Biel

Biel h. Ostoja, zamożna rodzina, dziedzicząca między 1350 a 1450 w Błesznie i Białej pod Częstochową.
Byli właścicielami Błeszna 1350, Białej, Wilkojecka i Kamyka 1447, Białej Wielkiej pod Kłobuckiem 1432, Libidzy i Białej Małej 1447. Posiadali starostwo krzepickie 1390.
Z tych Bielów jedni wzięli nazwisko Kiedrzyński, od majątku Kiedrzyn k/ Częstochowy. Zdaje się, że istnieją do dziś. Inni od majątku Błeszna, leżącego także pod Częstochową, nazywali się Błeszyńskimi i wg Uruskiego wygaśli w XVI stuleciu.

• HENRYK Biel z Błeszna (ok. 1330-po 1382), kanonik krakowski i gnieźnieński, proboszcz częstochowski 1382; jak pisze Długosz, ustąpił kościoła Paulinom 1382.

Źródła: Bon. I 212; Urus. I 174.
 Bielowie inni. 

• STANISŁAW Biel z Nowego Miasta (ok. 1480-po 1527), doktor teologii, kanonik krakowski, którego pieczęć z 1527 przedstawia znak wyżej umieszczony.

• ANDRZEJ Biel (ok. 1470-po 1503), odźwierny dworu królewskiego 1503. 

Źródło: Bon. I 212.

Bielański

Bielański h. własnego. Herb — w polu niebieskim półksiężyc złoty, rogami w górę, nad nim krzyż złoty duży ze srebrnym szpiczastym zakończeniem; na tarczy dwa hełmy: na prawym w koronie pięć piór strusich, z nich drugie i czwarte złote, inne czerwone; na lewym w koronie skrzydło orle niebieskie, barkiem w prawo, nad nim półksiężyc z krzyżem, jak na tarczy.
Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskim otrzymał w 1782 r. Piotr arcybiskup grecko-unicki lwowski, tajny radca austriacki.

• PIOTR Bielański (ok. 1720-1797), mianowany został 24 I 1780 roku, przez cesarzową Marię Teresę, biskupem lwowskim, kamienieckim i halickim obrządku unickiego, konsekrowany 24 IX 1781; był też administratorem diecezji przemyskiej od 1794. 

Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.

Bielański h. Nałęcz, z Mazowsza przeszli do woj. wileńskiego i na Białą Ruś. Z powiatem rzeczyckim podpisali konfederację olkienicką 1700.

Źródło: Urus. I 175.

Bielanowski

Bielanowski h. Rogala, v. Bielamowski, wywiedli się zapewne z Wielkopolski. 
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 z województwem wileńskim.W XVII wieku posiadali majątek Bilczewo w pow. wieluńskim, który sprzedali Wyganowskim 1683. W XIX w. dziedziczyli dobra Różany i Bogdaniszki w gub. kowieńskiej 1881. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim w latach 1841-1844.

Źródła: Bon. I 213; Urus. I 175.

Bielakowski

Bielakowski h. Nałęcz, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1838.

Bielak

Bielak h. własnego, rodzina tatarskiego pochodzenia, osiadła w W. Ks. Litewskim.
Posiadali m. in. dobra Łowczyce w woj. nowogrodzkim (1760), Koszołę w woj. brzeskim litewskim (1763), oraz część wsi Połosek w pow. bielskim (1840).
Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1840 r.
Herb — w polu czerwonym dwie srebrne kolumny obok siebie; na tarczy korona szlachecka bez hełmu.

• JÓZEF Bielak (ok. 1740-po 1792), syn rotmistrza królewskiego Samuela, generał major wojsk litewskich 1791, uczestnik kampanii 1792 r.

Źródło: Bon. I 212; Urus. I 174.

Bielejewski

Bielejewski h. Bieliny (in. Byliny, Szreniawa odm.), v. Bielewski, z Bielewa in. Bielejewa w województwie poznańskim. Akta poznańskie i kościańskie z końca XIV wieku wspominają o B-skich tegoż herbu.

• STANISŁAW Bielejewski (ok. 1470-po 1516), syn Jana i Małgorzaty Sułoczyny, kanonik poznański w 1516 roku.

Źródło: Bon. I 224.

