SERWIS GENEALOGICZNY - GENEALOGICAL RESEARCH
gromadzenie oraz analiza danych
dostęp do aktualnej bazy - kontakt
pobierz pliki za darmo
- download files for free



Materiały do Polskiego Słownika Biograficzno-Genealogicznego

Materials for Polish Biographical and Genealogical Dictionary


czwartek, 29 stycznia 2009

Bartkowski

Bartkowski h. Leliwa, z Bartkowa w ziemi lwowskiej, w XV stuleciu. Pierwotnym nazwiskiem tej rodziny było Rpiszka. Krzczon (albo Krystyn) Rpiszka Bartkowski, na sądach we Lwowie 1430 r. Jego pewnie synami byli Janota i Rafał z Bartkowa, którzy byli na sądach we Lwowie 1442.

Źródło: Bon. I 116.Bartkowski h. Ostoja, wywodzą się ze wsi Bartkowce (dzisiaj Bartkowice) w woj. sieradzkim. Niesiecki przypisuje Bartkowskim z województwa bełskiego herb Przeginię, a Paprocki zamieszcza Bartkowskich w województwie sieradzkim, powiecie radomskowskim (Radomsko), i podaje, że są h. Taczała. Tymczasem Zygmunt Bartkowski, alias Bartoszewski, syn Marcina i Doroty Ostrołęckiej, podstarości lwowski, wywodził 1518 r. pochodzenie swoje szlacheckie i udowodnił, że pochodzi ze wsi Bartkowce w woj. sieradzkim i jest h. Ostoja.
Marcin i Andrzej Bartkowscy przenieśli się na Ruś w końcu XV w., gdzie daje za nimi poręczenie Wilczek staroście ruskiemu 1500 r.
Bartkowscy posiadali w 1609 wójtostwo we wsi Kopy w powiecie przedeckim, a ok. 1625/50 młyn w Radomsku. Piastowali urzędy grodzkie i ziemskie w pow. bełskim 1628, trembowelskim 1714, i wendeńskim 1720. Pisali się z woj. ruskim i poznańskim na elekcję Augusta II w 1697.
Byli na Rusi także Bartkowscy z Bartkówki.
 

Źródło: Bon. I 116.

Bartkowski w Prusach. W XVII wieku zamieszkiwali w pow. dąbrowińskim i działdowskim.
 

Źródło: Bon. I 116-117.

Bartl

Bartl h. Godziemba, v. Bartel, rodzina początkowo mieszczańska, w 1782 r. udowodniła pochodzenie szlacheckie w sądzie ziemskim sanockim.
Właściciele Rachwałowic (1800), posiadali też w Krakowie kamienicę „Pod Złotą Głową” w Rynku Gł. (od 1801).


Źródło: Bon. I 117; K. Girtler, Pamiętniki.

Bartliński

Bartliński h. wasnego, v. Walbach-Bartliński, z przydomkiem de Walenbach in. Walbach, z Bartlina. Wsią gniazdową tej rodziny jest Bartlin w pow. gdańskim.
Niektórzy z nich pisali się z Czerniewa, albo Czerniewskimi z Bartlina, dając początek rodzinie Czerniewskich herbu Bartliński.
Oprócz Bartlina, posiadali dobra Ozorzyn 1627, oraz Rakowiec, który wykupili z rąk Radziwiłła ze starostwa gniewskiego 1640. W 1651 otrzymali pewne dobra w ziemi chełmińskiej. Piastowali w XVII w. urzędy ziemskie w pow. tczewskim i liwskim. Podpisali elekcję Jana Kazimierza w 1648.
Herb — przedstawia w polu błękitnym, na dębowym pieńku o pięciu korzeniach i dwóch sękach, sowę ze skrzydłami wzniesionymi do lotu; na hełmie korona szlachecka bez szczytu.

Źródło: Bon. I 117.

