Apoznański

Apoznański h. Poźniak, z tej rodziny Wawrzyniec Apoznański, właściciel dóbr Choroszczewo i Radziwiłowicze, w ziemi mielnickiej, w 1737 r. Jego potomkowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1851 roku.

Aramowicz

Aramowicz h. Odrowąż, na Litwie, używali przydomku Litawor, są podobno jednego pochodzenia z Chreptowiczami herbu Odrowąż. Z woj. nowogrodzkim podpisali elekcję Augusta III w 1733 i Stanisława Augusta w 1764. Piastowali powiatowe urzędy grodzkie i ziemskie w pow. brasławskim i mińskim.

• JAN Littawor Aramowicz, starosta brański, sędzia kapturowy, podpisał elekcję Stanisława Augusta w 1764.

Źródła: Bon. I 47; Żych. I 92.

Arcemberski

Arcemberski h. własnego, rodzina pomorska, właściwe ich nazwisko Hertzberg, ze wsi tej nazwy na Pomorzu koło Nowego Szczecina (1618), zwanej też czasem Herczemberk, stąd spolszczona forma nazwiska Herczembarski, Herczemberski, Arcemberski, de Arczembark etc.Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z woj. pomorskim. Trzymali wójtostwo w Glinicach 1701. Jeden z nich był burgrabią poznańskim 1704, a inny podczaszym inflanckim 1724.
Herb — przedstawia na tarczy ściętej, w polu górnym jelenia, w dolnym szachownicę. W szczycie hełmu utkwione trzy strzały w koronie.
Genealogia
(osób: 25)

• ELŻBIETA Arcemberska h. wł. (ok. 1610-po 1662), c. Piotra i Doroty Myślęckiej; już jako wdowa po Piotrze Rozdrażewskim jest pozwana 1658 r. przez Gabriela Trzcińskiego (Dw. Teki; Zap. Tryb. Piotrk.); 1m. (1630) Stanisław Milewski (ok. 1600-1639); 2m. (ok. 1640) Piotr Rozdrażewski (ok. 1600-po 1643).

• JAN Arcemberski h. wł. (ok. 1670-p. 1725), s. Jana i 2ż. Jadwigi Ziemięckiej, burgrabia poznański 1704 (Dw. Teki); ż. (ok. 1700) Helena Grodzicka (ok. 1680-1733); dzieci: Wojciech, Krystyna, Zofia, Franciszka, Walenty. 

Źródła: Bon. t. 1/47; Dw. Teki; Urus.

Arczyński

Arczyński h. Sulima, rodzina małopolska. Michał, subdelegat grodzki lubelski 1731 r. Jego potomkowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1854 r. Do tej rodziny należał zapewne Kazimierz, podpisarz sądu pokoju w Rawie, 1865 r.

Arkuszewski

Arkuszewski h. Jastrzębiec, vel Jarkuszewski, Jarkuszowski, rodzina wielkopolska, ich wieś gniazdowa to Arkuszewo, dawniej Jarkuszewo w powiecie gnieźnieńskim. 

Arłamowski

Arłamowski h. własnego (in. Trzy gwiazdy), rodzina czerwonoruska, cytowana w aktach przemyskich od 1581 r., a nazwisko swe wywodząca od Arłamowskiej Woli w ziemi przemyskiej.
Herb ich przedstawia w polu czerwonym trzy gwiazdy złote. W szczycie hełmu pół rycerza przeszytego strzałą.

Źródło: Bon. I 53.

Arendt

Arendt h. Brochwicz, v. Arndt, jeden z nich był burgrabią grodzkim poznańskim (1751). Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1850 r.

Augustowski

Augustowski h. Prus III, wyszli zapewne ze wsi Augustowo, w gminie i powiecie Bielsk Podlaski. Wielu z nich przeniosło się na Litwę; zamieszki- wali w pow. grodzieńskim w XVII i XVIII stuleciu. Byli właścicielami Jacznik w 1692. Podpisali z powiatem grodzieńskim elekcję Stanisława

Augustynowicz

Augustynowicz h. Odrowąż, rodzina pochodzenia ormiańskiego; z niej dwóch biskupów obrządku ormiańskiego. Byli właścicielami dóbr Szeptyc w pow. rudeńskim, Uherzec (1792), Kniaży w pow. złoczowskim (ok. 1830), Woszczaniec i Konofost (1838-76), Mikłaszowa i Sokolnik (ok. 1880).