Bielikowicz

Bielikowicz h. własnego, v. Bielikoicz, są gałęzią rodu o nazwisku Bielik, który występował m. in. na Rusi Czerwonej w XV stuleciu. Bielikowicze z pow. włodzimierskiego używali w XVI w. przydomku Świszczowski.
W wiekach XVI-XVIII zamieszkują na Wołyniu, w pow. włodzimierskim; na Litwie, w woj. nowogrodzkim, pow. oszmiańskim, grodzieńskim, starodubowskim, brasławskim, słonimskim, woj. brzeskim litewskim, smoleńskim, połockim; na Ukrainie, w woj. kijowskim. Byli m. in. właścicielami dóbr Kozłowo w powiecie włodzimierskim 1537. Posiadali też starostwo miksztańskie 1764.
Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z pow. brasławskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1843, zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. Inni w 1852 zapisani w gub. wileńskiej.
Herb ich — w polu czerwonym trzy srebrne haki, jeden przy drugim, połączone ze sobą wąską ukośną belką, od lewej do prawej strony; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.

• MICHAŁ Bielik (ok. 1410-po 1458), cytowany w aktach lwowskich 1458.

• JAN Bielik (ok. 1460-po 1508), protoplasta Bielikowiczów, ziemianin smoleński, przesiedlił się do W. Ks. Litewskiego i od króla Zygmunta I w 1508 dostał majętności w pow. słonimskim i w woj. wołyńskim; jego synowie, którzy wzięli po ojcu nazwisko Bielikoicz, zmieniane często na Bielikowicz, mieli swoje posiadłości w powiatch słonimskim i nowogrodzkim.
 
Źródła: Bon. I 224; Urus. I 182-183.

Bielkiewicz

Bielkiewicz h. Bielikowicz (in. Bielikoicz), v. Bilkiewicz, mają pochodzić od rodziny Bielikowicz. Pod koniec XVII stulecia zamieszkiwali w powiecie rzeczyckim na Litwie. Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. ruskim. Wielu z nich wylegitymowało się ze szlachectwa w Cesarstwie 1855 r. i zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Jako Bilkiewiczowie herbu Bielikoicz podpisali konfederację olkienicką 1700 r. z powiatem mozyrskim, a niemal 100 lat później udowodnili szlachectwo w gub. kowieńskiej 1798.

• SYLWESTER Bielkiewicz (ok. 1500-1559), skarbny litewski; od Zygmunta Augusta otrzymał przywilej na metropolię kijowską 1551, którą król objął 1556.

Źródło: Bon. I 234; Urus. I 188, 214.

Bielkiewicz h. Dąb, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Źródło: Urus. I 188.

Bielkiewicz h. Dębno, pisano ich także Bielkowicz, podpisali elekcję Władysława IV w 1632 z woj. wileńskim. Wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, oraz inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861-1863 i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskie].

Źródło: Urus. I 188.

Bielowski

Bielowski h. Prus II, w Małopolsce, ze wsi Bielowice i Mroczków Mały, gdzie dziedziczą około 1470 r. Heraldycy przypisywali im często herb Janina. W XVII w. widzimy ich już na Podolu, m. in. w powiecie latyczowskim. Podpisali elekcję Augusta II z woj. podolskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 2 połowie XVIII w.

Bienicki

Bienicki h. Natarcz, v. Bieniecki, z Bienicy w powiecie oszmiańskim.
Wg Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę za obronę zamku w Krewie przed Krzyżakami, dostał od w. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb, a zarazem znaczne włości, położone nad rzeką Bienicą, w W. Ks. Litewskim.
Bohdan Pawłowicz Bienicki otrzymał 1506 r. od Aleksandra Jag. kawał puszczy w powiecie trockim, nad rzeką Kirsną.
B-ccy podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. z powiatem wołkowyskim. Podpisali też manifest szlachty litewskiej w 1763 r. Herb — w polu czerwonym strzała między dwiema blankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.

• JERZY Bienicki (ok. 1610-po 1662), stolnik grodzieński, jeden z zaufanych dworzan Jana Kazimierza, w 1658 został wysłany do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misji, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelarii większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662. 

Źródła: Bon. I 244-245; Urus. I 197.