środa, 28 stycznia 2009

Bartodziejski

Bartodziejski h. Doliwa, wyszli z Bartodziei w powiecie radomskim, gdyż na tej wsi dziedziczyli już w XV wieku. Jan Droboth herbu Doliwa z Bartodziei, procesował się w Radomiu w 1419 r. ze swoim współherbownikiem Dzikiem, o Błotnicę (z tej Błotnicy wywodzili się

Bartold

Bartold h. Grzymała, v. Bartolt, Bartołd, Bartołt, Bartółt, Bartułt, z Bartoldów; wieś gniazdowa tej rodziny to Bartoldy in. Bartołdy, Bartułty (m. in. B. Maciejowe, B. Wojciechowe) w ziemi ciechanowskiej, na których dziedziczyli już w 1470. Podpisali z ziemią ciechanowską elekcję Augusta

Bartoszewicz

Bartoszewicz h. Jastrzębiec, vel Bartoszewicz-Lemnicki, na Litwie, m. in. w pow. wiłkomierskim. Używali przydomku Lemnicki.

Bartoszewski

Bartoszewski h. Bończa, w ziemi chełmskiej. Jeden z nich udowodnił pochodzenie szlacheckie jako członek stanów galicyjskich w 1782 roku w sądzie ziemskim czechowskim, a inni zostali wylegitymowani w sądzie ziemskim przemyskim.

Barwikowski

Barwikowski h. Bończa, na Mazowszu, pochodzą z Barwik w powiecie wiskim. Protoplastą rodu jest Kusson z Przytuł herbu Bończa, który nabył w 1437 r. od ks. Władysława mazowieckiego dwadzieścia łanów zwanych Barwik, w powiecie wiskim. Ów Kusson nazwał się Barwikowskim już w 1454 roku.

wtorek, 27 stycznia 2009

Barwiński

Barwiński h. Achinger, w ziemi lidzkiej. Posiadali dobra Towiany w powiecie lidzkim 1707/35. Jeden z nich piastował w tym powiecie urząd ziemski na początku XVIII stulecia. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1838.

Źródło: Bon. I 125.

poniedziałek, 26 stycznia 2009

Barzykowski

Barzykowski h. Jasieńczyk, na Mazowszu, pochodzą z Barzykowa w ziemi łomżyńskiej, gdzie dziedziczyli w 1610. Piastowali urzędy ziemskie i grodzkie w XVIII stuleciu, w pow. łomżyńskim i kolskim. Dziedziczyli Rogienice Wielkie i Drożęcin w 1761. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1837.

Batogowski

Batogowski h. Radwan, vel Batógowski, Batugowski, z Batogowa, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Batogowo w ziemi różańskiej, w parafii Gąsewo.

sobota, 17 stycznia 2009

Batowski

Batowski h. Sas, w woj. ruskim. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie 1782 r., w sądzie ziemskim halickim, a w latach 1782—1783, w sądzie ziemskim i grodzkim lwowskim.

Batycki

Batycki h. Nałęcz, w ziemi chełmskiej. Jeden z nich był burgrabią grodzkim mielnickim 1714 r.
Podpisali z ziemią chełmską elekcję Augusta II w 1697. Rodzina ta została wylegitymowana ze szlachectwa w Królestwie w 1855.

Źródło: Bon. I 131.

Baur

Baur h. Leliwa, wg Niesieckiego, mieli otrzymać szlachectwo na sejmie 1673 r., konstytucja z tego roku jednak wymienia Andrzeja Baira. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie w 1842.

• KAROL (Karl) Baur (ok. 1750-po 1803), pułkownik wojsk rosyjskich 1793, dowódca szwoleżerów achtyrskich, szef wywiadu rosyjskiego w Polsce 1794, generał 1803.

Źródło: Bon. I 132.

Bączalski

Bączalski h. Gozdawa (in. Godula, Mozgawa), wzięli nazwisko od wsi Bączal Dolny i Górny w pow. bieckim, par. Bączal Dolny 1426. Aczkolwiek, prawdziwe gniazdo tego rodu to Dalechowice k/ Proszowic w woj. krakowskim 1426-1584. Jak pisze Niesiecki: „Dalechowice gniazdo domu tego: w Podgórzu osiedli, luboć i w Płockiem dziedziczyli...”
Za czasów Paprockiego dziedziczyli na Strzyżowie.

Bądkowski

Bądkowski h. Zagłoba (in. Zagroba), vel Bątkowski, pochodzą ze wsi Bądkowo Sady i B. Sobki w pow. płockim, gdzie dziedziczą w 1531 r. 

