Biegański

Biegański h. Leszczyc, z Bieganina w powiecie kaliskim, na którym dziedziczyli 1579 r. Podpisali elekcję 1697 r. z woj. poznańskim. Dziedziczyli dobra Potulice (1854) i Cyków (1876) w Poznańskiem. Tych ostatnich Boniecki zalicza do Prawdziców.

Bielecki

Bielecki h. Abdank. Długosz wspomina o Janie Bieleckim, właścicielu Bielczy w powiecie sandomierskim w drugiej połowie XV wieku. Podpisali konfederację korczyńską w 1438. Byli właścicielami m. in. Jaszczowa i Kozic w powiecie lubelskim 1531.

Biel

Biel h. Ostoja, zamożna rodzina, dziedzicząca między 1350 a 1450 w Błesznie i Białej pod Częstochową.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.

• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.

Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
 Bielowie inni. 

• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.

• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503. 

Źródło: Bon. I 212.

Bielański

Bielański h. Bielański (in. herb własny), wywodzą się być może od Bielańskich herbu Szeliga. Otrzymali szlachectwo galicyjskie 1782 r. 

Bielanowski

Bielanowski h. Rogala, wywodzą się może ze wsi Bielany, w pow. wieluńskim, parafia Siemkowice, a osiedli m.in. w woj. wileńskim.

Bielakowski

Bielakowski h. Nałęcz, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1838.

Bielak

Bielak h. własnego, rodzina tatarskiego pochodzenia, osiadła w W. Ks. Litewskim.

Bielejewski

Bielejewski h. Bieliny (in. Byliny, Szreniawa odm.), vel Bielewski, z Bielewa in. Bielejewa, w woj. poznańskim. 

Bielikowicz

Bielikowicz h. własnego, v. Bielikoicz, są gałęzią rodu o nazwisku Bielik, który występował m. in. na Rusi Czerwonej w XV stuleciu. Bielikowicze z pow. włodzimierskiego używali w XVI w. przydomku Świszczowski.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.

• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.

• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
 
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.

Bielkiewicz

Bielkiewicz h. Bielikowicz (in. Bielikoicz), v. Bilkiewicz, mają pochodzić od rodziny Bielikowicz. Pod koniec XVII stulecia zamieszkiwali w powiecie rzeczyckim na Litwie. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. ruskim. Wielu z nich wylegitymowało się ze szlachectwa w Cesarstwie 1855 r. i zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.

• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.

Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.

Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródło: Urus. I 188.

Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].

Źródło: Urus. I 188.

Bielowski

Bielowski h. Prus II, w Małopolsce, ze wsi Bielowice i Mroczków Mały, gdzie dziedziczą około 1470 r. Heraldycy przypisywali im często herb Janina. W XVII w. widzimy ich już na Podolu, m. in. w powiecie latyczowskim. Podpisali elekcję Augusta II z woj. podolskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 2 połowie XVIII w.

Bienicki

Bienicki h. Natarcz, v. Bieniecki, z Bienicy w powiecie oszmiańskim.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.

• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662. 

Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.

Bieniecki

Bieniecki h. Korab, vel Bieniedzki, właściwie Bieniędzki, pochodzą ze wsi Bieniędzice w dawnym woj. sandomierskim, parafia Jarosławice, gdzie dziedziczą w 1411 r. 

Bieńkiewicz

Bieńkiewicz h. Pobóg, vel Bieńkowicz, na Litwie i w woj. podolskim, pochodzą od bojarów żyżmorskich 1495 r. 

Bieńkuński

Bieńkuński h. Bajbuza (in. Wąż), pochodzą z województwa trockiego ze wsi Bieńkuny, okolicy szlacheckiej.

Biernaszewski

Biernaszewski h..., v. Biernaszowski, w ziemi sanockiej 1464, właścieciele Niewiastki 1495. Otrzymali konsens królewski na wykupienie wójtowstwa w Samborze w 1539.

Źródło: Bon. I 255.

Biernawski

Biernawski h. Korczak, według świadectwa Paprockiego, pochodzą z ziemi przemyskiej, skąd przenieśli się m. in. do Wielkopolski. Obecnie rozdzieleni są na dwie linie, z tych pierwsza dziedziczyła na Bieńkowie 1735, druga na Żernikach 1788. Należący do drugiej linii: Dionizy,

Bierułt

Bierułt h. Hołobok, v. Bierult, zamieszkiwali ziemię chełmską w XVI wieku. 

