. od cesarza niemieckiego Józefa II szlachectwo galicyjskie, z przydomkiem z Lilienfeldu (Bon.).

Herb — tarcza w poprzek przedzielona, w górnej złotej części orzeł czarny dwugłowy, na jego piersiach litera JII (Józef II), w dolnej czerwonej części trzy lilie złote rzędem, lecz środkowa nieco wzniesiona nad boczne. Na hełmie w koronie orzeł czarny dwugłowy z cyfrą JII jak na tarczy.

• JAKUB Michał Hulewicz z Lilienfeldu h. Lilie (ok. 1756-1825), radca Trybunału apelacyjnego galicyjskiego; protokolista, następnie radca szlacheckiego sądu lwowskiego, w końcu radca Trybunału apelacyjnego galicyjskiego; otrzymał 1781 r. od księcia biskupa Sołtyka indygenat księstwa siewierskiego, a 1785 r. od niemieckiego cesarza Józefa II-go szlachectwo galicyjskie, z przydomkiem z Lilienfeldu; żonaty z Teklą z Kurdwanowskich, z którą od 1804 r. żył w separacji; zm. Lwów, lat 69 (Bon.; Urus.; Sęcz.); ż. (15 VI 1794) Tekla Kurdwanowska h. Półkozic (ok. 1778-po 1801), c. Jana Placyda i Rozalii (Róży) Granowskiej h. Leliwa, dziedziczka dóbr Łaszczówka, Majdan i innych; ślub w parafii Tomaszów Lubelski, miejscowość: Łaszczówka, uwagi: on lat 38, ona lat 15 (MK Tomaszów Lubelski); dzieci: Antoni.

Źródła: Bon. t. 7/393; Sęcz.; Urus. t. 5/223.

Hulewicz h. Nowina, stara rodzina wołyńska, od dóbr na których dziedziczyli, zwali się Wojutyńskimi, Drozdeńskimi, Perekalskimi itd. Jedna gałąź przeniosła się w XVIII wieku do Wielkopolski, gdzie mieszkali jeszcze na początku XX wieku. 

Hryniewiecki

Hryniewiecki h. Przeginia (in. Przegonia), vel Hryniewicki, rodzina podlaska, pisali się „z Hryniewic”, w ziemi bielskiej. Z nich: 1 senator, kasztelan, następnie wojewoda, w latach 1768 — 1796.

Hozjusz

Hozjusz h. własnego, vel Hozyusz, Hosen, rodzina miejska krakowska, jej właściwe nazwisko było Hosen. Z nich: 2 biskupów, z których 1 kardynał 1549 — 1738.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hoscki

Hoscki h. Kierdeja, v. Hojski, Hośćcki, Hostski, na Wołyniu i Ukrainie, wygaśli w XVII stuleciu; z nich 2 kasztelanów 1623 — 1633.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Drucki-Horski

Drucki-Horski h. Druck, rodzina książęca szczepu Ruryka na Litwie, gałąź książąt Druckich, wygaśli w pierwszej połowie XVIII stulecia; z niej 1 kasztelan 1652.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hornostaj

Hornostaj h. Hipocentaurus z odmianą, wygasła rodzina kijowska; z niej 2 wojewodów i 1 minister 1542 — 1578.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Hołowczyński

Hołowczyński h. Łabędź, rodzina książęca szczepu Ruryka na Litwie, gałąź książąt Starodubowskich, linii ks. Rapałowskich. Używali przydomków Mikitynicz, Rapałowski. Wygaśli w połowie XVII stulecia. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1607 — 1622.

Źródła: Bon. VII 309-310; Nies.; Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa 1895.

Hołowczyc

Hołowczyc h. Kolumna, rodzina rusko-litewska; z niej 1 arcybiskup warszawski 1818 — 1823. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Holzschuer

Holzschuer h. Trepka, rodzina inflancka; z niej 1 kasztelan 1613 — 1627. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hincza

Hincza h. Działosza, v. Hińcza, w Małopolsce i na Podlasiu, pisali się z „Rogowa"; z nich 1 kasztelan i 2 ministrów 1400 — 1474.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hilzen

Hilzen h. własnego, v. Hylzen, właśc. Hülsen von Eckel, rodzina inflancka, w Polsce wygasła 1792; linie osiedlone w Prusach otrzymały tytuł hrabiowski w 1800 i 1840, lecz także wygasły; z tej rodziny 1 biskup i 2 wojewodów 1745 — 1786.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Herburt

Herburt h. Herburt (in. Herburtowa), dawna i znakomita rodzina śląska osiedlona na Rusi Czerwonej 1374; z niej 1 biskup, 2 wojewodów i 9 kasztelanów 1498—1639. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Heydenstein

Heydenstein h. własnego, v. Heidenstein, stara rodzina niemiecka, nosząca tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, otrzymała 1585 indygenat polski i używała przydomku Solecki, wygasła w Polsce 1760; z niej 1 kasztelan 1665—1673.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hajko

Hajko h. Ogończyk, v. Hayko, rodzina rusko-litewska; z niej 1 kasztelan 1565—1576. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.

Hawnulewicz

Hawnulewicz h. Zadora, stara rodzina litewska od której wywodzą się Dowgiałłowie; z tej rodziny 3 wojewodów i 1 hetman 1413-1434.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik Heraldyczny, T.1.