Bądzyński

Bądzyński h. Junosza, na Wołyniu i w ziemi chełmskiej. Wywodzą się z Bądzyna w pow. sierpskim, ale pisali się też z Osieka.
Byli właścicielami dóbr Krzywe, Jaślików, Ziemiany i Olszanka od 1636, posiadali też część m-czka Ostroga w Wielkopolsce 1640. W XVII i XVIII w. piastowali urzędy ziemskie w woj. wołyńskim, oraz powiatach chełmskim, nurskim, mielnickim i drohickim. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1838 i 1846.

Bąkiewicz

Bąkiewicz h. Topór, w Małopolsce, w pow. chęcińskim. Jeden z nich był subdelegatem grodzkim chęcińskim w 1760. Rodzina ta wylegitymowała się ze szlachectwa w Królestwie w 1854.

Źródło: Bon. I 139.

Bąk

Bąk h. Zadora, z Wysokiej in. Bąkowej Góry w pow. piotrkowskim i Grotkowic w pow. szczyrzyckim 1389. Linia kasztelanów rozpierskich nazwała się Rozpierskimi. Długosz pisze, że w drugiej połowie XV wieku Jakub Rozpierski h. Zadora jest właścicielem Grotkowic, Henryk właścicielem Grabi pod Straszęczynem, a Emeryk (ma być Henryk) właścicielem Straszęczyna in. Straszęcina.
W 1581 Straszęczyn, Grabiny, Góra Zabawska, Matyczn i Wola Górska należały do tej rodziny.
W woj. podolskim dziedziczyli Kalinę, Derewiany, Kniaże, Kulczejowce i Boryszkowce 1565. W 1621 trzymali konsens królewski na wykupienie wójtostwa we wsi Smolnicy w starostwie przemyskim.
W XVI i XVII w. piastowali urzędy ziemskie w powiatach: kamienieckim i halickim.
W XVII wieku Bąkowie zmienili nazwisko i zaczęli się zwać Bąkami-Lanckorońskimi lub po prostu Lanckorońskimi herbu Zadora.

• ZBIGNIEW z Góry (ok. 1370-433), s. Pakosza, piszący się z (Bąkowej) Góry i Grotkowic, podkomorzy sieradzki 1410, kasztelan rozpierski 1412, przezwany Bąkiem, dziedzic Wysokiej in. Bąkowej Góry.

• ZBIGNIEW Bąk (ok. 1400-p. 1473), s. poprzedniego, kasztelan rozpierski 1454, potem cały rok 1462 kasztelan małogoski; pisał się z Góry, Grotkowic i Rozprza, lub wprost Rozpierski.

• ZBIGNIEW Bąk (ok. 1430-po 1466), s. poprzedniego, kasztelan małogoski 1466.

• ZBIGNIEW Bąk ze Straszęczyna (ok. 1470-po 1536), właściciel kilku wsi w pow. pilznieńskim w latach 1508-1536.

• JAN Bąk (ok. 1600-po 1642), rotmistrz królewski, został 1630 r. podstolim halickim, a następnie 1642 r. z chorążego kasztelanem halickim.

Źródło: Bon. I 139-140.

Bech

Bech h. Rogala (wg Niesieckiego), ziemianie owruccy, dziedzice Bechowszczyzny z nadania w. ks. Witolda i Kazimierza Jagiellończyka.

• MACIEJ Bech (ok. 1550-po 1585), pisarz kancelarii koronnej 1579, sekretarz królewski 1581, pisarz grodzki krakowski 1585.
• MACIEJ Bech (ok. 1580-po 1616), ksiądz, kanonik sandomierski, proboszcz sandomierski i kazimierski 1616.

Źródło: Bon. I 144.

Beczkowicz

Beczkowicz h. Beczka, w ziemi drohickiej, dawniej nosili nazwisko Beczka.
Potomkowie właścicieli Strumian w 1676, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1843-1848.

piątek, 16 stycznia 2009

Bedliński

Bedliński h. Leliwa, v. Bedleński, z Bedlna w pow. opoczyńskim, które posiadali 1368 r.
Pierwotne nazwisko tego rodu brzmiało Rpiszka. Są jednego pochodzenia ze Sworskimi ze Sworzyc i Bartkowskimi herbu Leliwa.

Bednawski

Bednawski h. Prus I, w pow. opoczyńskim, gdzie jeden z nich pełni urząd subdelegata grodzkiego opoczyńskiego w 1701. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1862.