• KRZYSZTOF Bierułt (ok. 1550-po 1589), s. Stanisława i NN., właściciel ok. 1589 r. części Sąziaska i Zakłodzia w ziemi chełmskiej.
 
Źródło: Bon. I 256.

Bieroński

Bieroński h. Bończa, vel Beroński, Berański, podobno w ziemi drohickiej. Z nich: Maciej, wiceregent drohicki 1764 r. 

Bierzgliński

Bierzgliński h. Poraj, z Bierzglina w powiecie pyzdrskim 1358 r. Wieś ta w XVI wieku nie była już w ich posiadaniu, a od wsi Góry, której byli właścicielami, czasami zwali się Górskimi.

• JAN Bierzgliński (ok. 1330-po 1386), kasztelan kaliski 1386; bratanek biskupa krakowskiego Bodzanty; dziedzic Bierzglina 1358. 

Źródło: Bon. I 256-257.

Bierzwiecki

Bierzwiecki h. Nałęcz, v. Bierzwicki, pochodzą ze wsi Bierzwce, dzisiaj Bierwce w powiecie radomskim, gdzie dziedziczyli w 2 połowie XV wieku. Są tam jeszcze ok. 1650. Następnie znajdujemy ich w ziemi czerskiej. W XVI i XVII stuleciu są właścicielami Bierzwiec i Woli Bierzwieckiej 1569, Sebranki i Wygnanki 1625, Sikut 1626, Gośniewic i Hołdaków 1667.

Źródło: Bon. I 257.

Bierzwieński

Bierzwieński h. Leszczyc, v. Bierzwiński, z Bierzwienny w powiecie łęczyckim. Prawdopodobnie byli herbu Leszczyc, gdyż Leszczyce, które mogą być pierwotnym gniazdem tego rodu, były w ich posiadaniu

Biesiecki

Bies i Biesiecki h. Kornic, v. Biesicki, pierwotnie Bies, rodzina śląska, później osiedlona w Małopolsce, już w XV stuleciu wzięła nazwisko Biesicki v. Biesiecki. W XVII i XVIII stuleciu zamieszkiwali powiat oszmiański i brasławski. Byli właścicielami wsi Horodeczno 1619. Z powiatem oszmiańskim podpisali elekcję Jana III w 1674.

• MICHAŁ Bies (ok. 1380-po 1424), dworzanin ks. opolskiego Bolka, cytowany w 1424 w aktach krakowskich.

Źródła: Bon. I 260; Urus. I 208.

Biestrzykowski

Biestrzykowski h. Grzymała, z Biestrzykowa, dowiedli szlachectwa 1424 r. w Radomsku. 

Bietkowski

Bietkowski h. Półkozic, vel Biedkowski, rodzina pochodząca prawdopodobnie z Mazowsza, być może z Bietkowic, w dawnym pow. wyszogrodzkim. 

Biezdrowski

Biezdrowski h. Leszczyc (in. Bróg), z Biezdrowa w powiecie poznańskim. Akta poznańskie z końca XIV-go wieku wspominają o Mikołaju, Przybigniewie i Jaśku B-ch.

Źródło: Bon. I 263.

Bieździedzki

Bieździedzki h. Grzymała, z Bieździedzy w powiecie pilznieńskim. Helwig v. Alwig z Bieździedzy od 1398 r. na sądach w Krakowie. W Sanoku zjawia się w 1439 ten sam, czy inny Halwig, zwany czasem Halwigowskim v. Albigowskim z Bieździedzy. Zdaje się, iż wygaśli w XV stuleciu.

Bigoszewski

Bigoszewski h. Ślepowron, vel Biguszewski, Bieguszewski, wyszli zapewne z woj. mazowieckiego. 

Bilewski

Bilewski h. Zaremba, z Bilewa w woj. sieradzkim; posiadali dobra Bielawa w 1740 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1848 r.

Biliński

Biliński h. Łodzia, z tego samego Bilina, w pow. samborskim, co Bilińscy herbu Sas. 

Birecki

Birecki h. Gozdawa, v. Bierecki, Berecki, Birlecki, nazwisko wzięli od wsi Bircza in. Biercza w ziemi przemyskiej, i stanowią jeden dom z Humnickimi.