• BENEDYKT Augustynowicz, sekretarz nadw. król. w 1757 r.

• BENEDYKT Augustynowicz, syn Krzysztofa (prezesa sądów ormiańskich we Lwowie), szambelan Stanisława Augusta 1792 r.

• JAKUB Stefan Augustynowicz (zm. 1783), s. Grzegorza i Anny Minasowicz, w 1736 r. kształcił się w Rzymie, gdzie został doktorem teologii i filozofii. Następnie biskup egineński i koadiutor arcybiskupa Jana Tobiasza, po którym w 1751 r. wstąpił na tron arcybiskupi. Był także asystentem tronu papieskiego, umarł we Lwowie.

• JAN Tobiasz Augustynowicz (1664-1751), s. Grzegorza i Anny Jakubowicz, biskup himerieński 1713 r., został następnego roku koadiutorem arcybiskupa lwowskiego obrządku ormiańskiego. Stolicę arcybiskupią objął w 1715 roku, a 1719 r., udawszy się do Rzymu z hołdem, otrzymał tamże tytuł hrabiego państwa rzymskiego, został asystentem tronu papieskiego i prałatem nadwornym. Urodzony we Lwowie, zmarł tamże.

Źródło: Bon. I 56-57.

Augustynowski

Augustynowski h. Ogończyk, jeden z nich piastował urząd burgrabiego malborskiego 1635. Tenże podpisał z woj. malborskim elekcję Jana Kazimierza 1648.

Azulewicz

Azulewicz h. własnego (in. Strzała), vel Aziulewicz, rodzina tatarska na Litwie osiadła, w woj. wileńskim, pow. trockim, gdzie posiadali majątek Ponary (6 km na zachód od Wilna), w latach 1768-1777. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1840 i 1851.
Herb — w polu czerwonym strzała srebrna żelezcem w górę. W szczycie hełmu ręka zbrojna, z mieczem w złoto oprawnym, do cięcia w prawo.

d'Asch

d'Asch, baron Jan rezydent rosyjski w Polsce, otrzymał indygenat 1768. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Albedyll

Albedyll h. własnego, baronowie szwedzcy od 1720; otrzymali indygenat polski 1775. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Aderkass

Aderkass h. własnego, v. Aderkas, baronowie i szlachta.
Rodzina duńska, z której jedna gałąź osiedliła się w Inflantach. Służąc Rzeczypospolitej wojskowo, w nagrodę zasług otrzymali m. in. wójtostwo wileńskie w 1649 r.
W XIX stuleciu kilku członków tej rodziny służyło w różnych stopniach w armii rosyjskiej i pruskiej, a niektórzy używali tytułu baronów, który został im przyznany w Cesarstwie Rosyjskim.
Herb — orzeł czarny ze wzniesionymi do lotu skrzydłami, stojący na zielonym pagórku.
Źródło: Kos. I; Urus. I 17.

Abschatz

Abschatz h. własnego vel Abszac (Abschitz, Abszytz, Abszyc), rodzina śląska, wygasła na początku XIX stulecia. Posiadała tytuł baronowski czeski. Jedna gałąź od wsi Ossowa Sień koło Wschowy przyjęła nazwisko Ossowski.

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Assavenlöven

Assavenlöven, hrabiowska rodzina niemiecka w Prusach Zachodnich; przyjęła w XVI stuleciu nazwisko Plemientski lub Plemięcki, lecz zarzuciła tytuł hrabiowski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Apraksin

Apraksin v. Apraxin, hrabiowie rosyjscy; z nich Piotr, generał wojsk rosyjskich, otrzymał indygenat w dawnej Rzeczypospolitej 1768 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Andrault de Buys

Andrault de Buys h. Andrault, rodzina francuska, wywodząca się od hrabiowskiej de Langeron, otrzymała indygenat w dawnej Rzeczypospolitej 1658 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Anzelieri

Anzelieri, Alojzy, doktor filozofii i medycyny, sekretarz króla Jana III, otrzymał od tego monarchy w nagrodę wiernej 20-letniej służby, tytuł hrabiowski 1695 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Alopeus

Alopeus h. Alopeus, v. Alopaeus, Dawid rzeczywisty tajny radca, ambasador rosyjski w Berlinie, otrzymał tytuł hrabiowski Królestwa Polskiego 1820 r. przyznany jego potomkom w Królestwie 1841 i 1842 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.