Bednarowski

Bednarowski h. Prus I, z Bednarowa w ziemi halickiej, wg Niesieckiego. Regestra poborowe ziemi halickiej dowodzą, że nie tylko Bednarowscy, ale i Bednarscy wyszli z Bednarowa, na którym jeszcze w 1578 roku dziedziczyli.Rodzina ta udowodniła w 1782 pochodzenie szlacheckie

Bedoński

Bedoński vel Będoński, Bendoński, ze wsi Bedonia, dawniej Bendony w pow. brzezińskim, której współwłaścicielami byli ok. 1576-1791.
W XVII w. zamieszkują na Wołyniu, gdzie piastują urzędy grodzkie w pow.

Bejnart

Bejnart h. własnego (in. Abdank odmienny), v. Beynart, w woj. trockim, a Bejnartowicze są prawdopodobnie ich gniazdem.
Należały do nich, oprócz Bejnartowicz, dobra Gawry, Gawrelsk i Lalewsk w woj. trockim 1506, Poporcie, Kozaliuszki tamże i Tumiłowice w pow. oszmiańskim 1641.

Piastowali urzędy ziemskie w pow. kowieńskim i upickim w XVI w., a w pow. telszewskim w wieku XVIII. Z województwem trockim i wileńskim podpisali elekcję Augusta II w 1697.
Wg Kojałowicza mieli używać herbu przedstawiającego w polu czerwonym strzałę rozdartą, przeszytą dwiema strzałami równoległymi, górną żeleźcem w lewo, a dolną — w prawo. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.

Źródło: Bon. I 147-148.

Bekanowski

Bekanowski h. Lubicz, z ziemi wieluńskiej. W XVIII w. jeden z Bekanowskich piastował w pow. wieluńskikm urząd grodzki. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie 1854 i 1857 roku.

Bekierski

Bekierski h. Jastrzębiec, vel Kosiorek-Bekierski, mają pochodzić z Kosiorek w pow. łukowskim, stąd też używali przydomku Kosiorek, i być może, jest to ich pierwotne nazwisko. W XVI-XVIII wieku piastowali urzędy ziemskie w pow. mozyrskim, bracławskim, winnickim i dźwino-

czwartek, 15 stycznia 2009

Bekiesz

Bekiesz h. własnego, który przedstawia w szarym polu orlą nogę czarną ze szponem złotym; w prawym górnym rogu tarczy księżyc złoty rogami w górę, w lewym dolnym gwiazda ośmiopromienna złota. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.
Rodzina pochodzenia węgierskiego, otrzymała indygenat pol. na sejmie 1593 r. Posiadali starostwa adzelskie i hanselskie w Inflantach 1598.
Od nich wywodzi się wołyńska rodzina Mroczkiewiczów herbu Bekiesz, którzy pisali się też Bekiesz-Mroczkiewicz de Korniath.

Kacper Bekiesz 
(ok. 1540-1579)

• KACPER (ok. 1540-1579) i GABRIEL (ok. 1540-1581),
bracia z Korniat Bekieszowie, przybyli do Polski za Stefana Batorego. Odznaczyli się dzielnie w wojnach prowadzonych z Moskwą. Kasper, był starostą lanckorońskim, właścicielem Sierakowa, a w 1578 r. nabył Gdów, Grzybowo, Stadniki, Kwapinkę i Kędzierzynkę w woj. krakowskim. Gabriel poległ przy zdobywaniu Pskowa.

Źródła: Bon. I 149; Wikipedia.

wtorek, 13 stycznia 2009

Belęcki

Belęcki h. Krakwicz (trzy karpie o jednej głowie), rodzina wielkopolska, występują w aktach pyzdrskich i kościańskich.
 

Źródło: Dw. Teki.

Belęcki h. Leszczyc, wzięli nazwisko od wsi Belęcina in. Białęcina w Wielkopolsce, dlatego jedna ich linia przyjęła nazwisko Białęcki; pisano ich też, lecz mylnie Belędzki i Bylędzki.
Piastowali urzędy ziemskie w pow. poznańskim w XVII w. Podpisali z woj. poznańskim elekcje Jana III w 1674 i Augusta II w 1697.

Źródła: Bon. I 150; Urus. I 125.