Birkowski

Birkowski h. Topór, z Birkowa w powiecie proszowskim w XIV w.; pierwotnie nosili nazwisko Kolczek. Od nich pochodzą Łowiniccy herbu Topór. Zob. też Bierkowski

Birula

herb Birula

herb Hołobok

Birula i Birula-Białynicki h. własnego, vel Bierula, Birul, stara rodzina osiadła na Białej Rusi, w woj. witebskim. 

Bisping

Bisping h. własnego, vel Biszping, Bispink, Biszpink, używają przydomku von Gallen. 

Blank

Blank h. własnego (in. Prus III odmienny), v. Blanc, rodzina bankierów warszawskich, otrzymali szlachectwo 1790. Od Grabińskiego nabyli dobra Gniewiewice 1781, a od Mikorskiego prawo emfiteutyczne do dóbr królewskich Brodnia i Brzeg 1791.

Bledzewski

Bledzewski h. Lubicz, pochodzą z Bledzewa pod Sierpcem, w dawnym województwie płockim. Stanisław, Pietrasz, Jan, Andrzej i Jakusz z Bledzewa nabyli w 1409 Janczewo w powiecie wiskim i dali początek domowi Janczewskich, używających tegoż herbu. W wieku XVI i XVII

Blęcki

Blęcki h. Drużyna, v. Blendzki, Blądzki, Bladzki, pochodzą ze wsi Blądna in. Blędna, Blendna, Błędna, leżącej w województwie brzeskiem-kujawskim, powiecie przedeckim.
Podpisali przyrzeczenie ziemi brzeskiej, dane Władysławowi Jagielle 1433 r., wybrania królem jednego z jego synów. Dziedziczą na Blędnej jeszcze na początku XVII stulecia.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Poraj. Mikołaj Blaczski, tegoż herbu, świadek przy wywodzie szlachectwa Stefana z Bodzanowa h. Samson w Brześciu Kujawskim 1413 r.

Źródło: Bon. I 275.

Blęcki h. Samson. Mieli być wg Niesieckiego w województwie kaliskim; pisali się z Kosiczyna. Samuel Watta z Kosiczyna Blęcki podpisał konfederację sandomierską 1704 r. Zob. też Belęcki.

Źródło: Bon. I 275.

Blinowski

Blinowski h. Ostoja, rodzina małopolska, pisała się „z Blinowa”.

Blinstrub

Blinstrub h. Łabędź (oraz h. Wręby), vel Blinstrub-Towtwił (Towtwiłł), na Żmudzi oraz w pow. kowieńskim.

Bliskowski

Bliskowski h. Rawicz, rodzina małopolska, wzięła nazwisko od wsi Bliskowice w woj. lubelskim, parafii Sieciechów. Długosz podaje, iż około 1470 r. wieś ta w połowie należała do Pakosza Bliskowskiego. W XVII stuleciu piszą się "na Bliskowicach i Kierzu". W 1663 otrzymali od Jana

Bliziński

Bliziński h. Korczak, vel Blizieński, ich gniazdem była ziemia chełmska. Niektórzy przenieśli się później na Wołyń.

Bliźniński

Bliźniński v. Bliźnieński, ze wsi Blizne w powiecie warszawskim, którą posiadali w 1580 r. Dziedziczyli tam do 1654 r., kiedy wieś tę sprzedali Leszczyńskim.

Źródło: Bon. I 277.

Blumberg

Blumberg h. własnego, v. Blumberk, Blomberg, Blomberk, w Inflantach. Posiadali dobra Blumbergshoff 1540. Pod koniec XVIII stulecia zamieszkiwali w Ostrzeszowskiem. Podpisali elekcję Władysława IV i Jana III.
Herb ich przedstawia w polu srebrnym przedzielonym pasem czarnym poprzecznym, u góry rzędem dwa żelaza czarne od kamienia młyńskiego, na dole jedno.

• ZYGFRYD (Siegfried) Blomberg (ok. 1320-po 1372), arcybiskup ryski 1372.

Źródło: Bon. I 278.

Bławdziewicz

Bławdziewicz h. Pomian, w W. Ks. Litewskim. 

Błażejewski

Błażejewski h. Trzaska, vel Błażejowski, rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona, pisali się „z Błażejewic” (Błażejowic). Są niewątpliwie jednego pochodzenia m.in. z Chrząszczewskimi i Nartowskimi tegoż herbu.