Dąmbski h. Godziemba, vel Dąbski, rodzina kujawska, gałąź rodu Godziembów, pisząca się z Lubrańca w woj. brzesko-kujawskim, i będąca jednego pochodzenia z Lubrańskimi. Godziembowie posiadali rozległe majątki, m. in. na Kujawach: Kłobia, Ossowo, Miłochowo, Kobielice, Świerczyno, Dąbie, Choceń, Paniewo, Redecz Kalny, Krukowy i Krowi, Koniec, Borucin, Dembice, Poddembice, oprócz samego Lubrańca z warownym zamkiem, stanowiącego z czasem jakby stolicę całego rodu. W pow. konińskim mieli: Gosławice, Lichin, czyli Licheń, Kozarzewo, Szyszyn, Wąsosze, Kazimierz; w łęczyckim: Chodowo i Wysokę; w płockim: Głownię, Maleszewo i inne. W pierwszej połowie XVI wieku zaczęli od swych włości nazywać się Lubrańskimi, Dąmbskimi, Paniewskimi, Radeckimi, Gosławskimi, Lichińskimi vel Licheńskimi itd. Dąmbscy wzięli zazwisko od wsi Dąbie in. Dąmbie pod Brześciem Kujawskim, obecnie gmina Rojewo, pow. Inowrocław. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Od początku XVII wieku, tj. po wygaśnięciu Lubrańskich, którzy mieli dostać tytuł hrabiów na Lubrańcu od Karola V, zaczęli używać tytułu hrabiowskiego, dawanego im w aktach urzędowych i w przywilejach królewskich. Było to podstawą do przyznania im tego tytułu w Prusach 1819 i 1826 r., a delegacja Senatu w Królestwie Polskim to samo uczyniła 1824 r. Deputacja wywodowa wołyńska w 1801 r. uznała Radeckich h. Godziemba, za hrabiów także na zasadzie jedności pochodzenia ze zgasłym domem Lubrańskich (Urus.). Z nich: 1 biskup, 6 wojewodów, 1 minister i 12 kasztelanów w latach 1602 — 1796.
Materiały do Polskiego Słownika Biograficzno-Genealogicznego
Materials for Polish Biographical and Genealogical Dictionary
czwartek, 26 października 2017
Dąmbski
Dąmbski h. Godziemba, vel Dąbski, rodzina kujawska, gałąź rodu Godziembów, pisząca się z Lubrańca w woj. brzesko-kujawskim, i będąca jednego pochodzenia z Lubrańskimi. Godziembowie posiadali rozległe majątki, m. in. na Kujawach: Kłobia, Ossowo, Miłochowo, Kobielice, Świerczyno, Dąbie, Choceń, Paniewo, Redecz Kalny, Krukowy i Krowi, Koniec, Borucin, Dembice, Poddembice, oprócz samego Lubrańca z warownym zamkiem, stanowiącego z czasem jakby stolicę całego rodu. W pow. konińskim mieli: Gosławice, Lichin, czyli Licheń, Kozarzewo, Szyszyn, Wąsosze, Kazimierz; w łęczyckim: Chodowo i Wysokę; w płockim: Głownię, Maleszewo i inne. W pierwszej połowie XVI wieku zaczęli od swych włości nazywać się Lubrańskimi, Dąmbskimi, Paniewskimi, Radeckimi, Gosławskimi, Lichińskimi vel Licheńskimi itd. Dąmbscy wzięli zazwisko od wsi Dąbie in. Dąmbie pod Brześciem Kujawskim, obecnie gmina Rojewo, pow. Inowrocław. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Od początku XVII wieku, tj. po wygaśnięciu Lubrańskich, którzy mieli dostać tytuł hrabiów na Lubrańcu od Karola V, zaczęli używać tytułu hrabiowskiego, dawanego im w aktach urzędowych i w przywilejach królewskich. Było to podstawą do przyznania im tego tytułu w Prusach 1819 i 1826 r., a delegacja Senatu w Królestwie Polskim to samo uczyniła 1824 r. Deputacja wywodowa wołyńska w 1801 r. uznała Radeckich h. Godziemba, za hrabiów także na zasadzie jedności pochodzenia ze zgasłym domem Lubrańskich (Urus.). Z nich: 1 biskup, 6 wojewodów, 1 minister i 12 kasztelanów w latach 1602 — 1796.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