Belęcki h. Samson, v. Blęcki, z Belęcina, dawniej Bylęcina w par. zbąskiej, powiatu kościańskiego (Kościan). Byli odgałęzieniem Wattów z Kosiczyna, z której to wsi pisali się później dość często; jednego pochodzenia z Samsonami-Wattami Kosickimi, Karchowskimi, Lutomskimi, Zakrzewskimi, Proskimi, Skrzydlewskimi, w niektórych liniach przez długi czas nie ustalili ostatecznie nazwiska, używając aż po początek XVII w. powyższych nazwisk przemiennie. 

Źródła: Dw. Teki.

Belęcki h. Wyskota, z Bylęcina w Wielkopolsce.  

Źródła: Dw. Teki.

poniedziałek, 12 stycznia 2009

Belgrad

Belgrad h. Abdank, wylegitymowani zostali w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Byli właścicielami dóbr Pobole i Buryłówka w gub. mińskiej 1876.

Źródło: Urus. I 125.

Belina

Belina h. własnego, vel Bylina, rodzina mazowiecka, z Mazowsza już 
w XVI stuleciu przenieśli się na Podgórze. Niektórzy z Bylinów pisali się Belinami. Z woj. łęczyckim i poznańskim podpisali elekcję Augusta II w roku 1697. W XVIII w. sprawowali urzędy w woj. brzeskim litewskim.

Belski

Belski h. Przerowa, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, pisali się z Belska in. Bedlska, leżącego w pow. grójeckim, który się dzielił na Wielki, Stary i Mały; z tego rodu jeden kasztelan. Niektórzy z nich nosili przezwiska Biały, Łysak i Łysakowicz. Była jeszcze linia Belskich,

niedziela, 11 stycznia 2009

Bełdyka

Bełdyka, byli w ziemi różańskiej, cytowani w aktach różańskich 1631.

Źródło: Urus. I 128.

Bełdycki

Bełdycki h. Prus III, na północnym Mazowszu i na Podlasiu, szlachta w większości zagrodowa.
W XVI i XVII wieku zamieszkiwali w pow. ostrołęckim i łomżyńskim.

niedziela, 4 stycznia 2009

Bełzowski

Bełzowski h. Rawicz, z Bełzowa pod Skalbmierzem, którą to wieś dziedziczyli już w 1382. Podpisali z województwem krakowskim elekcję Jana Kazimierza w 1648. Od nich pochodzą Krakoszowscy z Krakoszowic herbu Rawicz.

Bełkowski

Bełkowski h. Jastrzębiec, wzięli nazwisko od wsi Bełkowo, w woj. płockim. Mikołaj z Bełkowa zamieszczony jest w przywileju danym Jastrzębczykom przez księcia Ziemowita Mazowieckiego w 1408.
W XV stuleciu jedna ich linia przeniosła się na Podlasie.

Posiadali oprócz Bełkowa m. in.
dobra Wołki 1610, w pow. mielnickim, część dóbr Wyszczelice w pow. przedeckim 1630, i Jasionówka w pow. mielnickim ok. 1750. Pełnili urzędy grodzkie w pow. mielnickim 1610.
Z woj. płockim i ziemią dobrzyńską podpisali elekcję Augusta II w 1697. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1844-45 i 1850.

Źródło: Bon. I 157.

sobota, 3 stycznia 2009

Benisławski

Benisławski h. Pobóg, zamożna rodzina inflancka, pochodząca z Mazowsza, która wzięła nazwisko od swego gniazdowego majątku Benisław w woj. płockim, w dawnym powiecie mławskim.Początkowo dziedziczyli na Mazowszu i w Małopolsce m. in. wieś Szewce w pow.

Bensa

Bensa h. własnego, rodzina włoskiego pochodzenia, otrzymała szlachectwo na sejmie 1768 r.
Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Galicji i zostali zapisani do stanu magnatów we Lwowie w 1782.
Herb tarcza na czworo przedzielona, z małą tarczą w środku, na której w polu czerwonym złota korona; na tarczy głównej w I i IV części, w polu czerwonym korona złota, w II i III części w polu błękitnym lew złoty w prawo, trzymający w przednich łapach strzałę; na hełmie w koronie pięć piór strusich.

• ANTONI Bensa (1787-16 X 1859), aktor; występy gł. we Lwowie; cenione role tragiczne, m.in. Karol Moor - Zbójcy F. Schillera, Hipolit - Fedra J. Racine’a, Zygmunt August - Barbara Radziwiłłówna A. Felińskiego; ur. we Lwowie, zm. tamże.


Źródła: Bon. I 163; Urus. I 135; Encyklopedia PWN.